Het begon met een tweet: “Nieuw dossier: ‘Verwarde mensen’ @De_Monitor‘. Een journalistieke oproep van de KRO-NCRV om informatie te vergaren over verwarde mensen.
En ik reageerde snel met: ‘@De_Monitor gemaild! ??✨?’
Ik deel graag informatie over dit onderwerp. En informatie is meer dan alleen feiten, want soms bèn ik de verwarde mens. En altijd deel ik graag alles wat ik weet en heb ervaren, juíst als het over dit thema gaat, omdat ik van mening ben dat de samenleving hier soms best verward over doet.
Mijn tweet werd heel goed ontvangen. Ik werd serieus genomen en een paar dagen later voerde ik intensieve telefoongesprekken met Anne de Blok, redacteur van De Monitor. Ik stond in een parkeergarage, even buiten de hectiek van het werk om. Ze vroeg me of ze me thuis mocht interviewen, samen met Stephanie Sint Nicolaas. Ik voelde me nog meer gezien en gehoord. ‘Graag!’ , zei ik en dolenthousiast liep ik daarna terug naar mijn kantoor en deelde het mooie nieuws met mijn collega’s.
Van het een kwam het ander
Niet veel later was ik een hoofdstuk in het dossier verwarde personen terechtgekomen: een audio-interview met een fotoreportage met als titel:
‘Die verwarde man in de krant, dat was ik’
Een mooie zet om aan iedereen te laten zien hoe niet verward zo’n man uit de krant is, als hij in zijn gewone doen is…én dat scherpe beeld voor een achtergrond gezet: een achtergrond waar duidelijk wordt hoe ik die verwardheid heb ervaren op het moment dat de politie me in 2005 inrekende bij een pompstation.
En dit bleek niet het eindpunt van dit verhaal. Het bleek weer een mooie tussenstap met een mooi vervolg. Anne de Blok tipte haar collega’s van de KRO-NCRV een paar maanden later. Er bleek een project gestart te zijn over psychose en Virtual Reality. Een team was bezig om met een speciale bril een visuele ervaring te creëren alsof je zelf psychotisch wordt. En via haar tip kwam men dus bij mij uit.
‘Wil je ik hieraan mee werken? Kan je toevallig morgen al naar Hilversum komen?’, vroeg redacteur Cyril aan mij. En weer net zo enthousiast deelde ik dit verhaal als eerste met mijn collega’s.
Mijn verwarde werkelijkheid zou dus virtuele werkelijkheid worden en dat zou echte werkelijkheid gaan worden
Hoe bijzonder…en wat ik al schreef aan het begin: het begon allemaal met een tweet.
Inmiddels is deze ‘VR-ervaring’ beschikbaar geworden. Een heel bijzondere ervaring voor iedereen die er zes weken keihard aan werkte. Daarover gaat onderstaande video. En dat maakt me een dankbaar mens. Ik word gezien en gehoord en hoop een stem te zijn voor zoveel verwarde mensen die hetzelfde overkomt en te weinig of niet gezien en gehoord worden.
Of deze ervaring beschikbaar komt voor het publiek is nog moeilijk te zeggen (Red. ja! Je leest het in de blog die morgen verschijnt). Vooralsnog was deze werkervaring bedoeld als prototype om bij de KRO-NCRV intern van te leren. Het resultaat bleek te mooi om het als prototype te laten, dus wie weet…
Zodra je zelf een stap zet, komt er beweging, dat is wat ik met dit verhaal wil meegeven. Niemand weet hoe de ene actie de andere zal opvolgen
Niemand kan in de toekomst kijken. Toch is er wel iets waarmee je de toekomst mede kan creëren: je beste beentje voor zetten en precies de dingen aangrijpen waarvan je voelt dat ze niet voor niets op je pad komen. Zelf voelen waar je kracht zit, die energie die er vroeg of laat uit wil.. als je het maar een kans geeft! Vroeg of laat komen er kleine en grote kansen. Kansen die je vervolgens in goed vertrouwen met beide handen kan aangrijpen. En dat je ontdekt dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen.
We zijn allemaal in beweging. En grijp je door wat voor reden dan ook mis? Geen nood, dan komt er wel weer een nieuwe kans voorbij. En dit is geen managementgoeroe praat waarmee ik wil zeggen dat alles maar goed komt als je maar je best doet. Wat mij betreft gaat het vooral erom dát je wat doet, allereerst voor je eigen bestwil.. en dat dit soms tot onverwachtse dingen kan leiden: van één tweet met 22 tekens tot een uitgewerkt VR-project, zo kan het gaan.
En graag deel ik dat, want dat vind ik een gezonde dynamiek: het met elkaar delen van kleine en grote successen. Het is minstens zo belangrijk als het met elkaar delen van klein en groot leed.
Geef een reactie