Na ongeveer 20 jaren rond te hebben gelopen heb ik besloten uit de GGZ te stappen. Waarom? Omdat ik, na alles bij elkaar te hebben opgeteld qua behaalde resultaten van behandelingen e.d., tot de conclusie kwam dat ik niet echt verder bent gekomen.
Sterker nog, alleen maar bleef hangen in bepaalde psychische klachten.
Na vier diagnoses ging ik nadenken wat er mis ging
En volgens mij werkelijk aan de hand was met mij. Toen ik met mijn sociale studies begon in 2001 en supervisie kreeg, raakte ik in gesprek met docenten en medestudenten over mijn houding ten opzichte van mijn functioneren in werk en studie.
In deze studies (maatschappelijk werk, sociaal pedagogische hulpverlening en sociaal dienstverlener) praat en evalueer je veel over je eigen attituden om zo jezelf beter te kunnen vormen tot professioneel hulpverlener. Omdat ik in mijn werk en studie en leven veel angsten en onzekerheid ervoer tijdens bijvoorbeeld gesprekken met collega’s en cliënten, ging ik mijzelf steeds meer afvragen waar dit vandaan kwam.
Was het inderdaad door mijn sociale fobie, vermijdende persoonlijkheidsstoornis, autisme, depressieve stoornis en vermoeden van ADHD? Was ik daarom meestal aan het ‘pleasen’ in de vorm van altijd maar grapjes maken (coping)? Vaak erg onzeker? Niet daadkrachtig? Niet consequent?
Gek genoeg dacht ik eigenlijk altijd al aan trauma
Ik heb een pittige jeugd gehad; emotionele verwaarlozing, (seksueel)mishandeld, gepest (op school en thuis, zo’n 15 jaar lang) en ga zo maar even door…
Zelf toen ik mijn voor het eerst aanmeldde bij de GGZ voor een eerste intakegesprek dacht ik zelf al aan trauma en gaf dit ook aan, maar daar werd nooit echt goed op doorgepakt. Ik kreeg uiteindelijk allerlei labels op me geplakt. Ik gaf aan in behandelgesprekken dat het mij bijvoorbeeld gewoon niet lukte om mij over mijn angsten heen te zetten, ook al kreeg ik heel wat adviezen en verklaringen.
Na wederom een crisis in mijn leven stapte ik maar weer eens naar mijn huisarts omdat ik niet verder kwam in de GGZ. Ik werd opnieuw doorverwezen naar de GGZ, maar dan voor een ‘passende’ diagnose en eventueel behandeling.
Na een halfjaar kon ik voor een intakegesprek terecht
Na vier keer te af te zijn gewezen bij andere GGZ-instellingen omdat mijn situatie te ‘complex’ was! Ik had een eerste gesprek en gaf mijn vermoeden van een (jeugd)trauma aan en onderbouwde dit heel goed. Ik had me goed ingelezen en voorbereid. Bij een tweede vervolggesprek vertelde de psychiater dat hij sterk het vermoeden had van ADHD en wilde eerst hiermee aan de slag.
Ik vroeg deze beste man wat hij van mijn visie vond van mijn traumatische verleden en of hij dan niet eerder dacht aan trauma?
Waarop hij mij vroeg; “Kun je mij dan een voorbeeld geven van wat je hebt meegemaakt?”
Ik vertelde hem dat ik op mijn 13de pornofilms moest halen voor mijn ouders in de (illegale) videotheek en dan thuis lekker mee mocht kijken en dat ik mijn hele leven al last heb van seksuele problemen!
Hij zei: “Als wij dit soort signalen horen schrikken wij enorm, wij noemen dit kindermishandeling! Ik zei; “Dit is nog maar het topje van de ijsberg van wat ik heb meegemaakt.”
Maar deze psychiater pakte wederom niet verder door op een onderzoek naar een eventueel trauma.
Het is lastig om vast te stellen welke diagnose gesteld moet worden
Omdat ik o.a. veel boeken ging lezen over deze onderwerpen en ik ontdekte dat dit soort trauma bijvoorbeeld ook autistische en ADHD-symptomen kan laten zien.
Ik las boeken van Bessel van der Kolk, Jim van Os, Floortje Schepers
Daarbij concludeerde ik dat ik geen heling zou gaan vinden binnen huidige de GGZ en besloot dus uit de GGZ te stappen. Ik moest daarbij denken aan de opmerking van Jim van Os aan mij;
- Wat is er met je gebeurd?
- Wat heb je nodig?
- En wat zijn je levensdoelen c.q. perspectieven (oftewel, ga niet medicaliseren).
Het mooie is dat ik op een gegeven ogenblik een oude kennis tegenkwam op straat en zij is ervaringsdeskundige, lotgenoot en al ruim 25 jaar professioneel hulpverlener. Zij stelde voor om mij te gaan helpen bij mijn (trauma) klachten. Ik heb nu (nog) geen officiële trauma-diagnose, maar voor mij is één plus één, twee; oftewel: jeugdtrauma!
En het mooie is dat ik in een paar behandelgesprekken met mijn oude kennis al veel heb bereikt
Véél meer als in de 20 jaar GGZ (en dan nog gratis ook)! Ik ontdekte bijvoorbeeld waar mijn afweermechanismen vandaan kwamen en daardoor in een cirkel bleef hangen. Ik wil dit graag met jullie delen!
Blijf niet te lang lopen met onnodige klachten
Denk zelf heel goed na over wat je o.a. hebt meegemaakt en daarbij de eventueel causale verbanden met je psychische klachten! Laat je niet teveel meennemen in de visie van de (huidige) GGZ, daarbinnen wordt veel te veel in ‘labels’ en ‘hokjes’ gedacht en daar vervolgens op behandeld!
Verdiep je in de vele (internationale) wetenschappelijke boeken van (trauma) deskundigen en ontdekt wat voor jou passend is! Op dit moment zijn er zoveel (internationale) wetenschappelijk inzichten op dit gebied en hopelijk worden deze inzichten snel toegepast binnen de GGZ!
Oftewel; tijd voor een ‘Nieuwe en Goede GGZ!’
Hope this helps!
Nico heeft een bewogen leven achter de rug. Hij heeft in zijn jeugd, op school, op zijn werk, in de kerk en in zijn huwelijk traumatische ervaringen opgelopen. Nu is hij zijn leven aan het (her)oppakken. Hij wil uit de GGZ stappen. Hij weet waar zijn psychische klachten vandaan komen en weet er nu beter mee om te gaan.
Foto credits
Meer lezen over de nieuwe GGZ?
- Behandeling ‘nieuwe stijl’
- Weerbaarheid bij psychosegevoeligheid: Naar een gedeelde realiteit
- Wat is het Ecosysteem Mentale Gezondheid? (GEM)
Ken je deze boeken van Jim van Os al?
Geef een reactie