Op een mooie zomerdag sleep ik mezelf naar de psychologenpraktijk waar ik in behandeling ben voor een chronische depressie. De psychologe haalt zoals altijd een kop thee voor me en ik zijg alvast neer in de lage stoel in haar spreekkamer.
Stemmige kleuren, gepaste schilderijen en buiten overal groen. Een vriendelijke vrouw die één en al oor is en de thee is ook naar mijn smaak: wat wil ik nog meer? Heel even van de zon genieten, misschien? Nee, op dit moment is dat nog geen haalbaar doel.
Aan mijn psychologe ligt het niet. Zij is mega-empathisch en kan ontzettend goed hummen. Maar dan ook écht héél érg goed. Ik snap het ook niet. Zoveel expertise en na een jaar ben ik nog niet beter. Ik vind het zó sneu voor haar, want ze doet echt heel hard haar best. Maar vandaag komt ze ineens met een idee. “Mindfulness heb je al gehad en dat was geen succes, maar mijn collega in de kamer hiernaast heeft net een EMDR cursus gevolgd. Misschien is dat iets voor jou?”
Thuis even googlen… Ja, dat lijkt me wel wat: een beetje hocus pocus met oogbewegingen en klikjes. Spannend! En dan kan ik eens iets DOEN in plaats van onderuitgezakt zuchten. Ik voel bijna een zweem van enthousiasme. Er is alleen één probleempje, want volgens Google is het iets voor PTSS en dat heb ik niet.
De eerste sessie is al over een week. Waar moet ik zo snel een trauma vandaan halen?
Stress, stress, stress, … Op het laatste nippertje schiet me gelukkig een ietwat onplezierige situatie op het schoolplein te binnen. Geen herbelevingen, geen flashbacks, geen triggers, … Maar ja, je moet toch wat.
Niet dat ik zo’n onbezorgde jeugd had. Integendeel, maar dat zit ‘m niet in specifieke gebeurtenissen. Als ik het kort samenvat, kom ik uit op ‘emotionele verwaarlozing’. Met af en toe wat klappen, maar dat was wel fijn. Dan drong het even tot mijn moeder door dat ik er ook nog was. Inmiddels weet ik dat je dit ook met EMDR kunt behandelen, maar die cursus had deze psychologe nog niet gehad. En zodoende is het bij deze ‘traumabehandeling’ gebleven.
Niet geschoten, altijd mis, en zo ging ik op weg naar de volgende aflevering van de ggz-soap. Toch is er altijd iets blijven wringen.
Ik kreeg namelijk een EMDR behandeling die ik niet nodig had. In ieder geval niet voor de mini-trauma’s die ik met veel moeite op wist te hoesten
En dat terwijl er zoveel mensen zijn die extreem traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt die geen EMDR krijgen. Omdat ze ‘complexe PTSS’ hebben en ‘niet stabiel genoeg’ zijn, krijgen ze dan te horen. En daar kan ik mij dus vreselijk over opwinden, want in mijn ogen komt dat erop neer dat je eerst beter moet zijn om behandeld te worden. En dat de mensen die de behandeling het hardst nodig hebben deze niet krijgen.
Nu hebben psychologen al van alles bedacht om ‘stabieler’ te worden. Maar dat gaat natuurlijk niet van vandaag op morgen. Je kunt stabiliseren tot je een ons weegt. En het toppunt is dat die zogenaamde ‘stabilisatiefase’ helemaal niet nodig is, ook niet als je complexe PTSS hebt. Zelfs als je psychotisch bent geweest, is EMDR veilig, haalbaar en effectief. Dat is wetenschappelijk bewezen!
Dus vraag ik je: hoeveel mensen met aanleg voor psychoses hebben ernstige trauma’s meegemaakt? Hoe vaak worden die trauma’s over het hoofd gezien? Hoe vaak komt het voor dat extreme onveilig gevoelens of nare stemmen gezien wordt als symptomen van schizofrenie?
Is er dan niemand die ziet dat de angst, de onveiligheid en de nare stemmen vroeger de dagelijkse realiteit waren? Een realiteit die je in aan het halen is
Je boft als je een hulpverlener treft die wel aandacht heeft voor wat jou is aangedaan. Eindelijk, denk je dan! En het wordt nog mooier, want daar zijn dus effectieve behandelingen voor. “Maar helaas, mevrouw, meneer. Wij, de experts, hebben uw dossier zorgvuldig bestudeerd en wij zijn tot de conclusie gekomen dat u geen gewone, maar complexe PTSS heeft. Bovendien bent u eerder psychotisch of in ieder geval ‘op het randje’ geweest. En daarom vinden wij, de experts, het niet verantwoord om u in dit stadium op een effectieve manier te behandelen.”
En daar kan ik mij dus vreselijk over opwinden. Wat jij?
Geef een antwoord