Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Ilse Groen

Ilse Groen is student aan een universiteit in het zuiden van het land en blogt over haar persoonlijke ervaringen in de geestelijke gezondheidszorg.

Wanneer ben ik weer normaal? Normaal is vaak zo standaard…

Toen ik pasgeleden na een korte opname in een psychiatrisch ziekenhuis met ontslag mocht, betrapte ik me erop dat ik steeds weer dezelfde vraag stelde: ‘Is dit normaal?’ Het maakte niet uit of het over de bijwerkingen van mijn medicatie, mijn eigen gedrag of het gedrag van anderen ging. Steeds weer vroeg ik me af of ik dan wel weer normaal was. Het ging beter dan voor of tijdens mijn opname, dat was duidelijk maar was ik weer normaal?

Waar maakte ik me nou zo druk om? Dat ik normaal wilde zijn? Als patiënt in de psychiatrie kom je op een of andere dag waarschijnlijk wel een hulpverlener tegen die je verzekerd dat je snel weer normaal zult zijn. Zo zei een verpleegkundige tijdens mijn opname tegen mij dat ze bijna met zekerheid kon zeggen dat ik na mijn ontslag volledig van mijn psychose zal herstellen en weer een normaal leven kan leiden. Ja, dat was inderdaad het plan.
Opeens schoten zoveel vragen door mijn hoofd: Was ik weer normaal? Hoe weet ik dat ik weer normaal ben en niet nog steeds psychotisch? Hoe definieer je normaal überhaupt? Wie ben ik als ik normaal ben? Ik had er geen antwoord op.

Hier een poging om tot een antwoord te komen: Ik was dus ontslagen, maar was ik weer normaal?

Als ik mijn energielevel met dat van mijn huisgenoot vergelijk ben ik dus duidelijk niet normaal. Zij gaat ’s ochtends vroeg hardlopen terwijl ik me nog een keer in mijn bed omdraai. En ik ben wel duidelijk een vroege vogel. Als ik normaal ben tenminste.

Als ik mijn studieverloop met dat van medestudenten vergelijk ben ik dus duidelijk niet normaal. Omdat ik studeren gewoon onwijs gaaf vind, doe ik wel een jaartje extra. Oh nee, grapje, er kwam iets tussen: depressie, psychose, noem maar op

Als ik mijn sportprestaties van de afgelopen weken met die van mijn collega’s vergelijk ben ik dus duidelijk niet normaal. Twee keer heb ik het in de sportschool gehaald om vervolgens met de fitness instructeurs te kletsen. Ook een talent, ja ja.
Als ik mijn onderarmen met de onderarmen van mijn vrienden vergelijk ben ik dus duidelijk niet normaal. Tig littekens verstop ik dagelijks onder lange mouwen, te beschamend en confronterend als mensen de resultaten van mijn zelfbeschadiging zouden zien. Niet normaal dus.
Oh ja, en dan is daar nog de medicatie. Kan je normaal zijn als je medicatie gebruikt? Eigenlijk niet, toch?

Samenvattend kan ik dus zeggen dat ik helemaal niet normaal ben. Jammer joh. Dikke pech

Toen ik net in zelfmedelijden wilde verdrinken kwam ik gelukkig dit gedicht van Tanja Helderman tegen:

normaal
Photo credit: Tanja Helderman, uit ‘Over leven’

 

Waar maak ik me druk om? Ik ben op weg naar mijn herstel, met alle pieken en dalen van dien, met vreugde en tranen. Maar vooral ben ik gewoon ik. Normaal dus. Of niet?

photo credit: pixabay.com

Reacties

3 reacties op “Wanneer ben ik weer normaal? Normaal is vaak zo standaard…”

  1. Remco

    Zeeeer herkenbaar, dit. Ik vroeg me af in hoeverre ik mezelf ben als ik stapels medicatie moet slikken! Ben ik normaal zoals ik ben zonder medicatie? Maakt de medicatie mij normaal? Dat lijkt me vreemd! Dus: is er wel zoiets als normaal? Als ik mensen observeer, ‘doen ze alsof’ ze normaal zijn. Ik bekijk mensen liever ieder als uniek, dan doe ik ze recht en snap ik ze beter.

  2. Serge Barthel

    Mooi geschreven! Lekker vlot.

    ‘Normaal’ is ook zo’n raar woord eigenlijk. Als Wilders en Rutte elkaar ‘doe normaal’ toebijten in de Tweede Kamer, wat is dan normaal? Zijn die twee eigenlijk zo normaal? En als ze dat niet zijn, is dat goed of slecht?

    ‘Normaal’ is zeg maar gemiddeld. Of nog erger: het gemiddelde van de populatie zonder buitenliggers, zoals men dat in de statistiek doet. Een beetje wat je bij voorbaat al niet raar vindt en dat dan door onderzoek nog eens bevestigt.

    Wat is gemiddeld? Gemiddeld genomen is een Nederlander een hermafrodiet, want onze populatie bestaat voor de helft uit vrouwen en voor de helft uit mannen. Dan is een gemiddelde Nederlander dus half man en half vrouw, dus een hermafrodiet.

    Ik heb ooit geprobeerd om een ‘normale’ menselijke persoonlijkheid te beschrijven in termen van een persoonlijkheidsstoornis. Wanneer zit je persoonlijkheid zo in elkaar dat je de diagnose ‘normaal’ kunt stellen? Het blijkt dat ‘normale’ mensen ook een hoop rare dingen doen die zeg maar een bezoeker van een andere planeet de wenkbrauwen zouden doen fronsen. Misschien zou zo een buitenstaander autisten de meest normale mensen vinden. Of Franciscanen. Die doen tenminste niemand kwaad.

  3. Clara Koek-Michels

    Mooi beschreven, ik herken je proces, dat je, eenmaal herstellend van je psychose, jezelf als het ware opnieuw gaat ijken. In die zin zet en psychose allerlei vanzelfsprekendheden over jezelf en de rest van de wereld flink op zijn kop.. En dat schijnt dan weer best normaal te zijn omdat zoveel mensen dat na een psychose doen! Gelukkig kwam je dat helpende gedicht tegen wat je weer moed en inspiratie gaf te zijn wie je bent, met psychose en al. En je deelt deze inspiratie nu met anderen, wat toch alleen maar kan omdat je misschien een poosje iets meer als normaal, bezig bent geweest je af te vragen wat normaal is haha. Ach wat, het is in elk geval filosofisch, laat ik dat nou een geweldig vak vinden, jij ook?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *