Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Rik Verweijen

Rik Verwijen is opgeleid ervaringsdeskundige bij Howie the Harp. Zijn voornaamste problematische ervaringen gaan over depressie, angst, en ‘de spirituele crisis’. Rik is thuis in het syndroom van Asperger, (rand)psychotische klachten, OCD en middelengebruik. Het thema spiritualiteit, in brede zin, is een leidraad in zijn leven.

Acceptatie en loslaten; maak er geen doel van

watertuin

Ik ben in mijn leven veel bezig geweest met acceptatie, loslaten, overgave. Simpelweg omdat ik veel last had van van alles en nog wat. Dat wilde ik niet.

Ik merk dat het een grote oefening is geweest, en nog is. Omdat ik me er in geoefend heb, gaat het me tegenwoordig makkelijker af dan jaren terug.

Wanneer we ergens last van hebben, maar er weinig invloed op hebben, komt de wens tot acceptatie al snel om de hoek kijken.

Als we merken dat acceptatie niet zomaar wil lukken, proberen we het af te dwingen

We proberen onze mindset te veranderen, we proberen het vanuit een andere invalshoek te zien. Soms komen we er na eindeloos proberen achter dat acceptatie m.b.t. een omstandigheid niet wil lukken. Dan lijkt acceptatie niet haalbaar.

Loslaten is een principe dat raakt aan acceptatie. Voor veel mensen is loslaten een beladen woord. Het gevoel iets te moeten loslaten, wat vaak niet lukt. Veelal zien we loslaten als een benadering waarmee iets bereikt moet worden; namelijk de staat ‘waarin iets losgelaten is’.

Maar loslaten heeft geen ander doel dan loslaten zelf. Proberen iets los te laten is in mijn optiek kansloos. Je laat iets los, of niet.

Loslaten doe je niet alleen met je hoofd, maar ook met je hart, en je hele lijf. Keer op keer opnieuw. Niet omdat het een voorschrift is, maar omdat je weet dat je jezelf zo kostbare ademruimte kan geven. Jezelf, voor hoe lang dan ook, kan bevrijden van een zekere last.

Elk moment dat je erbij stilstaat dat je een last draagt, laat je die last met je hele wezen los. En als dat niet lukt, dan is er niks aan de hand. Loslaten wil ook niet per definitie zeggen dat het thema niet meer voor iemand leeft. Je kiest er echter voor om de last ervan niet te tillen. Want uiteindelijk doe je het voor jezelf. Als het thema ‘loslaten’ je een nieuwe last geeft, dan ga je voorbij aan wat je jezelf probeert te bieden: peace of mind.

Of het nou loslaten of acceptatie betreft, ik denk dat we er geen doel van moeten maken

Het kunnen bereiken, en er dan klaar mee zijn. Ik denk dat het eerder zo is dat lastige, misschien wel onverdraaglijke zaken, leiden tot acceptatie zelf. Je kan je blijven verzetten, maar het verandert niet veel.

Acceptatie gaat over hoe je minder leert te verzetten tegen wat je daadwerkelijk doormaakt. Ik zie acceptatie en loslaten als een grote oefening. Een tergend langdurige levensles.

Dat we ermee bezig zijn is alles wat er toe doet. Acceptatie is net zo waardevol wanneer het niet lukt, als wanneer het wel lukt. Maar makkelijk is het niet. Als het makkelijk was, zouden we er ook niet werkelijk van leren.

Loslaten en acceptatie hebben veel overlap met overgave

Overgave is onvoorwaardelijke acceptatie. We proberen niet de afzonderlijke situaties of problemen te accepteren, want er is niet zoiets als ‘proberen iets te accepteren’. Overgave gaat over hoe je je verhoudt naar jezelf en rest van de wereld. Het gaat over het staken van je verzet en de bereidheid al wat zich aandient tegemoet te treden.

Overgave is iets dat je pas echt leert in aanhoudende benarde situaties, waar geen uitweg voor is. Maar als je je daadwerkelijk weet over te geven aan ‘hoe het is’, dan ervaar je een verlichting van het lijden.

In het Boeddhisme hebben ze een metafoor om het principe van loslaten duidelijk te maken: Stel, je klemt een gloeiend kooltje in je hand. Het brandt verschrikkelijk. Hoe laat je dat kooltje vervolgens los?

Ik wens je veel succes.

Reacties

3 reacties op “Acceptatie en loslaten; maak er geen doel van”

  1. Rik Verweijen

    Fijn dat deze blog je inspireert Stefan!
    Ik kan me goed voorstellen dat je geëmotioneerd raakt van zo’n diagnose. Misschien is de diagnose wel zwaarder dan je klachten zelf. Gaat het voor jou om het loslaten van dat label, of het accepteren van jezelf zoals je bent? Je hebt blijkbaar ergens last van. Dat hoort op dit moment bij jou. Anderen kunnen daar een stempel op drukken, maar dat is niet wie je bent. Het is een poging je klachten in te delen. Het is helemaal aan jou hoe je dat wil noemen. De vraag is: wat beperkt je, en wat helpt je. Mag je ergens last van hebben van jezelf? En dat je naar demping zoekt in de vorm van middelen (tell me about it); wees daarin niet te streng voor jezelf. Uiteindelijk wordt niemand er gelukkig van, maar begrijpelijk, ja.
    Veel succes man!

    1. Stefan

      thanks voor je reactie vriend

  2. Stefan

    Mooie beschrijving Rick,

    Ik moet zeggen dat ik er heel erg veel moeite mee heb om de psychose gevoeligheid/schizofrenie(net hoe je het wilt noemen) echt los te laten. Elke dag word ik er weer aan herrinert doordat ik bepaalde klachten heb die ik zelf niet kan verklaren. Het voelt als psychose maar eigenlijk heb ik geen last van wanen en hallucinaties. Een vaag gevoel dat er iets niet klopt aan me mentale gezondheid wat voor veel angst zorgt. Waarschijnlijk teveel indrukken ofzo…

    Ik heb er met hulpverleners en psychiaters over gepraat en hun zeggen dat ik last heb van angst klachten/depressie. Maar ik functioneer wel gewoon goed. Ik werk 4 dagen in de week en ben niet bang om sociale contacten te leggen. Maar soms kom ik huilend thuis. Want ja, ik wil liever geen schizofreen zijn. Daarom geloof ik niet zo in de diagnose depressie.

    En het gekke is dat als ik niet werk en ik doe de hele dag letterlijk niks dan ervaar ik als nog een bepaalde vaagheid in me hoofd waardoor ik alsnog emotioneel word. Het lijkt wel of ik de wanen probeer af te kappen door verdrietig en hulpbehoevend te zijn. if that makes sense. Het erge is dat ik dan geneigd ben om naar middelen te grijpen zoals oxazepam of alcohol. Wat overduidelijk niet goed is voor het beloop van de ziekte.

    Maar goed, wat je beschreven heb klopt echt volledig. Echt loslaten dat ik mogelijk schizofreen ben. Echt loslaten dat ik mogelijk een volgende psychose krijg(wat erg pijnlijk is). Het accepteren en loslaten van de melancholie en niet naar de fles/medicijnen grijpen. Ik kan sommige dingen niet veranderen en die zal ik echt moeten accepteren. En daar kan ik wel voor vluchten maar dat is een hopeloze wanhoops-poging.

    Bedankt dat ik dit mag delen en sorry voor dit dramatische bericht, ben een beetje emotioneel atm en heb een biertje op.

    Nou het beste iedereen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *