Ik ben een vrouw en gebruik al sinds 30 jaar medicijnen voor een gegeneraliseerde angststoornis.
De medicijnen leiden helaas niet tot een leven met voldoende kwaliteit. Daarom al acht maal opgenomen geweest, o.a. voor elektroshock-therapie. Heeft niet geholpen. Eigenlijk heb ik alle beschikbare middelen wel een keer geprobeerd. Ooit heeft Anafranil goed gewerkt, maar nadat dit gestopt moest worden ivm therapie bleek het daarna niet meer te werken. De afgelopen 10 jaar op Fluvoxamine geleefd. Dit voorkwam niet dat ik elke ochtend zeer angstig wakker werd, wat in de loop van een paar uur voor de rest van de dag in spanning overgaat. Daarnaast gebruikte ik ook Seroquel en Lorazepam. Lyrica sinds 2012, als gevolg van injecties in schouders met corticosteroïden waardoor de angsten oplaaiden en Dormicum sinds een jaar als gevolg van slaapstoornis.
Omdat mijn leven met deze angst en spanning inmiddels gelijk staat aan ondraaglijk lijden, is al zeker 10 jaar euthanasie in mijn gedachten.
Toch wilde ik met een MAO-remmer nog een laatste poging wagen, hoewel ik mezelf eigenlijk beloofd had nooit meer opgenomen te worden en nooit meer een zwaar afbouw- en opbouw traject in te gaan. Ik kreeg toen zulke heftige pijnklachten in hele rug dat ik via de pijnpoli met een stroomkastje de pijn draaglijker probeerde te maken, maar belandde zelfs in een rolstoel. Daarna opbouw van Nardil. Nardil gaf een enorme verbetering toen ik na 3,5 weken weer thuis was. Kon ontspannen!! Mijn ogen stonden weer goed en kon mezelf voelen. Helaas waren de bijwerkingen ernstig.
1. Obstipatie. Zelfs met sterke klysma’s bijna niet oplosbaar,
2. Vrijwel krachteloze beenspieren,
3. Extreme bloeddrukwisselingen en hevige duizelingen,
4. Na diverse valpartijen met verwondingen (stuitje, achterhoofd, jukbeen) braken na een val in de keuken twee ribben.
Ik wil graag jouw mening over de vele vragen waar ik nu mee loop.
Antwoord
Een lijdensweg. Dank voor delen van zwaar leven en je poging om een weg te vinden. Ik gooi het even over een beetje andere boeg, met je goedvinden. Dit zijn voor mij de belangrijkste punten:
1. Je hebt een rot jeugd gehad (zou ik graag mee over weten….vermoed dat het heel zwaar voor je is geweest).
2. Je gebruikt het grootste gedeelte van je leven zware psychotrope medicaties, om precies te zijn 30 van de 55 jaar.
3. Je hebt voor jezelf een model gemaakt waarin je gelooft dat je rotjeugd je ‘hersenhuishouding’ in de war heeft geschopt – en (blijkbaar) dat medicaties die huishouding weer kunnen repareren.
4. Er is weinig evidentie dat de medicaties (of ECT) veel effect hebben gehad maar toch ben je nog steeds op zoek maar de juiste medicaties, in de hoop verlichting te vinden.
5. Je schrijft dat je ook mindfulness probeert maar dat het moeilijk is vanwege ervaren stress.
6. Je klachten zijn op het niveau van angst, spanning, niet slapen en pijn. Naast chronische lyme’s disease.
Ik zou het volgende aan je mee willen geven:
1. Na 30 jaar van vele wisselende medicaties in verschillende doses valt er weinig zinnigs te zeggen over of/hoe een volgend middel zal aanslaan. De lange termijn effecten van de medicaties op het brein zijn niet gekend en verschillen van persoon tot persoon. Wat een volgend nieuw of nieuw-oud middel bij je zal doen valt niet te voorspellen.
2. Ik neem aan dat er onderzoek is geweest om uit te sluiten dat je een schildklieraandoening of een andere mogelijke lichamelijke oorzaak hebt van de angst/spanningsklachten?
3. Aangezien medicatie de laatste 30 jaar weinig heeft uitgehaald zou je ook kunnen overwegen om alle medicaties langzaam af te bouwen. Dit zal in het begin heel zwaar zijn, maar je kan tegelijkertijd werken aan het bevorderen van je psychische weerbaarheid in de vorm van (i) mindfulness; (ii) psychotherapie met focus op je jeugd; (iii) een regime van gezond eten, bewegen, gestructureerde activiteiten, eventueel met behulp van fysiotherapie of zelfs lichamelijke revalidatie; (iv) nieuwe perspectieven proberen te ontwikkelen op dat wat waardevol is in je leven, zoals je relaties, je bezigheden, de natuur of andere dingen waar je van houdt;(v) nadenken over doelen in je leven, dingen die je zou kunnen opnemen, dingen die je verwaarloost hebt nieuw leven inblazen.
Het zal een gevecht zijn – maar misschien ben je in een vicieuze cirkel geraakt met medicatie, nog meer medicatie en al je hoop zetten op de “hersenhuishouding” (waar we zo weinig van af weten en die we vaak zo moeilijk kunnen beïnvloeden ten gunste van de persoon).
Kortom: misschien moet je na 30 jaar medicaties zonder veel effect nadenken over een traject van revalidatie en weerbaarheidsbevordering als nieuwe strategie. Misschien ben je een beetje boos op me na deze mail. Makkelijker gezegd dan gedaan, besef ik ook wel. Maar ik gun je echt een minder zwaar leven en vraag me af of je de goede strategie volgt.
Heel veel succes en excuus voor een antwoord dat een beetje een andere richting op gaat dan je had gevraagd.
Jim
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 55
Beantwoord door: Jim van Os op 18 januari 2019
