Ik was een gelukkig gehuwd en werkende moeder van een driejarig zoontje. Totdat ik de diagnose schizofrenie kreeg. Binnen een jaar tijd stond mijn hele leven op zijn kop. Door alle gebeurtenissen, de bijwerkingen van de medicijnen en mijn aandoening, had ik ook last van depressies. Het gevolg was een scheiding
‘Mamma, als je uit het ziekenhuis bent, kom je dan weer bij ons thuis wonen?’ vroeg mijn driejarige zoontje Noah in 2009.
‘Nee, lieverd. Als mamma uit het ziekenhuis is, gaat mamma in een ander huis wonen. Dat noemen we dan mammahuis en het huis waarin je nu woont wordt pappahuis.’
Mijn ex-man had een boekje gekocht Thuis bij mamma en thuis bij pappa. Aan de hand daarvan vertelden we over de scheiding. Ik heb altijd geprobeerd de verstandhouding met de vader van Noah goed te houden en om met hem over het opvoeden van Noah te blijven communiceren.
Noah is veel bij zijn vader en elke dinsdagmiddag, donderdagmiddag en om het weekend bij mij. Vooral de eerste vijf jaren vluchtte ik ’s avonds vaak de stad in. Ik vond een leeg huis maar niks en miste Noah enorm. Ik heb hem altijd ‘de waarheid’ verteld, ook al wilde zijn vader dat niet. Ik zei hem simpelweg dat pappa en mamma uit elkaar zijn gegaan omdat mamma ziek is geworden en pappa het moeilijk vond om daar mee om te gaan.
Ik gaf hem openheid in kindertaal
Ook op andere vragen gaf ik Noah altijd antwoord. Soms was dat heel moeilijk voor me. Dan zei hij bijvoorbeeld dat hij een broertje of zusje wilde.
‘Dat had ik ook graag gewild, maar dat kan niet, want mamma heeft nu geen vriend. En als mamma nog bij pappa was geweest weet ik ook niet of het had gekund, want mamma kan ziek worden bij het krijgen van een baby.’
Als Noah vroeg welke ziekte ik had, antwoordde ik dat ik heel erg in de war was geweest of dat ik gekke dingen had gedacht, maar dat ik nu weer beter was.
Na de scheiding heb ik nog tweeënhalf jaar een relatie gehad. Een relatie die dezelfde problemen kende als andere samengestelde gezinnen. Mijn vader, mijn zusje en mijn moeder steunen mij. Mijn vader was er vanaf het begin af aan een dagdeel per week. Hij laat het opvoeden aan mij over, maar zijn aanwezigheid stelt mij gerust. Bij de ggz heb ik in 2009 en in 2013 om thuishulp en opvoedhulp gevraagd. De eerste keer kwam die niet en de tweede keer werd daar pas drie maanden na mijn ontslag contact met me over opgenomen, toen voelde ik me alweer beter.
Door de bijwerkingen van de antipsychotica reageerde ik erg traag en had ik enorme moeite met opstaan
In het weekend zette ik mijn zoontje vaak tot elf uur ’s ochtends voor de televisie of de computer met zijn ontbijt. Alleen als hij luidkeels mammaaaaa riep kwam ik eruit en ging er daarna meteen weer in. Ik voelde me hier lange tijd ontzettend schuldig over. Een waardeloze moeder.
Het trage reactievermogen is met een jong kind erg onhandig. Zo rende Noah een paar keer hard weg, de straten over. Hij keek niet of er verkeer aan kwam. Wat was ik toen blij dat mijn vader of mijn vriend in de buurt waren om hem achterna te rennen. Toen ik eindelijk met de medicatie mocht minderen en ik heel trots voor het eerst vroeg opstond zei mijn zoontje: ‘Mam, wat doe je hier? Ik wil lekker alleen tv kijken!’
Ik had gelezen dat depressieve ouders slecht zijn voor het welbevinden van hun kind. Ook een echtscheiding heeft negatieve gevolgen voor kinderen.
Dat droeg bij aan mijn depressie, want wie wil nou niet dat zijn kind gelukkig is?
Een vriendin van me zei: Natuurlijk ben je een goede moeder voor Noah, je bent zijn moeder! Natuurlijk houdt hij van je!
Die gedachte steunde me enorm. Ik zeg ook vaak tegen Noah dat ik van hem hou. Dat doet ons allebei goed. Hij is alweer negen jaar en gelukkig gaat het goed met hem. . We zijn net terug van een vakantie in Zeeland waar we krabben zijn wezen vangen. Onlangs kocht hij van zijn zakgeld een kauwgombal voor me. Lief hè.
Geef een reactie