Vroeg in de ochtend stap ik de bus in, voor PsychoseNet op weg naar een bijzondere ontmoeting in Rotterdam. Ik heb twee uur te weinig geslapen en dan weet ik dat mijn emoties sneller opborrelen. En dat is oké. In de bus ontgrendel ik mijn telefoon om mijn reisschema nog eens te checken.
De Facebook app staat nog open en het eerste dat ik zie is de vraag of ik een herinnering wil delen. Het is een liedje van Sting dat ik precies een jaar geleden postte met een quote uit het liedje:
“A 1000 smiles she gives to me free… It’s allright, it’s allright she says…”
Opgepropt tussen alle reizigers met hun dampende jassen van de zojuist gevallen regen schiet ik van binnen vol. Golven van emotie gaan door mijn lijf en het liefst zou ik het eruit laten komen, want het is er en dan mag het er zijn. Het verlies van een student die ik vorig jaar coachte en hoe zij op een gelukkige manier koos voor vrijwillige euthanasie, dringt zich plotseling aan me op. Ze was zo in verbinding met zichzelf, met haar klasgenoten, met haar familie, partner en zoon. Haar laatste dag op school stonden we in een kring. Hand in hand met elkaar. Ze kwam binnen, de kring opende zich, sloot zich weer en vanuit het midden ging ze iedereen langs en gaf ze ieder van ons een afscheidskus.
En vanuit deze liefdevolle kring koos ze voor hetgeen wat voor haar het beste was… en daar was uiteindelijk de rust
De meest ultieme stilte in rust, die ik ooit heb gevoeld. Zelfs de tijd werd er oneindig stil van, zo leek het wel.
Wat ik plotseling in de bus zo sterk voelde hing daarmee op de grens van binnen in mij en erbuiten in de gewone wereld. Mijn lijf was als de smalle strook niemandsland tussen twee landen. De emotie ging spontaan de grens van mijn eigen land over, maar bij aankomst van het andere land begon het op smokkelen te lijken. Ik nam het mee, zonder dat het zichtbaar was. Grensbewakers die me goed zouden kennen, zoals mijn vrienden, mijn vrouw, mijn dochter en mijn collega’s, zouden non-verbaal meteen kunnen aflezen dat ik iets extra’s bij me had om aan te geven.
In dit geval niet. Als een onsamenhangende groep mensen rijden we de Nelson Mandela brug over en de vlagen van emoties komen en gaan, terwijl ik ondertussen de link leg tussen het mooie contact dat ik met de student had en het mooie contact dat ik deze ochtend met een pracht van een danser in Rotterdam zal aangaan.
Met deze associatie waarin ik intuïtief weer voel hoe nabij verleden met nabije toekomst is verbonden, voel ik me weer oké
Terwijl ik naar het perron loop, komt de geruststellende gedachte dat ik het zo fijn vind om me aan iemand te binden. En daar hoort ook de pijn bij van het loslaten, wanneer het zover is. En ook: wat ik in de bus voelde, is de mooie verbinding die er nog steeds is.
Op mijn telefoon klik ik op ‘opnieuw delen’. De trein richting Rotterdam haal ik net op tijd. Onderweg luister ik nog eens naar het liedje ‘Little Wing’ en als vanzelf gaan herinneringen nog verder terug, naar al die andere mooie mensen die ik onderweg verloor. De stem door de intercom die de aankomst op het volgende station aankondigt, valt als een afkondiging prachtig samen met het einde van het nummer. Voor even voelt alles in dat moment weer helemaal kloppend.
Een verhelderende TED talk illustreert aan de hand van een 75-jaar-durend (!) onderzoek hoe de kwaliteit van relaties aangaan met anderen van invloed is op ieders kwaliteit van bestaan.
Geef een antwoord