‘Kent u Derrek Ogilvie?’, vroeg ik aan de opleider van mijn psychiater toen ik gedwongen was opgenomen. Hij ontkende hoofdschuddend. Ik probeerde aan te geven dat er volgens mij een verband bestaat tussen mensen met een paranormale begaafdheid en mensen die een psychose doormaken.
Mensen met paranormale gaven zijn in staat om een normaal leven te leiden en hebben controle over wat ze meemaken, terwijl mensen die psychotisch zijn, daar niet toe in staat zijn.
Toen ik weer herstellende was en medicijnen gebruikte, zette ik het idee een tijdlang uit mijn hoofd. Totdat een sociaal psychiatrisch verpleegkundige me waarschuwde om me niet teveel in te laten met mensen met paranormale gaven. ‘Die zijn zoals jij’, voegde hij toe. Nieuwsgierig geworden ging ik op onderzoek uit.
Wat maakte ik mee toen ik ernstig psychotisch was?
Ik had het heel erg koud en gaf vaak over. Daarnaast had ik het gevoel dat er ‘geesten’ door mijn lichaam stroomden. Graag geef ik aan hoe dat voelt. Stel je voor dat je een slok te koud of te heet water neemt. Dan voel je als het ware de stroom water door je slokdarm naar beneden glijden. Het voelt niet fijn, maar je weet dat het water is. Toen ik psychotisch was, voelde ik ook zulke stromen, of liever gezegd energieën, door mijn lichaam. Ze waren alleen niet van mij, ze schoten alle kanten op en voelden vreemd aan. Er konden veel verschillende energieën tegelijk met een noodsnelheid door mijn lichaam gonzen en ik deed verwoede pogingen om er vanaf te komen. Soms zat een vertegenwoordigster van Mars in mijn lichaam of andere razende onbekende energieën. Daarnaast hoorde ik ook stemmen, zoals die van mijn zoontje, die mij probeerden te beschermen.
Het water is de bron van het leven en direct afkomstig van God
Als we gingen eten dan deed ik mijn vinger in de straal van het water om het te zuiveren. Toen ik in de isoleercel was opgesloten stond er iemand die bezeten was door kwade geesten buiten in de tuin. Voor mijn gevoel had hij het water behekst. Ik moest het water zuiver zien te houden. Dus toen ik geplast had, was de enige logische conclusie om de zuiverheid van het water te behouden om mijn urine op te drinken om zo de mensheid te beschermen.
Als die energieën zo door mijn lichaam raasden probeerde ik ervan af te komen. Ik liep dan naar de binnentuin van de gesloten afdeling. Dan deed ik mijn schoenen uit en probeerde zo door met mijn blote voeten op de aarde te staan de geesten te verdrijven. Of ik maakte een kring met mijn voeten en sprong dan uit de kring.
Vanwege de ernstige bijwerkingen van de medicijnen ging ik op zoek naar alternatieven
Ik was wel eens bij iemand geweest die claimde me beter te kunnen maken. Ik had 50 euro betaald, en ondanks zijn drukke bezigheden met een kruis, merkte ik helemaal niets. Ik voelde me behoorlijk beetgenomen. Daarna ging ik op bezoek bij een dame. Zij gaf aan dat ik een hele open aura heb, waar iedereen bij kan. Ook gaf ze me energie, maar daar voelde ik helemaal niets van. Een open aura, dacht ik. Ik zie geen aura’s. Alhoewel ik me er wel iets bij kon voorstellen, maar ik had geen idee hoe ik het kon controleren dus ik deed er niks meer mee.
Toen mijn sociaalpsychiatrisch geneeskundige me waarschuwde om op te passen met mensen met een paranormale begaafdheid dacht ik aan de moderne medicijnman bij ons in het dorp. Zonder me te vragen wat er met me gebeurd was ging hij aan het werk. Hij had het heel zwaar en ik begon te huilen en te trillen. Hij zei: ‘Entiteiten hebben jouw lichaam verziekt. Ze zijn heel vaak naar binnen en naar buiten gegaan. Maar je hebt geen psychische stoornis, je bent gewoon heel spiritueel. Zeg dat ook gewoon van jezelf.’
Tsja, geen psychische stoornis? Dat klonk heel erg fijn, maar ik weet dat mijn ‘ziekte’ me kan uitputten. Ook zei hij dat ik mijn ‘gids’ moest vragen om ervoor te zorgen dat mijn aardse lichaam voldoende rust krijgt. Maar een gids? Ik zou eerlijk gezegd niet weten waar die is. Door mijn psychosen ben ik wel gelovig geworden. Tot mijn 37e jaar was ik niet gelovig, maar nu vertrouw ik op God. Maar soms vergeet ik dat.
Psychiaters en verpleegkundigen zouden bij een psychose moeten vragen naar geesten
Ik denk dat het goed is als psychiaters en verpleegkundigen zich een voorstelling proberen te maken van wat iemand ervaart als hij/zij met geesten te maken heeft. Of ze er nou in geloven of niet, het is voor patiënten heel erg heftig en fijn om te kunnen delen. Daarbij is het fijn als psychiaters een link leggen met paranormaliteit, zodat patiënten weten waar ze hun ervaringen een beetje kunnen plaatsen.
En nu?
Ik heb ondervonden dat ik me beter voel als ik er met mijn zusje over praat als ik geesten voel en als ik dan rust neem. Als dat niet helpt dan verhoog ik de dosis van mijn medicijnen.
Geef een reactie