Ooit studeerde ik af in de rol van hulpverlener met een gedicht over ‘De waterdragers’. Ik toonde mijn visie op het thema ‘verbinden in herstel’.
Ervaringsdeskundigheid kende ik nog niet. Inmiddels is herstel een breed gedragen begrip geworden en is er een grote kanteling in de zorg gaande.
Mensen die bijdragen aan deze kanteling weten elkaar steeds beter te vinden
Met deze kanteling ben ik oprecht heel gelukkig. Er is een krachtige collectieve visie ontstaan: dat elk mens met kwetsbaarheid én kracht weer ervaart dat erbij horen en volwaardig meedoen in de samenleving, kan, mag en mogelijk moet zijn.
Nu heb ik het idee dat de GGZ zichzelf ziet als een grote redder in nood en de taak heeft problemen van psychische kwetsbare mensen op te lossen.
Deze nood is in de hele samenleving ingebakken. Dat de GGZ hier als kleinere speler zelf ook onder lijdt en dat deze taak veel te groot is, zie ik als een blinde vlek van deze GGZ-superheld.
Ongetwijfeld zal het ook mijn blinde vlek zijn
In deze ingewikkelde dynamiek met ontelbare factoren, is het lastig om als hulpverlener, cliënt, ervaringsdeskundige, beleidsmaker en/of politicus niét meteen te reageren vanuit een eerste impuls.
Wat bevindt zich te midden van ons allen? Een strijdtoneel? Of een leeg midden? Hoe kan vanuit een rustige luisterende houding essentiële collectieve kennis worden geput?
De herstelbeweging die nodig is gaat veel dieper dan de woorden die ik er aan kan geven. Dat frustreert me
En het houdt me in beweging. Want ik voel me nog steeds een waterdrager; een ‘mens-met-andere-mensen’. We dragen iets moois met ons mee en dat deel ik graag.
Ik wens in mijn eigen herstel dicht bij mezelf te blijven om zo dicht bij de ander te kunnen en mogen zijn. En wat ik mezelf wens, wens ik ieder ander.
De waterdragers
Een grote groep mensen
Loopt verder in de tijd
Ertussen lopen waterdragers
Ze dragen ‘samen horigheid’
Water voor wie moe is
Water voor wie niet wil
Water voor wie de weg kwijt is
Wie wil water? Wie staat stil?
Zo loopt er ook een waterdrager
Op hetzelfde lange pad
Hij maakte zelf een rugzak
Met de kennis die hij had
Een constructie die hem lekker zit
Waarin ook best veel past
Zo geniet hij van het dragen
En van de mooie last
Illustratie en gedicht: Jeroen Zwaal
Jeroen Zwaal is ervaringsdeskundig docent bij Howie the Harp. Hij maakte vijf psychoses mee in zijn leven, die hem steeds een stukje dichterbij hemzelf brachten. Jeroen is getrouwd en heeft een dochter.
Meer lezen van Jeroen?
- Via deze link vind je een overzicht van Jeroen zijn antwoorden in de kennisbank van PsychoseNet.
- Via deze link vind je alle blogs die Jeroen Zwaal schreef voor PsychoseNet.
Heb je zelf een vraag aan een PsychoseNet expert?
Er zijn diverse experts beschikbaar in het eSpreekuur, van ervaringsdeskundigen tot psychiaters, die je vraag graag beantwoorden.
Zeer herkenbaar, Jeroen, inderdaad delen hulpverleners en de mensen die ze helpen hun kwetsbaarheid met elkaar.
Bij gelijkwaardige hulpverlening zoals SRH, Eigen Kracht en HEE beogen, ontstaat een bijzondere wisselwerking: ook de hulpverlener wordt door de hulpbehoevende geholpen zijn eigen kwetsbaarheid en plek in de samenleving opbouwend kritisch te onderzoeken. Een mysterieuze cyclus, van mens tot mens, echt contact, echte ontmoeting.
Dank je wel Luc voor je mooie en bevestigende reactie.
bedankt