Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Alie Ongena

Alie Ongena heeft al vanaf haar jeugd te maken met psychische problemen. Toch heeft ze een gezin gesticht en een carrière opgebouwd als secretaresse. Na haar arbeidsongeschiktheid in 2008, is ze zich meer gaan richten op vrijwilligerswerk en schrijft freelance webteksten. Momenteel zet ze zich in met activiteiten voor de psychisch kwetsbare medemens.

Waan in de psychiatrie – Over de impact van een verkeerde diagnose

bipolaire stoornis

Dit jaar, op 60-jarige leeftijd, is bij mij de diagnose bipolaire stoornis gesteld. Voorheen werd steeds gezocht in de hoek van persoonlijkheidsproblematiek. Een foute inschatting van mijn behandelaar had een enorme impact op mij en mijn omgeving.

Het is alsof er een beest op je schouder zit, dat je niet kunt thuisbrengen. Het ene moment zingt ie vrolijk en het volgende moment hangt ie als een zware last over je schouder. Hij bijt je af en toe flink en fladdert wild een eind omhoog. Je omgeving en jijzelf denken weleens aan een papegaai, maar je hebt er niet zoveel verstand van. Daarom bezoek je een specialist.

Deze kijkt naar je en doet een greep in haar hoge hoed, haalt er een konijn uit en zegt:

Kijk aan, het is een konijn en hij is ziek. Maar ik heb veel verstand van konijnen, en ga je helpen het gezond te maken.

Een konijn? Maar die hebben vier poten, deze heeft er maar twee. En geen oren.
Dat komt omdat je niet goed kijkt. Ieder konijn is weer anders. Kijk maar goed, dan zie je oogjes en een staart. Typische konijnendingen. Geef hem wortels. En fruit… En weet dat u zelf verantwoordelijk bent voor het gedrag van uw konijn.’

Hoe goed je ook kijkt, je komt niet verder dan twee poten. Misschien helpt een wijntje om er vier te zien? Nee, niet doen. Daar wordt ie echt raar van. En je dacht toch dat een konijn er wat anders uit zag. Maar ze zal wel gelijk hebben. Een konijn dus. Wortels eet ie niet, maar van fruit wordt ie iets rustiger.
Terug naar de specialist.

Het lust geen wortels. En hij vliegt en scheldt en bijt nog steeds.’
Mevrouw, u praat of u het over het weer hebt, daar heb je ook geen invloed op. U bent verantwoordelijk voor wat uw konijn doet. Konijnen vliegen en praten niet. Dat past niet in het beeld. Hij springt omdat hij beweging nodig heeft. Laat hem graven. En hij schreeuwt omdat hij hongert naar erkenning van zijn emoties. Typerend konijnengedrag. U pathologiseert uw konijn, maar dat past in het beeld van uw persoonlijkheid. U moet aan uzelf werken bij de psycholoog en leren omgaan met de emoties van uw konijn.

Bij de psycholoog leer je veel van het graven, en over omgaan met konijnen en dieren in het algemeen. Heel nuttig. Maar toch blijft dat beest gek doen en je bijten

Je raakt behoorlijk gefrustreerd. De psycholoog weet het ook niet meer en zegt: ‘Typisch een konijn, ga maar naar een graafgroep.
Jaaaaa! Graven. Heerlijk!

De verpleegkundige is best aardig, maar van af ’t moment dat de specialist het konijn uit haar hoed haalde, lijkt ’t wel of ze minder toeschietelijk is. Misschien vindt ze vliegende konijnen eng.
Dan ontdek je dat veel fruit niet goed is voor konijnen. Het maakt ze traag, dik en vervlakt hun gevoel. Je vraagt of je minder mag geven en de specialist zegt dat je het beestje beter niet kunt verwennen met fruit, dus je mag er helemaal mee stoppen.

Vanaf het moment dat ik mijn papegaai het fruit (antipsychoticum) onthield, vloog hij verrast op, maakte een kwinkslag rond mijn hoofd, zong een lange aria en schoot uit mijn gezichtsveld regelrecht naar de hemel

Hij maakte een draai door het hellevuur en belandde na zes maanden met een doodklap terug op aarde. Uitgehongerd en opgebrand.
Mijn lieve, altijd geduldige man die niet zo snel iets gek vindt zat maandenlang met de brokken. Dit had hij in onze 21 jaar samen nog nooit meegemaakt.

Ik was volkomen paranoïde geworden naar mijn hulpverleners en begon ze te mijden. Het FACT team heeft mijn steeds onvoorspelbaar wordende gedrag helemaal bekeken vanuit het perspectief van een borderline stoornis. De euforie en daarna de angst, de boze, verwarde steeds langere mails en drukke, boze of bizarre telefoontjes pasten daar blijkbaar in. Tijdens het crisisgesprek voor de opname snauwde mijn psychiater dat ’t allemaal gedrag was en dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen. Toen heb ik terug gesnauwd dat ze die verantwoordelijkheid zelf maar eens moest nemen en een andere psychiater voor me moest zoeken

Een van mijn wanen ging over hersenspoeling binnen de psychiatrie… Een waan?

Met veel aandacht heb ik mijn papegaai weer op de been gekregen. Met mijn nieuwe behandelaar kan ik goed overleggen over zijn dieet. Nu ik weet dat ie altijd bij me zal blijven, is mijn zoektocht van 45 jaar voorbij en weet ik hoe ik hem moet verzorgen. Meestal fluit hij en floreert als hij binnenshuis wat rond mag vliegen en gek doen. Met ramen en deuren dicht, want ik ben zuinig op hem. Soms geeft ie me een speels beetje. Hij houdt van spiegels. Ik zie dan een kleurrijk en gevoelig diertje.

Maar soms… ben ik gewoon KEIBOOS op de psychiatrie!

photo credit: pexels.com

Reacties

13 reacties op “Waan in de psychiatrie – Over de impact van een verkeerde diagnose”

  1. Ir. Niels van Geem

    De biomedische wetenschap in de psychiatrie gaat ervan uit dat het stellen van een diagnose gelijk staat aan het stellen van de oorzaak van abnormaal gedrag, zonder neurologisch bewijs. De geest van de patient is verworden tot een hersenschim van de psychiater, een mechanisch model van neuronen en receptoren. Een flinke schadevergoeding is op zijn plaatsbij elke diagnose, want het is altijd niet bewezen. Of zoals de Belgen zeggen in de vleesindustrie: een etiket kun je niet eten.

  2. Mariekje56

    Wat herkenbaar Alie Ongena! Het is net alsof ik het zelf getypt heb. Helaas.. Vorig jaar is bij mij de diagnose Bipolaire stoornis gesteld, maar ook pas nadat het door een eerste forse manie met psychose volledig uit de hand gelopen is. Voorheen werd er steeds maar weer aan persoonlijkheidsproblematiek gedacht, vooral borderline organisatie of stoornis. Eindelijk werd deze diagnose verwijderd, maar helaas wordt er opnieuw door mijn huidige psychiater van FACT deze richting op gedacht, ondanks alles wat mijn partner en ik hem in 1,5 jaar tijd verteld hebben (de ellende door misdiagnose, wantrouwen in hulpverlening dat hierdoor is ontstaan). Erger nog.. mijn psychiater heeft zich buiten ons weten om zelfs verdiept in de misdiagnoses, om ze vervolgens zelf weer opnieuw te stellen… We stappen over naar een ander FACT team (wat hij niet snapt), maar vertrouwen zal nog lastiger zijn. Een misdiagnose kan inderdaad zeer schadelijk zijn en enorme gevolgen hebben. Dit wordt volgens mij nog te weinig beseft binnen de hulpverlening.. Mooi geschreven!

    1. Alie

      Wat een ellendig gedoe met dat swingen tussen die diagnoses Mariekje. Weet je ook waarom je behandelaar nu weer twijfelt aan de diagnose bipolair? Als iemand eenmaal een manie heeft doorgemaakt blijft mijns inziens de diagnose gewoon staan. Of is deze niet gezien door hem? Heel goed dat je er stappen in onderneemt. Maar belangrijker nog: heeft de behandeling geholpen? Krijg je medicatie die de boel stabiel houdt en heb je ook psycho-educatie gehad? Want dat zijn voor mij de pijlers om stabiel te blijven. Bedenk dat een diagnose niet meer is dan een etiketje als houvast voor een behandelaar. Jijzelf houdt de regie. Maar ik weet hoe je uit balans kunt raken door dat hele diagnose gedoe en dan kun je juist dingen doen die een behandelaar weer bevestigen in het ‘beeld’ dat hij van je heeft. Heel veel sterkte!

      1. Mariekje56

        Dankjewel voor je uitgebreide en begripvolle reactie, Alie ?

        Hopelijk blijft het bij jou zo stabiel mogelijk. Je hebt samen met je familie een lange weg af moeten leggen, waarbij er nu eindelijk erkenning is voor hetgeen er al die tijd al aan de hand was. Knap hoe jullie je er samen doorheen hebben geslagen al die jaren! Krachtig ?

        Dankjewel voor je mooie artikel en delen van je ervaringen.

  3. Martina Alberts

    Ik ben een verdrietige moeder mijn zoon krijgt al jaren de verkeerde behandeling en is teveel opgesloten geweest en meerdere malen gebroken . Na 8mnd hechtenis op de speciale afdeling van de gevangenis waar de bemoeizorg hem had heengebracht en vervolgens niemand meer van zich liet horen was mijn toen 22 jarige zoon tot rust gekomen naar vele jaren stress en ellende . Hij had niks misdadigs gedaan was boos op de hulpverlening de rechter heeft hem toen voor 1j woensle poort in Eindhoven geplaats weer gesloten dat maakte mijn zoon boos vanaf dat moment is hij volgepropt met medicatie en ben ik mijn zoon verloren . Dat ene jaar werden er 4 omdat hij zich niet aan de regels hield daardoor mocht hij er ook zelden tot nooit uit . Zeer triest voor een jonge man die niks misdaan heeft heel gevoelig was hart van goud en zoveel nare ervaringen is opgelopen . Op dit moment zit hij weer in de opname hij is nu 27j en compleet de weg kwijt gewoon gestoort terwijl hij nu weer op de medicijnen zit niemand incl hijzelf weet zich nog raad met hem en ik moet machteloos toekijken en zijn familie . Na jarenlange psychiatrie heeft hij maar weinig mensen om zich heen die om hem geven gewoon triest hoe een te drukke samenleving een ziek mens laten vallen alsof hij er niet toe doet en das voor een patient ook niet fijn om te ervaren das al erg voor een gezond mens die als hij het niet kan bijbenen verdwaald kan raken .

    1. Jeroen Zwaal

      Sterkte Martina. Een pijnlijk en verdrietig verhaal. Een moederhart met pijn. Dank je wel voor het delen. Ertoe doen is voor ieder mens heel belangrijk, hoe verdwaald je ook bent. Bedankt voor het delen.

    2. M28jr

      Wat ontzettend triest dat dit gebeurd in Nederland ik zou u graag een knuffel willen geven! M 28jr

    3. Rada

      Ik ben in tranen en kan niet veel opschrijven , ik weet uw pijn . Ben moeder van ook zo n lieve zoon die ook als uw zoon wordt behandeld.

  4. Maurice wasserman

    Mooi verwoord!

  5. Lena

    Ah, ik ben weer compleet, was even zoeken naar een vertaling van je inbreng, maar dan heb je ook wat! Dank hiervoor en succes met onze punten!

  6. Alie Ongena

    Haha, ja Kriek. Dat zou heel mooi zijn om hulpverleners verplicht te stellen deze dingen te lezen. Bijvoorbeeld om hun verplichte punten te halen. Maar mijn huidige psychiater heeft mij gevraagd om samen met haar een lezing te verzorgen die zij jaarlijks moet houden voor een zaal met psychiaters (voor hun punten dus) met als onderwerp verwarring bipolair en borderline. Dus wie weet is er nog hoop!

  7. Kriek

    Wat heb je dat knap en raak beschreven!
    Boosheid en verdriet tegelijk als ik dit lees.
    Mag deze blog, samen met een aantal andere blogs op de website, gebundeld en verplicht gelezen door bestaande en nieuwe psychiaters en andere hulpverleners.

  8. Wilhelmina

    Herkenbaar ook voor mij! Wel zijn mijn stemmingen sterker wisselend. Kan per dag meerdere stemmingen hebben. Depressie achtig het meest aanwezig! Ik wordt er doodmoe en knettergek van! Is bijna niet vol te houde! Ook voor mijn direct naaste is het bijzonder lastig. Geef geen garanties. Zei leven regelmatig in spanning enof angst om mij.
    Hoe vervelend ik dat ook vindt voor hen, kan er niets aan doen!
    Was het maar zo,n feestje!
    Ook bij mij is borderline vastgesteld, maar het is een van de vele diagnoses die ik kreeg. Voel me meer *thuis* bij bipolair, maar ja!
    Heb hulp, mag zelfs mijn handen dicht knijpen! Mag niet klagen aan hoeveelheid wat dat betreft. Maar toch…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *