Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Aan de andere kant van de lijn – de scheidslijn tussen cliënt en hulpverlener

kopp kind

Ruim twintig jaar geleden volgde ik de HBO opleiding tot sociaal pedagogisch hulpverlener. In die tijd kampte ik ook met psychische problemen ten gevolge van ontwrichtende ervaringen in mijn jeugd. Ik leerde op de opleiding dat het belangrijk was om professionele afstand te bewaren tot de cliënten waar ik mee zou gaan werken.

Belangrijke herinneringen aan die tijd hebben te maken met de band die ontstond met medestudenten doordat we onderling heel veel deelden over wat we hadden meegemaakt. De één had een broer met schizofrenie (wat toen nog zo genoemd werd), de ander een alcoholverslaafde moeder en weer een ander was als kind geslagen. Het kwam er allemaal uit en we worstelden met de pijn die we hadden geleden.

Misschien dat het daardoor komt dat ik er nogal hardnekkig van overtuigd ben dat je niet zomaar besluit om er je werk van te maken anderen te helpen. Dat veel hulpverleners ervaringen hebben met psychische- en of verslavingsproblematiek in hun omgeving. Dat het misschien wel veelal KOPP-kinderen (kinderen van ouders met psychische problemen) zijn die geleerd hebben om voor anderen te zorgen.

Ik kwam, op enig moment in mijn leven, helaas aan de andere kant van de lijn terecht

Ik werd cliënt. De schaamte was enorm, juist omdat ik was opgeleid om ‘dat soort mensen’ te helpen. De scheidslijn tussen die van cliënt en hulpverlener was duidelijk: je was het één of het ander. En eenmaal cliënt maakte je ongeschikt als hulpverlener; dat was in die tijd de gangbare opvatting.

Wat een ontzettend gemiste kans!! Hoe anders zou mijn leven gelopen zijn als ik had geleerd dat herstel van ontwrichtende ervaringen juist een manier kan zijn om contact te maken met mensen die hulp nodig hebben. Contact maken stond centraal op de opleiding. Vrijwel alle vakken gingen erover hoe je dat kon doen. Wat zou het mooi geweest zijn als ik had geleerd dat mijn ervaringen me niet minderwaardig of ongeschikt maakten als hulpverlener maar een bron van kennis vormden die ik net zo goed kon inzetten als de Roos van Leary of Ludiektheorie.

Het had me zomaar tien jaar arbeidsongeschiktheid kunnen schelen

Het had me misschien uit de neerwaartse spiraal van zorg kunnen houden. Dat blijft natuurlijk koffiedik kijken maar mijn gewaardeerde vriendin en collega-op-afstand Alie Weerman schreef een proefschrift en promoveerde op dit onderwerp naar mijn hart. Bekijk hier het promotiefilmpje.

Reacties

5 reacties op “Aan de andere kant van de lijn – de scheidslijn tussen cliënt en hulpverlener”

  1. Karel burgs

    Ik denk dat mensen niet nodeloos hulpverleners moeten kwetsen, zeker niet veralgemeniseren, maar de woede van mensen zal niet uit het niets komen. Die is soms extra aangetriggerd in de hulpverlening door specifieke individuen waarbij later vaak niet meer te bepalen is wat door het gedrag van de client, of het gedrag van de hulpverleners in kwestie kwam. Die woede willen we dan blijkbaar ergens ventileren, op deze site bijvoorbeeld, al is dat feitelijk helemaal niet terecht omdat het in een heel andere situatie ontstaan is, maar waar je vaak daarna niets meer mee kunt, en dus in je blijft zitten. Moet je dan terug voor hulp naar de discipline waar je woede verergert is? Los van de vraag of het wel of niet aan jezelf lag? Een vraag die iedereen zichzelf maar moet stellen.

  2. Ron Dekens

    Wel, sommige reacties liegen er niet om. Ik sta echt versteld hoe mensen hun kritiek verpakken of beter gezegd etaleren.
    Mevrouw Frank, ik vraag u uw stuk te herlezen en te beoordelen of u met uw tekst niet nodeloos mensen en hulpverleners kwetst, schokt en beschadigt.

  3. Rachel Frank

    Je zou altijd een betere hulpverlener zijn dan de doorsnee medewerker van een megagrote ggz-instelling. Sensitiever, eerlijker, meer geëngageerd.

    Een ontsnapping aan de huidige misdadige psychiatrische praktijk zou een alternatieve behandeling kunnen zijn. Maar waar moet je heen? Jung hield er griezelige nazistische theorieën op na, en Steiner van de antroposofie was een racist.

    Zijn er ook nog normale hulpverleners in Nijmegen? Niki, kom naar Nijmegen om een positieve verandering te brengen binnen het naargeestige systeem!

  4. Clara Koek-Michels

    Dag Niki, herkenbaar wat je schrijft. Ik ben blij nog mee te maken dat er op een andere, positieve manier naar eigen ervaringen wordt gekeken. Niet door iedereen, en ook lang nog niet binnen elke beroepsgroep even enthousiast, maar de verandering begint te komen. Ik kan er zelf nog erg verbaasd over zijn, na jaren om me heen te hebben gemerkt dat een hulpverlener met eigen ervaringen not done was. De boodschap dat eigen ervaringen, hoe pijnlijk en moeilijk ook, waardevol kunnen zijn geven ervaringswerkers iedere dag door aan mensen. En als andere hulpverleners daar ook hun steentje aan kunnen bijdragen scheelt dat een hele berg schaamte en minderwaardigheidsgevoelens denk ik…

  5. Silvia

    Je kan toch ervarings deskundige worden? Zou ik ook wel willen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *