Twaalf jaar later wordt het me tijdens het lezen van de bijdrage van Jeroen Kloet ineens een stuk duidelijker:

Onderstaand gedicht uit 2006 dat ik in een liedje verwerkte gaat over een collectieve herstelproces, dat juist in deze huidige situatie van toepassing is. Althans, zo ervaar ik dat.

Tuurlijk, ik zat in 2006 zelf midden in een persoonlijk herstelproces en dat is nog steeds gaande

Ik had in 2005 een verschrikkelijk jaar achter de rug, wellicht wel het moeilijkste jaar in mijn hele leven. In 2006 kantelde alles. Het werd een topjaar!

Ik ontmoette mijn vrouw, ik gaf een ‘het-leven-is-leuk’-feestje, ik studeerde af, ik kreeg een vaste baan en ik werd ook nog es ‘Nederlands Brildrager van het jaar’. Met deze titel op zak mocht ik naar London voor de Europese verkiezing. Wat een lol had ik in deze ‘buitenkant-doet-er-zogenaamd-toe-status’ in die drie dagen rondom dit evenement in het Waldorf Hotel in hartje Londen.

Nadien ging mijn leven op een meer stabiele manier verder en werd ik twee jaar later vader.

Dankzij Kloet’s woorden over de lente, neem ik je even mee naar 2006:

 

Lente zit in de lucht

Wolken lijken blijer

De wind waait met een zachte zucht

 

Lente zit in de dieren

De dagen worden langer

Vogels vliegen samen hun vlucht

 

Lente zit in de bomen

De zon wil vaker schijnen

Knoppen springen open in de laatste koude nacht

 

Lente zit in de grond

Wortels gaan weer groeien

Voelen het water dat weer stromen gaat

 

Lente zit in de mensen

Alsof ze hoopvol willen zeggen

Laat eerst het voorjaar en dan de zomer maar komen

 

De lente zit in mijn dromen

Ze vertellen met eerlijke beelden

De koude dagen zijn zo goed als voorbij

 

De lente zit in jou en ook in mij

De lente, de lente zit in de lucht

Weer een mooie cirkel rondgemaakt

Want op het moment van plaatsing van deze blog zit ik weer in Londen, dit keer om een bijdrage te leveren aan een pilot SIM, een samenwerking van hulpverleners, politie en mensen die steeds maar weer tegen de muren van het systeem van hulpverlening aanlopen en tussen wal en schip vallen. Dit keer gaat mijn bijdrage niet om de buitenkant, maar om mijn binnenkant: mijn ervaringen als mens met perioden van ernstige verwardheid.

Tegen muren aanlopen, dat overkwam mij ook veelvuldig. Dan is voor mij een liedje zingen over de lente een goede remedie. In mijn herstelproces ben ik in twaalf jaar tijd gegroeid: van ijle lucht naar vaste grond.

Wetende dat veel mensen inmiddels een vergelijkbaar lied zingen, ieder vanuit de eigen werkelijkheid, maakt dat ik dit lied over de lente ervaar als een lied over collectief herstel dat nu in Nederland pas echt begint op te bloeien. We gaan de goede kant op, daar geloof ik in. En de lente zelf? Daar vibe ik op mee…