“In deze glossy economisch ingerichte samenleving is er een bedrijf dat winst maakt door een symposium te organiseren, waar hulpverleners samenkomen om het te hebben over hun vak rondom hun confrontatie met psychisch zieke rafelranderige mensen,
die ziek worden gehouden met pillen waarmee andere bedrijven weer winst maken, waarbij deze gestroomlijnde hulpverleners gaan praten over de risico’s en dat het niet hun schuld is als zo’n ziek mens in verwarde toestand zelfmoord pleegt, of de boel in brand steekt en
dat deze hulpverleners zelf ook slachtoffer zijn en hoe fijn is het om dat met elkaar te bespreken en ook nog aan elkaar te vertellen dat ze zelfs met naasten in gesprek durven te gaan over deze risico’s – wauw schouderklop -,
waarbij niet wordt opgemerkt in welk ziekmakend systeem deze hulpverleners zelf ook zitten, gekooid en gekluisterd aan caseload, tijdsdruk, protocollen en onderdrukt
door de machtige allesbepalende ziektekostenverzekeraars die alleen vergoedingen geven als mensen gelabeld zijn met een diagnose
waarna er meteen vaststaat hoeveel behandeltijd er beschikbaar is voor het betreffende probleemgeval en dat er in dit symposium vooral gesproken zal worden hoe de hulpverleners in dit proces het beste gemanaged kunnen worden om gezamenlijk de juiste koers voort te zetten en
dat ze dankzij deze mooie dag met fijne lunch wel vijf accreditatie-punten verdienen die ergens weer in een ander systeem worden opgeteld om daarna met een goed gevoel huiswaarts te gaan en bevestigd te zijn als hulpverlener hoe moeilijk dit vak toch is en hoe lastig deze zieke mensen toch zijn, niet beseffend aan wat voor waardeloze dynamiek ze zelf hebben bijgedragen
en in plaats daarvan ook hadden kunnen kiezen voor: het nabij zijn bij hun kinderen met het helpen met huiswerk, of koken voor de zieke buurvrouw, of het bellen met die oom die alleen thuis zit, of de partner te verrassen met een heerlijke lunch, maar nee, ze moesten werken en
het hoofd vol laten lopen met woordenbrij over zo goed mogelijk hulpverlenen
en vooral de grote vraag in het midden houden die onbeantwoord blijft en ook niet gevraagd zal worden: “Wie wordt hier echt beter van?”, een hiaat dat als een groot kolkend zwart gat aanwezig is
en waar iedereen in een grote vicieuze cirkel omheen blijft lopen en zo nu en dan gadeslaat hoe er iemand in verdwijnt en weer eens niet geholpen bleek te zijn,
waarbij GGZ-bestuurders die met gevulde zakken boven de Balkenende-norm dit zullen scharen onder ‘ingecalculeerde risico’s’ en er wellicht een imagocampagne tegenaan zullen gooien, waar vervolgens ook reclamebureau’s weer geld aan verdienen,
kortom: een eindeloze optelsom: tel uit je winst – wees doof en stom!”
Geef een antwoord