Vorige week zat ik op een avond bij een lezing van Age Niels Holstein, auteur van ‘Een brandende aap’ en medeoprichter van 113 Zelfmoordpreventie. Age Niels kwam vertellen over ‘de grammatica van de geest’ en de goed te beschrijven structuur van depressie en psychose. Daar had hij niet alleen lang over nagedacht en voor geleerd, hij had het zelf ook ondervonden.
Om het niet geheel eenrichtingsverkeer te laten zijn die avond vroeg Age Niels het publiek (een man/vrouw of 100) zelf ook een beetje open te zijn. Hij kwam zich tenslotte ook blootgeven, daar mocht best wat tegenover staan.
Hij begon veilig met de vraag of alle hulpverleners in de zaal de handen in de lucht wilden steken
In sommige gezelschappen kan dat best een spannende onthulling zijn, maar hier kwam zonder enige schroom ongeveer de helft van het publiek voor die status uit. Er volgde een vraag over wie van de hulpverleners weleens met depressieve en/of suïcidale mensen werkt (de overgrote meerderheid), en wie met psychotische (een aantal).
Interessant werd het toen Age Niels vroeg wie van de mensen in de zaal zelf ooit een depressie had gehad. Samen met een aanzienlijk aantal anderen stak ik mijn hand omhoog. Me daarvoor schamen doe ik al heel lang niet meer, toch voelde het wel een beetje kwetsbaar om dat tegenover een groep vreemden met mijn hand in de lucht te bevestigen. En natuurlijk kijk je dan ook heel snel even rond wie naast jou in datzelfde gitzwarte schuitje heeft gezeten.
“En wie van jullie heeft ooit een psychose gehad?”, vroeg hij tenslotte
Er volgde een stilte die wellicht maar heel kort duurde, maar voor mij aanvoelde als lang, pijnlijk en confronterend.
Er gingen drie voorzichtige handen omhoog. Drie mannen die dapper genoeg waren om ook voor die ervaring uit te komen, want dapper was hoe dat voelde. Voor een depressie uitkomen is tenslotte één ding, maar voor een psychose…
Als ik in de drie jaar dat ik nu voor PsychoseNet werk iets heb geleerd, dan is het wel hoe ontiegelijk groot het taboe op psychose nog is
Hoe ontzettend veel vooroordelen er nog zijn, hoeveel misvattingen er de ronde doen, hoe groot de schaamte is waar heel veel psychosegevoelige mensen mee worstelen. En hun families, vrienden, betrokkenen. Want leg het maar eens uit, wat zo’n psychose nou precies is. Hoe het komt, wat er gebeurt, hoe het in godsnaam weer over gaat.
Leg het maar eens uit in een maatschappij die praten over depressie nog heel spannend vindt, zoals gisteravond wederom bleek na de haast viral gaande ‘bekentenis’ van Qmusic-dj Stephan Bouwman over zijn depressie. Terwijl ik volgde hoe de ene na de andere krant zijn verhaal oppikte, luisterde ik tegelijkertijd naar May-May Meijer die bij RTL Late Night vertelde over de periode dat ze dacht een zwarte panter te zijn die door de AIVD werd aangestuurd. Daarover op social media geen woord, hoewel toch zeker ook heel taboedoorbrekend.
Wat zegt het over onze maatschappij, dat de openheid van iemand over depressieve gevoelens bijna wereldnieuws wordt?
Los van dat het natuurlijk dapper is, belangrijk is, nodig is, want dat vind ik het zonder meer. Tegelijkertijd vraag ik me ook echt af of het fenomeen depressie niet ook opgeblazen wordt, juist door er zoveel aandacht aan te besteden. Als alle kranten er mee vol staan dat iemand iets over depressie heeft gezegd, dat moet het wel héél bijzonder zijn. Maar is het dat wel? Of eigenlijk, zou het dat wel moeten zijn?
In de ideale wereld, eentje voorbij (zelf) stigma, taboes en vooroordelen, is praten over je depressie geen nieuws
Het is duidelijk dat we daar nog lang niet zijn, en het is goed dat we daar naartoe leven door verhalen te vertellen, campagnes te voeren dat het ‘ok is’ als het niet ok is, gala’s te organiseren. Zo onderhand zou ik het alleen wel gaan waarderen als we de collectieve aandacht ook eens verleggen naar psychische problemen die misschien nog wel een veel groter taboe meedragen. Psychose bijvoorbeeld, of persoonlijkheidsproblematiek.
Zolang er mensen zijn die de Facebookpagina van PsychoseNet niet durven te liken omdat ze bang zijn dat hun omgeving dan denkt dat ze ‘iets met psychose’ hebben, is er echt nog een wereld te winnen.
Geef een antwoord