Onlangs is er een nieuw afvalverzamelingssysteem ingevoerd bij mij in de wijk. Zoals het nu hoort: De vuilniszak moet ik tweehonderd meter verder in een ondergrondse container gooien.
Oud en vertrouwd
Daarvoor had ik mijn eigen vertrouwde container die ik om de week aan de weg zette. Die wederzijdse afspraak met de gemeente ging meestal goed. Soms vergat ik de container aan de weg te zetten en hadden we een probleem. Met enige weerstand liep ik dan met een overvolle kliko naar een flat, een kilometer verderop.
Veranderingen aangekondigd
Afgelopen zomer kwamen er brieven. Afval inzamelen zou gaan veranderen, het zou goedkoper gaan worden! Anders inzamelen en meer gescheiden. ‘De grijze kliko gaat voortaan de functie krijgen van plastic inzamelen’, werd er uitbundig geschreven. En er zat een mooie ronde sticker bij.
In de werkelijkheid ging het meteen mis
De ondergrondse container werd snel geplaatst. Helaas bleek deze verkeerd te zijn neergezet en binnen een week werd deze vijf meter verder herplaatst. De gapende plek in het trottoir werd snel weer opgevuld.
Na een stevige regenbui en de invloed van een verhuiswagen, bleek de weg precies op die plek verzakt te zijn. Ik maakte melding van de schade en een maand later was het gerepareerd. ‘Als het om besparing gaat, kan ik van die extra kostenpost héél vaak met een zak naar de container lopen’, dacht ik bij mezelf.
Toen kwam er iemand in verzet en de rechter gaf hem namelijk gelijk
De pas voor de container bleek persoonsgebonden en alle acties werden als persoonlijke informatie opgeslagen, zonder toestemming van de gebruikers. Alle beveiligde containers moesten weer toegankelijk gemaakt worden.
Wouter Hart heeft met zijn eerdere boek ‘Verdraaide organisaties’ mooi omschreven hoe veranderingen in organisaties van binnenuit dienen te geschieden. Kortgezegd: vanuit de bedoeling.
Mag ik de link leggen naar de GGZ als systeem?
In verschillende rollen heb ik zevenendertig jaar van mijn leven in dit GGZ-systeem mijn tijd doorgebracht en ik trek mijn conclusie: Op veel plekken is het een rommeltje.
Met mijn vieze vuilniszak voel ik me de cliënt die zogenaamd in mijn eigen belang (u bespaart geld) meer meters moet maken met mijn rommel. Hoe kan het dat zo’n container verkeerd is geplaatst? En wie draait voor de kosten op? Wie voelt zich écht verantwoordelijk?
Aan alle kanten faalt het GGZ-systeem en dit kost ons meer en meer, zowel voor de uitvoerders als de ontvangers van deze goedbedoelde ondersteuning
Ik zie een overeenkomst met de GGZ en de actie om de ROM- benchmarking te stoppen dat ook gaat over bescherming van persoonlijke gegevens. Ook zie ik overeenkomsten tussen de geschiedenis van het vuil ophalen en de geschiedenis van de GGZ.
Ooit werden mensen gewoon op straat gegooid, later met enige bescherming (als een vuiniszak) gedumpd, opgehaald en afgevoerd naar een plek buiten de samenleving. – de grote instellingsterreinen in de bossen.
Vanaf 1960 kwam de DSM opgang en werd menselijke sociale rommel in hokjes geplaatst met een diagnose (vergelijkbaar met een container) en later kwamen de hulpverleners als vuilnismannen ambulant aan huis.
Inmiddels zijn we bij de participatiesamenleving aangekomen en moeten we in een suf systeem vooral zelf weer meters maken. Is dit een bottom-up beweging of top-down?
Liever de vraag: hoe maken we er een bottom up beweging van?
Ik besluit met de overvolle kliko naar de ondergrondse container te wandelen, al is dit zogenaamd niet de bedoeling. Braaf heb ik de instructies uit de vele brieven opgevolgd en een sticker op mijn eigen container geplakt dat er plastic in hoort.
Maar daar blijft het bij. Ik ontdek hoe fijn deze container dienst doet om mijn vuilnis in te bewaren en tweehonderd meter mee te vervoeren, zodra ik daar zin in heb!
Dit is de manier hoe ik mee wil doen
Zichtbaar trots loop ik met een lege container terug naar huis. Ik heb een oplossing gevonden om weer aan te haken bij een falend systeem. Ik prijs me gelukkig dat ik iemand ben die graag van onderaf ergens een eigen draai aan geeft.
Graag functioneer ik met PsychoseNet als een kliko
Niet zozeer om rommel mee op te halen, maar om de last van het dragen te verlichten en mensen te verbinden van A naar B. Van heden naar toekomst. Met elkaar, zoekend naar oplossingen die echt werken.
Hopelijk wordt de onderlinge afstand minder, het vertrouwen groter, het perspectief op een gezonde samenleving menselijker en weten we met elkaar beter onderscheid te maken tussen wat rommel is uit het verleden en wat bruikbaar is in het nu en in de toekomst.
Laten we er met elkaar een goeie draai aan geven. Bijvoorbeeld door meer persoonlijke verhalen met elkaar te delen. En minder met onze neus in de verplichte administratie te duiken! Bedenk als afnemer én aanbieder van geestelijke gezondheidszorg wat écht waardevol is om te doen in contact met elkaar en handel daar naar.
Gebruik het systeem in plaats van dat het jou gebruikt
Daarmee maken we persoonlijke ruimte en scheppen we orde in de georganiseerde chaos waar we allemaal bij tijd en wijlen angstig in kunnen verkeren.
Geef een reactie