Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Mijn bipolaire stoornis: de lange weg naar acceptatie en de mooie kanten van kwetsbaarheid

bipolaire stoornis en acceptatie

Luc over zijn bipolaire stoornis en acceptatie: Ik heb een bipolaire stoornis type 2. Dit betekent dat ik hypomane (licht manische) en depressieve periodes ervaar die elkaar afwisselen, met zo nu en dan een stabiele periode ertussenin. In dit blog wil ik het hebben over de mooie kanten van een bipolaire stoornis. Mooie kanten? Ja, de mooie kanten van mijn kwetsbaarheid.

Ik ben nu ongeveer 20 jaar geleden gediagnosticeerd en heb de diagnose pas onlangs geaccepteerd. De afgelopen 20 jaar is een periode geweest van ‘me erbij neerleggen zonder acceptatie’ afgewisseld met ontkenning. Ontkennen van de aandoening en me in allerlei bochten wringen en argumenteren dat ik de kwetsbaarheid niet heb.

Acceptatie van mijn bipolaire stoornis is een lang proces geweest. Het is ook een zoektocht naar ‘wie ben ik?’ geweest

Ben ik die hypomane persoon, die zonder twijfel en angst in het leven staat? Of toch meer die angstige, teruggetrokken, ietwat verlegen jongeman? In beide uitersten komen namelijk kenmerken van mijn persoonlijkheid naar voren, en dat was niet altijd even makkelijk om te herkennen. De hypomane persoon, die wilde ik graag zijn, ik voelde me dan herboren. De depressieve persoon, die vervloek ik, dat ben ik toch niet? De acceptatie is bij mij uiteindelijk vanzelf gegaan, ik kon er niet meer omheen.

Ik ben ervan overtuigd dat acceptatie leidt tot een beter leven

Ik heb leren leven met mijn kwetsbaarheid en kan m’n leven er nu op aanpassen. Terugkijkend op de afgelopen 20 jaar – een periode afgewisseld met depressieve, hypomane en stabiele periode – ben ik nu ‘blij’ het allemaal meegemaakt te hebben. De kwetsbaarheid heeft me gevormd tot wie ik nu ben, het is onderdeel van m’n IK geworden. Het heeft m’n kijk op de wereld veranderd, ik ben een ruimer denkend mens geworden, een fijner mens hoop ik.

Ieder mens heeft zo z’n (voor)oordelen, z’n gedachten bij het zien van een persoon of situatie die niet helemaal in z’n straatje past. Die gedachten zijn menselijk, maar wat doe je ermee? Blijf je hangen in die gedachten of ga je er de strijd mee aan? Ik heb mede door wat ik heb meegemaakt geleerd niet meer te (ver)oordelen.

Ieder mens heeft z’n kwetsbaarheden, z’n plus en minpunten. Ieder mens is mooi op zijn of haar eigen manier

Ieder mens is ooit een kwetsbaar kind geweest en heeft in de loop der jaren zijn of haar eigen afweermechanismen ontwikkeld. Wanneer ik me daar bewust van ben wordt het leven aantrekkelijker, het leven wordt mooier.

Er zijn nog meer momenten waarop ik zie dat mijn kwetsbaarheid voordelen heeft. Vroeger was ik een muurbloempje in de kroeg, verlegen in een hoekje en jaloers kijkend naar al dat volk dat zo makkelijk contact legt en uit z’n dak gaat op de muziek. Mijn hypomane periodes hebben die angsten weggenomen.
Tijdens een hypomanie ben ik sociaal actief (beter gezegd: ongeremd) en kan ik me schaamteloos gedragen. Ik overwon hierdoor m’n angsten, en dat gaf me kracht, ook in depressieve en stabiele periodes ben ik nu sociaal sterker.

Mijn kwetsbaarheid zorgt ervoor dat ik dromen waar kan maken

In hypomane periodes durf ik alles aan. Hierdoor weet ik nu ook in stabiele periodes dat het kan, dat ik het in me heb. Ook heeft mijn kwetsbaarheid ervoor gezorgd dat ik mijn dromen nu kan waarmaken. Ik ben een dromer en ben verzot op het avontuur. Maar angsten en twijfels hebben dat avontuurlijke in me vaak tegengehouden. In hypomane periodes heb ik geen angst en geen twijfels, ik durf alles aan.

De ervaringen die ik daarmee opdoe helpen me ook in het andere uiterste, in een depressie, en ook in stabiele periodes. Want hierdoor weet ik dat ik het kan, ik heb het in me. Er gaan deuren voor me open, die zonder de hypomane episodes misschien wel altijd gesloten waren gebleven.

Ik heb inzicht verworven en kan daar naar handelen, in beide uitersten

Een ander voordeel van mijn kwetsbaarheid komt voort uit mijn sterk opgeblazen zelfgevoel tijdens een hypomanie. Ik kom dan voor mezelf op, tot vervelens toe, terwijl mijn normaal gesproken licht verlegen aard dat niet toestaat. Ik leer daarvan, blijkbaar zit het toch in me, en dat sterkt me waardoor ik in mindere tijden beduidend minder moeite heb voor mezelf op te komen.

Nu ik open ben over m’n kwetsbaarheid en het geaccepteerd heb, denk ik dat de uitschieters naar boven en naar beneden minder zullen worden. Ik heb inzicht verworven en kan daarnaar handelen in beide uitersten.
Ik denk dat ik redelijk goed weet welke persoon de echte IK is, en die komt steeds duidelijker naar voren.

Het is mooi zoals het is, ik ben tevreden.

Meer lezen over bipolariteit?

Behoefte aan een luisterend oor?

De chatters van PsychoseNet staan voor je klaar.

Reacties

20 reacties op “Mijn bipolaire stoornis: de lange weg naar acceptatie en de mooie kanten van kwetsbaarheid”

  1. Roeland

    Ik ben vele jaren, door negatieve omstandigheden, depressief geweest met diverse lichamelijke klachten. Na jaren onderzoek heb ik verschillende diagnoses gekregen zoals PDS, CVS, FMS, en ga zo
    maar door Er kwam maar geen einde aan de misèrie. Maar op een gegeven moment kreeg ik een ingeving (lichtpunt) en begon te mediteren en wat later te sporten. Ik wist dat dit de oplossing zou zijn En plots was het daar, ” de verlichting”
    (hypo manie?). Ik was bevrijd, verlost van het lijden. Ik had mezelf geheeld! Het goddelijke (onvoorwaardelijke) gevoel en het universeel weten (alwetendheid) en niet meer denken. Je weet wel, “denk niet aan het verleden, maar leef in het heden en creëer je toekomst.Ik leefde in het nu! Ik had de cirkel doorbroken, men Ego de mond gesnoerd. Meer dan 2 jaar in een flow geleefd en had positieve energie in overvloed, die de omgeving ook transformeerde. M.a.w ik zat op het juiste pad en alles viel op zijn plaats. Tot ik op een gegeven (zwakker) moment verleid werd en men Ego bevrijdt werd. Een pact met de duivel werd gesloten. Ik werd van men pad weggetrokken en terug meegenomen naar een wereld van chaos angst en misèrie. Daar kwam ik ongelovige Thomas en judas tegen. Die zogen mijn energie op en stelselmatig werd ik (het licht) zwakker en kwam de onwetendheid en het onbewuste terug. De (her)val was ingezet en uiteindelijk zat ik opnieuw opgesloten in men cocoon(luchtbel)). Ik probeerde hen er nog van te overtuigen om mee te gaan naar het pad van verlichting maar het mocht niet baten, het kalf was reeds verdronken. Ik werd voor gek verklaard en uiteindelijk emotioneel gekruisigd!
    “Ach laat ze, ze weten niet wat ze doen”. MAAR ik ben verrezen en het licht brandt terug sterker dan ooit. Ik ben terug alom tegenwoordig(nu) en doorzie het Ego veel sneller en laat me niet meer zo gemakkelijk misleiden. Ik aanvaard hem echter wel maar hou een oogje in het zeil. Hij is een meester in het verleiden, vermommen en verstoppen. Het leven is één grote levensles met vallen en opstaan en ik besef ook dat je altijd een oplossing vind en verkrijgt van je heilige geest. God is in u allen! Amen

  2. Saskia Bitter

    Hoi Luc, wat een mooi verhaal! Ik hoop dat ik dit ook ooit zo mag ervaren. Mijn verhaal begint zo’n 12 jaar geleden, ik ben toen gediagnosticeerd met depressie en een persoonlijkheidsstoornis. Veel aangedaan o.a schematherapie in groepsverband 3 dagen per week voor anderhalf jaar. Daarna elke week therapie, maar depressies bleven komen.

    Totdat een goede vriend mij erop wees dat ik vaak toch wel erg druk was en veel praatte. Ook begreep ik maar niet waarom ik soms gekke dingen kocht en een puinhoop van m’n financiën maakte. In het verleden wel lichte psychose gehad, maar nooit in de richting van bipolair heb gekeken. Daarmee ben ik op onderzoek gegaan. Via m’n psycholoog terecht gekomen bij een psychiater voor een consult. Deze had het al snel door en stelde de diagnose bipolair type 2. Ik vond dit wat snel gaan en heb een second opinion gevraagd bij een andere psychiater. Deze kwam na uitgebreider onderzoek met de diagnose, bipolair tussen type 2 en type 3. Dit omdat ik meer depressief ben dan manisch en het bij mij kan wisselen per dag of zelfs per uur.

    Op dit moment ben ik begonnen met afbouw van de antidepressieva venlafaxine en tegelijk opbouwen van lamotrigine.
    Ik ben dus nog zoekende hierin, zeker met de diagnose. Zelf heb ik hier nooit aan gedacht en had gewild dat ik dit eerder wist (het verklaart een hoop). Maar goed, dan was ik ook niet de persoon geweest die ik nu ben.

    Dus nu op zoek naar de rest van mij 🙂

  3. Jolanda

    Hoi ik heb het zelf niet maar mojn partner wel .hij is in 2014 opgenomen onder dwang ook medicijnen onder dwang maar toen zijn rm er op zat is hij gestopt met therapie en medicijnen .een jaar later kreeg hij een zwaar hart infarct ander half uur geranimeerd en 5 dagen coma daar gelukkig weer van hersteld maar nog steeds dezelfde pysiche klachten . Hij wil er niet aan dat hij bipolair is en ook ppts heeft nu onze dochter heeft het denk ik ook ze wordt volgende maand 19 en ik zie dezelfde symptomen gelukkig wil ze wel hulp zoeken en er wat aandoen dus volgende week ga ik met haar naar de huisarts mijn parnter is niet meer te redden denk ik na 25 jaar samen te zijn denk ik dat ik me nu moet richten op mijn kinderen en ervoir moet zorgen dat mijn dochter de hulp krijgt die ze nodig heeft ik hou nog heek veel van mijn partner en ik zou het liefst oud worden met hem maar ik kan het niet meer aan na 4 jaar hij wil geen hulp het doet zo een pijn want ik wil niet opgeven masr ik zal wel moeten anders ga ik er aan onder door en dan staan mijn kinderen er helemaal alleen voor ik zou zo graag anders willen echt maar ik kan niet meer ik ben zo op

  4. Coretta

    Ik ben 20 jaar geleden gediagnosticeerd met een depressieve stoornis, maar antidepressiva werkten altijd maar even. Mijn 1e echt hypomane en vervolgens depressieve periode was toen ik uit huis ging: verandering van routine. Nu ik mij in deze materie verdiep, begin ik te vermoeden dat ik destijds verkeerd gediagnosticeerd ben. Ik slik nu geen antidepressiva meer sinds januari 2018, en het is niet echt anders. Maar ik ben wel onlangs gescheiden en verhuisd naar een andere plaats, en ik merk dat ik nu wel op mijn tellen moet passen om niet de depressie in te vallen. Ik hou mij vast aan structuur, niet toegeven aan “Ik ben nog niet moe” of “Ik ben te moe om uit bed te komen”, vaste dagen en vaste tijden (zit in de WAO, dus hoef niet te werken) door o.a. vrijwilligerswerk, schooltijden vd kinderen, structuur in mijn administratie en financiën te houden e.d. Mijn (ex)man heeft ADD, die had daar (ondanks dat hij dat óók nodig had), enorme weerstand tegen takenlijstjes en structuur, terwijl dat voor mij een lifeline is, een overlevingsmechaniek. Zal mede tot onze breuk hebben geleid.
    Anyway, ik voel me erkend in jullie verhalen. Officiële diagnose of niet, ik ga er zeker mee aan de slag. Thnx en sterkte allemaal.

  5. Michiel

    Hi Saskia,

    Wat een rustige post zeg, zo op de dag dat je de diagnose hebt gekregen! Knap hoor.

    Ik heb bipolair 1, gediagnosticeerd in januari 2017. Ik zit sindsdien aan de lithium (Camcolit) en wanneer nodig aan de anti-psychotic. Na mijn laatste manie in September 2017 heb ik tot midden November Quetiapine geslikt, maar daar werd ik zo naar van dat ik daar mee gestopt ben.

    Naast de lithium mediteer ik elke dag een half uur. Daarnaast lees ik ter inspiratie boedistische, christelijke en filosofische boeken.

    groetjes
    Michiel

    1. Pascale

      Er is eindelijk bij mij mdb als diagnose gesteld en dat is een hele geruststelling en herkenbare diagnose na alles wat ik hier lees.

  6. Saskia

    Vandaag de diagnose bio-polair gekregen, type 1 of 2. Het verhaal van Luc Vercauteren is erg herkenbaar voor mij. Ik schrok niet echt van de diagnose maar zie het meer als een opluchting, eindelijk kan ik er een label op plakken. Ook ik zie de kwetsbaarheid die ik heb niet als iets vervelends, ik denk dat ik door mijn kwetsbaarheid een fijner mens ben geworden. Nu mijn vraag aan jullie, gebruiken jullie ook medicatie?

  7. Anouschka

    Mooi verhaal! Zou je misschien geinteresseerd zijn om hier een interview over te doen voor Quest Psychologie? Ik ben eigenlijk op zoek naar precies iemand zoals jou: iemand die wat kan vertellen over hoe het is om een bipolaire stoornis te hebben en ook de positieve kanten ervan ervaart. Het interview is onderdeel van een serie die wil laten zien dat mensen die ‘anders’ zijn niet raar of eng zijn, maar gewoon de wereld net wat anders ervaren dan de gemiddelde persoon. Mocht je geinteresseerd zijn, mail me dan op anouschka.busch@gmail.com. Dan kan ik ook wat meer vertellen over wat het precies inhoudt.

  8. Mark

    Heb me altijd al anders gevoeld dan anderen, omdat ik altijd maar met moeite mee kon komen met de rest. Uiteindelijk in 2012 de diagnose gekregen en met veel pijn en moeite 3 jaar werkzaam geweest totdat ik eind vorig jaar weer getroffen werd door een manische epiosde. En na al die jaren eindelijk het antwoord gekregen waarom wij anders zijn dan de rest. Wij worden door de maatschappij als vreemd of eng beschouwd omdat ons anders voelen en denken dan de rest. Zolang we stabiel zijn is het goed, alleen ben ik nu van mening dat je pas stabiel kunt zijn als je beide kanten volop hebt kunnen ervaren. Alleen probeert de behandeling dit te voorkomen. Vooral jammer voor de mensen die naar zichzelf op zoek zijn. Het enige advies wat ik kan geven is dat als je manisch wordt is het je te laten overkomen en wees niet bang om iets te doen wat niet mag. Want zoals ik het zie is nog steeds heel de wereld gek, behalve wij.

    1. Maurice

      Je een manie laten overkomen en doen wat niet mag…. Met alle respect en dan meen ik ook met alle respect, maar als ik mijn manie laat gaan dan kan ik mijzelf financieel te gronden richten. Ook slaap ik 6 tot 8 nachten niet en staan al mijn muren volgeschreven met allerlei idiote verbanden die ik zie…. En dan raadt jij hier nu aan om dat te laten gebeuren. Nogmaals met alle respect, maar dan moet jij blij zijn met een bijzonder lichte vorm denk ik. Maar wie ben ik, gek?

      1. Jeroen Zwaal

        Interessant in hoeverre manie en psychose processen zijn die er mogen zijn of die je juist moet weren.. achteraf concludeer ik na 5 psychoses dat ze me op een plek hebben gebracht waar ik mezelf ben, me krachtig voel, en waar ik mijn kwetsbaarheid kan gebruiken in werk. Dit lukte door te erkennen dat deze ziekelijke dynamieken een functie hadden. Én tegelijkertijd gun ik het niemand en wil ik ook nummer 6 voorkomen en daar zal ik strijd voor moeten leveren.. maar niet meer tegen die eigen ‘energie’ in… ik strijd er nu mee.

        Kan me goed voorstellen dat dit weerstand oproept bij mensen die vooral de last ervaren.

  9. Sylvia

    Jeetje wat herkenbaar. Ik heb geen diagnose maar worstel wel met zaken uit mijn jeugd. Sinds een paar jaar ben ik dit aan het verwerken en er zijn veel wisselende periodes. Er ging een wereld voor me open en was eindelijk gelukkig. Dat duurde een hele tijd en later kwamen er steeds vaker periodes waarin ik zo somber was en het niet meer zag zitten. Dan vond ik mezelf mislukt omdat bepaalde dingen waar ik zo hard mijn best voor deed weer mis gingen. Het lijkt zich met weken af te wisselen, soms dagen en vandaag was het in enkele uren. Eerst janken omdat een project waar ik keihard voor heb gewerkt mislukt is en bedenken wat een rust het zou geven als ik er niet meer zou zijn. Paar uur later keek ik een geweldige goede komediefilm en kwam ik niet meer bij van het lachen. Nu weer paar uur later opnieuw janken, vanwege een familiekwestie die nogal hoog zit. Nu ik hier en daar lees over manisch depressief herken ik ineens erg veel. Ik voel me soms zo somber, op een manier die verder gaat dan 'gewoon' somber zijn. Ik ga hier nog veel meer lezen en hoop dat er nog meer puzzelstukjes op zijn plaats vallen.

  10. Mark

    Mooi verhaal, ik ben alleen nog lang niet waar jullie zijn. Psycholoog denkt wel bipolair maar ja zijn net begonnen ik weet niet wat ik er mee moet. Ouders spreek ik niet meer omdat ze me niet begrijpen.

  11. JanHenk

    Mooie, pure blog! Voor mij heel herkenbaar ook!

  12. Evert van der Weide

    Realiseer je dat de diagnose enkele een model is opgesteld door deskundigen om te kunnen behandelen. Jij als persoon bent oneindig veel meer en waard dat je de echte zelf terug vind.

    1. Peter Cauwenberghs

      Juist!

  13. Eric Otto

    Hoi Luc,
    Graag deel ik mijn verhaal met je. 13 jaar geleden kreeg ik dezelfde diagnose als jij maar eigenlijk vanaf het begin af aan voelde ik héél diep van binnen dat er iets hier niet klopte. Die kwetsbare, gevoelige kant herken ik zeker ook en was vooral vroeger ook een onderdeel van mijn worsteling (ook met mijn mannelijkheid). Na mijn laatste opname en de mededeling dat ik levenslang medicijnen moest slikken ben ik mijn zoektocht begonnen naar wie ik echt ben. Begin 2011 las ik een boek over PRI (ken je dit?) en afweermechanismen (De herontdekking van het ware zelf – Ingeborg Bosch) en dat we deze allemaal ontwikkelen in onze jeugd wanneer we nog kwetsbare kinderen zijn en dat deze op dat moment ‘levensreddend’ zijn. Wat bij mij vooral binnenkwam en mij raakte is dat wij als volwassenen deze afweermechanismen helemaal niet meer nodig hebben en nu kunnen ontmantelen. Wat een herkenning! Het voelde als thuiskomen, depressie is niet meer dan een afweer uit onze jeugd! Mijn enthousiasme voor deze ontdekking heeft gemaakt dat ik nu de opleiding volg tot PRI-therapeut. Ik heb de afgelopen jaren voor een heel groot deel aan mijn angsten en onzekerheden kunnen werken, slik geen medicijnen meer en voel me veel krachtiger en vrijer in het leven staan. Over avontuur gesproken!
    Zo bijzonder, al dat lijden hoeft dus niet, er is echt een weg uit het doolhof!

    Hartelijke groet!

  14. Luc

    Yeah Maurice 🙂

  15. Maurice Wasserman

    Mijn kwetsbaarheid heeft me uiteindelijk heel erg veel kennis over mezelf en het leven in het algemeen opgeleverd. Uiteindelijk ben ik trost op wie ik nu ben, waar ik nu sta. Van mijn kwetsbaarheid, die blijvend is (niet fijn), heb ik mijn werk kunnen maken. Ik werk zo’n 10 jaar als professionele ervaringsdeskundige (dát is wél héél erg fijn).
    Uiteindelijk maak ik deel uit van een stroming, noem het maar de herstelbeweging, die de zorg probeert te veranderen ten gunste van haar klanten.
    Toen ik op mijn ‘ziekst’ was, durfde ik jarenlang niet naar buiten.letterlijk dus niet. En zie nu hoe ik geniet van een bezoek aan bijv de Jumbo, of van een boswandeling. Het is niet makkelijk, maar t kan: door een forse kwetsbaarheid kun je je leven verrijken. Immens verrijken.

  16. marion

    Heel herkenbaar. 20 jaar getobt
    Na diagnose: berusting, het is zoals het is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *