Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Maatschappelijk herstel, een maatschappelijk probleem

Maatschappelijk herstel

Met gemengde gevoelens las ik het artikel uit Trouw en bekeek op YouTube de oratie van prof. dr. Stynke Castelein. Ze nam de luisteraars mee in de wereld van herstel.

Ook ik val binnen de beschreven groep van 281.000 mensen met een ernstige psychische aandoening, afgekort EPA. Maar deze groep, zo nam ze me mee, kan nog veel verder uitgesplitst en beschreven worden.

Haar oratie was opgedeeld in drie delen. Eerst werd de EPA-groep beschreven.

Iedereen kreeg een groepsnaam. Daarna kwam deel twee: ronddobberen rondom persoonlijk herstel. En in het laatste deel beschreef ze onderzoek naar herstel en werd het geheel afgesloten bij een veilige haven.

Vanuit haar boot overziet prof. dr. Castelein deze wereld door unieke data. Wie helpt ze?

Mij helpt ze hiermee niet in mijn herstel. Ook zou ik het anders omschrijven. In Nederland zijn er ruim 17 miljoen individuen, mensen die opgroeien, van betekenis willen zijn en gezien willen worden.

Allemaal zijn we heel verschillend. Ieder mens heeft een verhaal, zonder individueel verhaal geen maatschappelijke verbinding en geen maatschappelijk herstel. Het kan dus ook anders.

Er staan vele mooi voorbeelden hier op PsychoseNet.nl, maar laat ik ook een samenbindende poging doen.

Sommigen van ons staan met twee benen op de grond en hebben een praktisch wereldbeeld. Dan zijn er wijzen die de wereld zien door een bril en gevaren op zich af zien komen.

Weer anderen zijn creatieve hoogvliegers die hun tijd ver vooruit zijn of er zijn bijvoorbeeld de biddende hoogvliegers die hangen in de lucht en klapwiekend op zoek zijn.

Ook zijn er die een helicopterview hebben en zaken gemakkelijk overzien. Ga zo maar door.

Eigenlijk geldt: zoveel mensen, zoveel groepen

Elk mens wordt als uniek wezen geboren en hoe hij of zij zich gedraagt is afhankelijk van verschillende factoren, zoals afkomst en opvoeding, sociale omgeving en hoe men zich door denken en doen vormt.

Om in metaforen te blijven spreken. Laatst zag ik een aantal vogels in V-formatie overvliegen en dacht: wat zou er gebeuren als er één sterke vogel ongemerkt continu voorop blijft vliegen

In de luwte vliegen de anderen mee en profiteren, het kost hen minder energie.

De voorste vogel ziet iets aankomen en probeert er voor de anderen te zijn, maar het lukt hem natuurlijk niet alleen.

Als voorste vogel lukt communiceren niet en hij redt het niet. Spanning gaat bij deze hoogvlieger de boventoon voeren. Van gevoelig naar hooggevoelig. Het voelt als een aardschok.

Veel vogels en andere dieren kunnen tektonische activiteiten van de aarde voelen aankomen. Velen vluchten en sommigen bevriezen terplekke, anderen brengen hun nest zorgvuldig in bescherming en waarschuwen eerst hun habitat voor de aardschok.

Je kent wellicht de tekenfilms wel

Deze vogel was er één van het laatste soort. In staat van uiterste nood wil hij redden. Sommigen in zijn habitat luisteren, anderen niet.

De hoogvlieger krijgt het vertrouwen of wordt buiten gesloten. In de woorden van Jung: denken of veroordelen. De aardschok is gekomen, maar in een andere vorm. Het lukt de hooggevoelige hoogvlieger niet te vluchten uit de omgeving. Gestrand.

De vogel wordt gevoed, vaak door een vogel met twee poten op de grond. Van de wijze met bril krijgt hij wat spul om de trillingen niet meer te voelen en een verwijzing naar een ander onderkomen.

In gevoelloosheid brengt de vogel de winter van zijn leven door. Zodra hij denkt de lente te voelen, lukt het niet de vleugels uit te slaan. Hoe nu verder?

Volgepropt met spul, wat aangeleerd hulpeloos en zonder voldoende regie, staart hij gevoelloos naar zijn vleugels en roept wat hij nodig heeft. Reactie: Rustig aan! Hij start wat ‘gekortwiekte’ activiteiten en heeft last van het na-ijleffect van het ‘gevoelloze’ spul.

Hij wil herstellen

Uit groot onderzoek blijkt dat deze vogels apathisch zijn en wat sociale demotivatie hebben. Ze hebben anderen, een netwerk nodig voor maatschappelijk herstel. Met meer data onderzoeken we verder …

Denkt of oordeelt zelf: Een maatschappelijk probleem?

Nogal wiedes, zullen de meesten van u denken. Vraag wat ze nodig hebben en geef ze tools! Toch ben ik blij met onderzoekers die bestuurders helpen die in economisch opzicht ‘nogal Wiebes’ hebben leren denken en doen.

Voor hen is echt onderzoek nodig!

Zij weten van de aardschok en de gevolgen, maar resultaten tellen, ook ten opzichte van het menselijk proces.

Het voordeel heft het nadeel nog niet op? De bestuurder wacht. Pas bij een aardschok die genoeg ophef geeft, komen zij in actie. Dat wil zeggen: weer praten en weer onderzoeken.

Tot slot komt er zo hopelijk een protocol en geld beschikbaar om daadwerkelijk te ondersteunen. Een papieren werkelijkheid, maar in Nederland nodig.

Maar zouden we het menselijk proces écht gaan zien door de gedeelde resultaten? Ik denk van niet. Wat zou mevrouw Castelein dan bedoelen toen ze haar wereldbeeld, over mijn wereld van herstel, afsloot met de woorden: ‘Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet’?


Max Oranje (pseudoniem) besloot dit achtergrondartikel te schrijven voor PsychoseNet en dat inspireerde tot nog een bijdrage in de vorm van dit blog.

Reacties

8 reacties op “Maatschappelijk herstel, een maatschappelijk probleem”

  1. Max Oranje

    @Frans:
    Zoals ik al schreef ‘ben ik blij met onderzoekers’, dat geeft volgens mij geen strijd weer tegen de wetenschap. Deze eerste opmerking bleef dus bij mij hangen en als iets je raakt, zegt het vaak iets over jezelf. En dat klopt, want ik denk wel dat persoonlijke verhalen verbindend zijn en de werkelijkheid weergeven. Onderzoek is hier geen tegenpool van. Sterker nog, wanneer je onderzoek doet, is het wenselijk om het gehele proces te kunnen overzien. Juiste gegevens vergaren, vooral als het over mensen gaat. Dat mensen niet (meer) klagen, betekent niet dat ze geen psychische klachten meer hebben. Net als dat mensen niet naar realiteit een enquête kunnen invullen als ze hun proces niet goed kunnen zien. En deze onderzoeker geen juiste informatie heeft om een geheel representatieve presentatie te houden en het vragen oproept om nog meer onderzoek te doen. Want blijkt: Het grootste gedeelte van de mensen kan maatschappelijk niet meekomen terwijl een groot deel geen psychische klachten meer heeft. Wanneer je dan nog denkt ‘Hoe kan dit?’, kun je mijn achtergrondartikel over het na-ijleffect van medicatie (zie de link hierboven) nog eens goed lezen. Hoe moeilijk soms ook, het geduld opbrengen en je proberen in te leven in een compleet persoonlijk verhaal. Ik besef terdege dat dit een case n=1 is, maar hierin staan wel de juiste oorzaken weergegeven. Daarom heb ik geschreven en hoop ik dat het onderzoeksteam in de toekomst ook met juiste gegevens tot een representatief aantal komt. Onderzoek met alle respect wetenschappelijk gerust verder voor de redenen die ik hierboven al genoemd heb in mijn artikel. Echter zo’n onderzoek is niet hoopvol en realistisch als het niet overeenkomt met de werkelijkheid, zelfs met een n=1000 niet! Vandaar dat het handig is op een goede manier de verbinding met elkaar te zoeken.
    De tweede vraag die je stelt is overigens hier beantwoord: goo.gl/RnNw5Y

  2. Koos

    In mijn ogen is levenslange kwetsbaarheid geen tunnelvisie. Daar staat tegenover dat je, ook al heb je voor de rest van je leven een kwetsbaarheid, dat nog niet wil zeggen dat je ook je hele leven cliënt moet zijn. Herstel is niets anders dan je leven zo in te richten dat je geen last meer hebt van die kwetsbaarheid, je er misschien wel juist een sterk punt van maakt. Mijn kwetsbaarheid is nu een van mijn grootste krachten, maar dat wil niet zeggen dat ik niet kwetsbaar meer ben, ook al heb ik het omgebogen, ik loop er toch nog wel eens tegenaan.
    Psychiatrie onmisbaar? Ik denk dat het niet altijd nodig is, soms tijdelijk nodig is en soms helemaal niet nodig is. Helemaal zonder zal in onze maatschappij niet mogelijk zijn.

  3. Alette Jurgens

    Binnen de psychiatrie bestaat wat mij betreft een tunnelvisie wat betreft het hebben van de levenslange kwetsbaarheid.

    De redenering is, dat je een levenslange kwetsbaarheid hebt en DUS je hele leven cliënt moet blijven in de psychiatrie. Binnen een psychiatrische polikliniek word je puur en alleen aangesproken op je ziektebeeld. Terwijl het juist zo goed is voor je herstel, om zo min mogelijk benaderd te worden als patiënt. Volgens mij is werken vanuit “levenslang kwetsbaar” niet productief. De zorg zou gemakkelijker op- en afgeschaald moeten kunnen worden.

    Wat mij ook nog stoort, is dat de psychiatrische zorg zichzelf op deze manier het predicaat “onmisbaar” verleent, terwijl in de praktijk het meest gebruikte teken in de psychiatrie het vraagteken is.

  4. Zoals er meer moeten zijn

    Ik ben uiteindelijk zelf maar aan mijn herstel gaan werken, met hulp van iemand in mijn omgeving met verstand van biochemie en andere mensen via Facebook. Ik ben de psychiatrie kotsbeu. Die klojo’s Hebben me 20 jaar van mijn leven gekost omdat ze niet weten hoe goed medische kennis toe te passen en geen interesse of tijd lijken te hebben. De blikvernauwing in de psychiatrie is zeer ernstig. En nu functioneer ik weer, maar is er geen fatsoenlijke mogelijkheid om bijvoorbeeld geld te lenen om weer te gaan studeren. Het is diep triest gesteld met de psychiatrie in Nederland, en de mentaliteit is hier ook nog eens dat je op je 27ste klaar moet zijn met studeren. Ik zit hierdoor in een belachelijk gat. Ik ben in feite hersteld, maar dankzij mezelf en ik kan nauwelijks een kant op.

  5. Frans

    Ik heb het artikel nog eens gelezen en er viel me nog iets op.
    Bij de helft van de mensen die ze volgde voor het onderzoek verdwenen de psychische klachten. Dat is uitzonderlijk gezien de ernst en de chroniciteit van de stoornissen.

    Dus het grootste gedeelte van de mensen kan maatschappelijk niet meekomen terwijl een groot deel geen psychische klachten meer heeft.

    Hoe kan dit?

    Een tweede vraag als je geen symptomen meer hebt. Als je niet meer voldoet aan de criteria voor een psychiatrische classificatie uit de DSM 5. Ben je dan niet volledig hersteld? Natuurlijk kun je iemand aan het lijntje houden dat hij/zij levenslang een kwetsbaarheid heeft. Maar hou je daarmee de ontwikkeling of het herstel niet tegen? Hou je daarmee het stigma niet in stand?

    Kortom genoeg redenen om herstel is echt goed te onderzoeken.

    1. Max Oranje

      Onderaan reeds een reactie gegeven (hier beantwoorden ging niet vanwege sitestoring)

  6. Frans

    De eeuwige strijd tegen de wetenschap. Het is heel erg goed dat er meer onderzocht wordt. Als ik me goed herinner schrijft ze dat 9 op 10 mensen met een ernstige psychiatrische aandoening maatschappelijk niet goed meekomen. Haar conclusie is dat de maatschappij reïntegratie of herstel tegen houden en de GGZ zelf. De GGZ heeft jaren verzuimd om patiënten te reintegreren. Dus je kunt er wel een mooi persoonlijk verhaal over schrijven maar dat verandert niets aan de werkelijkheid.

    De GGZ en samenleving moeten aan de bak. De patiënten willen wel, werk ze dan ook niet tegen maar help mee aan het herstel.

    Haar tweede punt was dat er een hoop over herstel gesproken wordt maar niemand er echt iets van weet. Het wordt tijd dat er goed onderzocht wordt hoe het best aan herstel gewerkt kan worden. Wat is nodig voor een volledig herstel? Dat moet het uiteindelijke doel zijn.

    Ik hoor mensen al weer pruttelen maar volledig herstel is niet mogelijk. Nou, onderzoek het, zou ik zeggen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *