Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jeroen Kloet

Jeroen Kloet is psychiater en kampt zelf met een wiebelige geest. Hij blogt op persoonlijke titel.  Hij heeft de intentie om deze twee kanten van de behandeltafel meer tot elkaar te brengen. Hij is initiatiefnemer van het Anti Stigma Café, een initiatief om stigma rondom psychische kwetsbaarheden te doen verminderen.

Een psychische kwetsbaarheid, je zult ’t maar hebben

Blog van psychiater Jeroen Kloet over zijn eigen ervaring met psychische kwetsbaarheid. "Ik keek de dood in de ogen, zo voelde het."

Jeroen Kloet over zijn psychische kwetsbaarheid: “Ik zal het nooit vergeten. Mijn allereerste paniekaanval. Terwijl er velen zouden volgen. Ik keek de dood in de ogen, althans zo voelde het. Zestien of zo was ik. En ik wist me geen raad”.

Ik had al kennis gemaakt inmiddels met sombere perioden. En in mijn hoofd kon het soms ontzettend razen met gedachten en gevoelens. Mijn oma, die regelmatig met depressies kampte, begreep ik soms veel te goed als ze weer eens worstelde met het leven.

Deze ervaringen bleven voor anderen echter verborgen. Een studie geneeskunde zou me alles gaan leren over mezelf bedacht ik me. Ik moest het zelf oplossen. Deze conclusie had ik toen al getrokken. Anderen leken het niet te begrijpen als ik eens voorzichtig iets vertelde over mijn stemmingsklachten.

Iedereen is toch wel eens somber of angstig? Ik maakte me veel te druk volgens hen

Wisten zij veel. Maar ik wist net zo min. Hoe ga je om met zoiets dat ineens je leven binnen komt denderen, onaangekondigd ?

Op mijn 18e dus de wijde wereld in op weg naar kennis en geluk. Maar dat laatste wou niet erg lukken. Angst en somberheid werden mijn metgezellen op een reis door de medische wereld tot arts. En tot mijn grote verbazing leek binnen die wereld ook niet bijster veel plaats voor dit soort zaken. Mijn kennis nam flink toe, ook over mezelf. Maar veranderen deed het niets aan mijn klachten. Het deed ze mogelijk zelfs toenemen.

Rationeel weten heeft bitter weinig te maken met emotioneel weten en leidt zeker niet tot meer begrip voor jezelf

Ik raakte steeds meer teleurgesteld. Het lukte me simpelweg niet om mijn demonen te verdrijven hoeveel ik ook las over psychische klachten. Daarnaast werd er steeds meer van mij als persoon gevraagd op het vlak van aanpassing aan de wereld om mij heen.

Omdat ik al zo hard moest werken om mijn eigen emotionele binnenwereld nog een beetje gereguleerd te krijgen, was het wachten op de uitputting. Diep van binnen wist ik dit ook wel, ik voelde al jaren dat ik dit niet vol zou blijven houden. Maar er was geen alternatief dacht ik. Stilstaan zou verlies van alles en iedereen om me heen betekenen dus ik moest door. Totdat het echt niet meer ging en ik in mijn eerste depressie zakte.

Jeroen Kloet over zijn psychische kwetsbaarheid

Inmiddels heb ik de afgelopen 20 jaar deze cyclus drie maal mogen doorlopen, en ben ik inmiddels zelf psychiater.

Ik adviseerde lotgenoten, zonder dat ze wisten dat ik lotgenoot was

Ik probeerde en probeer me in hen in te leven, hetgeen me dikwijls redelijk makkelijk afgaat. Van de nood een deugd maken heb ik me bedacht. Maar ook binnen het leven van de psychiater gaat alles snel en ligt chaos snel op de loer als de geest niet mee wil in het tempo dat we allemaal zo als vanzelfsprekend beschouwen.

Sinds twee jaar probeer ik op mijn eigen wijze mijn eigen ervaringen voorzichtig te delen met cliënten zodra ik intuïtief meen aan te voelen dat het past. En tot mijn verbazing en blijdschap past het dikwijls uitermate goed. Verbinding dient zich sneller aan en geeft de ander tegenover mij meer ruimte, zo krijg ik terug. Het heeft me gesterkt om deze weg verder te gaan volgen hoewel ik ook niet precies weet wat deze me zal brengen.

Het is voor mij een onbekende weg die wel echt vanuit mijzelf komt en mij ook als psychiater en als mens hopelijk meer rijkdom zal bieden. De rijkdom van de verbinding die volgens mij altijd helend werkt.

photo credit: privé

Behoefte aan een luisterend oor?

Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.

Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?

De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.

 Psychose is de staat waarin iemand de wereld waarneemt door de bril van zijn eigen angstige, spirituele of andere emoties, en daar zó intens in opgaat dat andere mensen het niet meer kunnen volgen. Het is een staat waarin alles om je heen zwanger is van persoonlijke betekenis.
Is de energiehuishouding te laag afgesteld, dan ben je somber en kun je niets (depressie). Als de energiehuishouding te hoog is afgesteld barst je van de energie, dan doe je veel en voelt het alsof je alles kunt (manie of hypomanie).
Contact hebben met mensen en je verhaal vertellen helpt om weerbaarheid tegen depressie op te bouwen, om te stimuleren en om je leven (opnieuw) vorm te geven.
Hoe je de wereld en de mensen om je heen beleeft is anders. Het kan heel moeilijk voor je zijn om andere mensen te vertrouwen en veilige relaties met andere mensen te ontwikkelen. Je bekijkt de wereld door een hele andere bril dan iemand die een veilige jeugd heeft gehad.
Bij de behandeling van een psychose, manie, depressie of trauma wordt soms medicatie voorgeschreven. Het is verstandig om samen met je behandelaar door de tijd te blijven monitoren of afbouwen of verminderen van je medicatie mogelijk is.
Herstellen is lastig. Waar het om gaat is dat de persoon en zijn naasten bijgestaan worden bij een persoonlijk en vaak moeilijk proces van leren om zoveel mogelijk ‘je ding’  te kunnen doen ondanks de kwetsbaarheid.
Welke behandelingen zijn mogelijk als je te maken hebt met psychose, trauma of stemmingsklachten? En welke behandeling past het beste bij jou? Dit kan een behoorlijke zoektocht zijn.
De omgeving kan veel voor iemand betekenen.  Naasten hebben net zo hard ondersteuning nodig, bijvoorbeeld van een familievertrouwenspersoon of familie-organisatie.
Psychische klachten en verslaving gaan vaak hand in hand. Kan een verslaving ontstaan door psychische klachten? Kan middelengebruik psychische klachten of klachten verergeren? We vertellen je er meer over in dit hoofdstuk.
Alles over Psychose
Alles over Bipolariteit
Alles over Depressie
Alles over Trauma
Alles over Medicatie
Alles over Hulp en Herstel
Alles over Behandeling en Zorg
Alles over verslaving
previous arrow
next arrow

Reacties

30 reacties op “Een psychische kwetsbaarheid, je zult ’t maar hebben”

  1. agnes bouma

    Tura Gerards

    Zou je mij kunnen zeggen hoe je depressievrij bent geworden

    Dankjewel Agnes Bouma

  2. Bert Holman

    Ruimte voor eigenheid en ruimte voor verbinding is zo enorm helpend…

  3. Greet

    Beste Jeroen, ik kan als patiënt alleen maar zeggen dat ik het zelf ook enorm getroffen heb met een psychiater die open durft te zijn over haar eigen kleine en grotere struggles in het leven en dat ik dat juist enorm waardeer in haar. Het maakt dat ik gewoon als mens tegenover een mens kan zitten. Wanneer ik haar expertise als arts nodig heb is ze er ook natuurlijk, maar die menselijke gesprekken betekenen nog veel meer. Dus als er gevraagd wordt naar de mening van patiënten, hier heb je de mijne. Trouwens ik vind dat dit thema hier absoluut thuis hoort en ben het er niet mee eens dat psychosenet er alleen voor patiënten en familieleden zou zijn. Dat houdt het wij/zij gevoel juist weer in stand, terwijl verbinding de juiste weg is volgens mij. Dank je wel, Jeroen voor openhartige verhaal!

  4. kim

    Respect. Mooi om eigen verhaal in te zetten. Het werkt. Betrokkenheid werkt ook.

  5. Wendy Paans

    Mooi geschreven Jeroen!

  6. Miranda

    Bij je vorige blog, die ik overigens ook heel mooi vond, wist ik nog niet dat je ervaring hebt met depressies. Ik dacht bij die blog: Wauw, deze psychiater snapt het echt goed. Ik zou je ongezien als psychiater willen en bovendien schrijf je heel goed 😉 Veel succes met beide.

  7. M Zoubin

    fantastisch verhaal en zeer leerzaam

  8. M Zoubin

    Ik als slechthorend mijn hele leven moest ik iedere keer ( op school, universiteit ) iedereen vragen , wilt u misschien ietsje harder praten om u te kunnen volgen?
    Iedere keer heb ik te horen gekregen, als je ietsje dichtbij gaan zitten, dan zal je beter horen……………………………
    men wil niet verschil merken tussen niet horen en niet luisteren en kiest voor makkelijk weg voor een antwoord.
    Als je maar ietsje dichtbij gaan zitten dan kan je alles horen ( simpel weg)
    Studie geneeskunde afgemaakt, jaren lang als KNO arts gewerkt met het doel lotgenoten te kunnen helpen met zorg die nodig hebben

    Een studie geneeskunde zou me alles gaan leren over mezelf bedacht ik me. Ik moest het zelf oplossen. Deze conclusie had ik toen al getrokken. Anderen leken het niet te begrijpen als ik eens voorzichtig iets vertelde over mijn stemmingsklachten.

  9. Peter Pierik

    Wat mij na het lezen van bovenstaande bijdrage vooral bij blijft is de persoonlijke strijd op een leefbaar leven. Hoe deze strijd psychisch lijden zo veel gewoner, zelfs menselijker maakt. De afstand tussen zij die zich ogenschijnlijk probleemloos door het leven verplaatsen en zij die het geestelijk balanceren tot een ware kunst hebben verheven zal door deze bijdrage opnieuw kleiner zijn geworden.

  10. Clara Koek-Michels

    Dank voor je reactie Anneke, ter nuancering nog dit: ik denk dat werken met eigen ervaringen(expliciet) door reguliere hulpverleners altijd een eigen keuze zal blijven. En ik vind het van belang dat clienten ook hierin een keuze kunnen maken. Ik fantaseer wel eens over dat clienten op zeker moment op een site gewoon kunnen zien welke therapeuten,hulpverleners ervaringskennis hebben op bepaald gebied, naast andere zaken die ze kunnen aanbieden. En dat clienten daarom kunnen vragen of juist aangeven dat ze dat niet willen. Tot slot; ik vraag van te voren aan mensen of ze het goed vinden als ik iets persoonlijk vertel vanuit de gedachte dat ze daar iets aan kunnen hebben. En heb dezelfde ervaringen als Jeroen, het wordt gewaardeerd. Ook mijn collega’s zijn op de hoogte. Zoals je zelf al zegt: er valt nog veel over te zeggen. Ik ben wel blij dat het in ieder geval nu bespreekbaar is, wie weet waar het ons brengt…

  11. Anneke Dunk

    Een (1) reactie op alle drie voorgaande. Allereerst: het lijkt mij dat er over dit thema – openheid van
    hulpverleners over de eigen psychische kwetsbaarheid nog heel veel te zeggen is. Ik geloof niet dat deze
    site voor dit debat is bedoeld. Psychosenet is er immers voor patienten en hun directe omgeving, en niet
    zozeer een platform voor hulpverleners. Al lijkt mij de transparantie over wat er in de
    hulpverlenerswereld gedacht wordt wel verhelderend is voor iedereen. Want, wat weten we
    (hulpverleners) nu eigenlijk?
    Daarom dus hier kort toch mijn reactie:

    Beste Jeroen Kloet. Ik vind dat je een zorgvuldige aanvulling op je blog hebt geschreven. Dank daarvoor.
    Ik twijfel niet aan je integriteit en kijk uit naar je volgende blog hierover.

    Beste Jim van Os. Ik heb geen geheime kamers meer voor mijzelf. Die heb ik, met behulp van een therapie en nog heel veel meer, goed ontsloten. Het allermooiste was dat ik ze in intieme kring kon delen. Uit de therapiekamer, mijn leven in, Dat was bevrijdend. Daar ben ik over aan het schrijven.
    Het ‘geheime’, beter misschien – het verborgene gold de relatie therapeut-client.
    Als psycholoog was dat een ander verhaal. Terecht, vind ik, wijst JK op een dunne scheidslijn tussen de eigen ervaringen delen en hulp aan patienten.. Voor mij was de vraag steeds: wie helpt wie? ook daarover is nog veel meer te zeggen.
    Aan Clara Koeks
    Dat is wel veelzeggend, dat je bij de vierde leertherapeut pas jezelf kon zijn. Overigens geloof ik dat een leertherapie essentieel verschilt van een therapie. Omdat het doel verschillend is; gericht op het eigen proces of het werken met andere (toekomstige) clienten/patienten,I

    Al met al : een belangrijk debat. Ik hoop dat ook clienten/patienten reageren!

    Met vriendelijke groet,AD

    1. Jim van Os

      Dank, zie uit naar je werk hierover!

  12. Clara Koek-Michels

    Graag vertel ik nog iets over gedoe met mijn geheime kamer. Die ik graag nog wat beter wilde verkennen toen ik in opleiding was voor psychotherapeut. In die zin dat ik probeerde de depressie en psychose die ik achter de rug had beter te begrijpen. Het DSM-label bood geen uitkomst want dat verklaart niks. Ik had mijn hoop gevestigd op leertherapie wat nu juist bedoeld is zelfkennis te vergaren om als therapeut zo goed mogelijk aan de slag te kunnen ten dienste van cliënten. Het werd een zoektocht, pas bij leertherapeut nummer vier vond ik de bereidheid mij te begeleiden licht te schijnen in mijn kamer. Sindsdien ben ik steeds meer gaan beseffen hoeveel stigma er juist ook binnen de GGZ is geslopen en hoe bepalend dit is in onze omgang met elkaar als collega’s en onze omgang met cliënten. Maar ook zolang onbesproken.Ik heb zelf ook soms meegedaan met stigmatiserende grapjes, opmerkingen om mezelf te handhaven want het was het gedrag wat werd verwacht en werd beloond. Ik keek wel uit om te vertellen dat ik ook mijn kwetsbaarheden had. En tegelijkertijd wist ik, alleen al op grond van de cijfers, dat er veel meer collega’s rondliepen met eigen (familie)ervaringen maar dat iedereen zich aan een soort ongeschreven regel hield te doen alsof dat niet zo was. De wij/zij regel en ondertussen volhouden dat we cliënten zouden steunen in het omgaan met de boze stigmatiserende buitenwereld. Op zekere dag heb ik besloten dat het anders moest kunnen. En tot mijn genoegen blijk ik daar niet de enige in, getuigt ook de blog van Jeroen. Maar ook het beleid van de instelling waar ik werk staat open voor gebruik van ervaringskennis in plaats van het in schaamte verborgen houden. Niet alleen door ervaringswerkers, maar ook van andere professionals. We zijn zoekend, lerend. Als iedereen nou gewoon zichzelf kan zijn…

  13. Jeroen Kloet

    Beste AD. Ik kan me voorstellen dat u mijn blog zo hebt gelezen daarom vind ik het wel belangrijk erbij te vermelden dat deze openheid naar collega’s eerder al heeft plaats gevonden. Daarnaast heb ik al een heel proces achter de rug met therapie hetgeen mij veel geleerd heeft over mezelf. Zodra ik ervoor kies in contact met cliënten om iets te delen dan vind ik dat dit het proces/ herstelproces van de cliënt moet dienen en niet mijzelf. Dat is een dunne lijn en dat realiseer ik mij goed. Juist daarom is het ook zo belangrijk dit bespreekbaar te maken denk ik. Bovendien heb ik gemerkt dat zeer veel collega’s zo met hun eigen kwetsbaarheden rondlopen en hier zeer terughoudend in zijn met delen vanuit angst voor (voor)oordelen. Terwijl ik er van overtuigd ben dat , mits goed gekaderd en overdacht, men hiermee cliënten juist een enorme dienst kan bewijzen. Hoe kunnen we nu vrij over stigma en zelfstigma spreken als we dit zelf in stand houden ?
    Ik ben het wel volledig met u eens dat het van groot belang is dat collega’s dit weten en dat je zelf eerst ook goed naar je eigen kwetsbaarheid hebt leren kijken en je goed nadenkt over het doel van zelfonthulling.
    Het gaat mij dus niet over geheime kamers naar mijzelf toe maar juist om het doorbreken van geheimen naar buiten toe.
    En over dat thema is opvallend weinig bekend vanuit de literatuur zo werd mij recent ook weer duidelijk op een symposium over zelfonthulling van de hulpverlener.
    En als laatste noot : zelf heb ik als cliënt ook meerdere hulpverleners ontmoet en degenen die contact met me maakten en daarbij ook iets vertelden over eigen kwetsbaarheid hebben mij echt verder geholpen doordat ik toen pas echt durfde mezelf te zijn. Dat is een persoonlijke ervaring maar die blijkt bij vele andere cliënten ook zo te werken heb ik gemerkt.
    Professionele nabijheid is mijn doel en ik ben er van overtuigd dat dit kan met zelfonthulling. En dat daarover gesproken moet worden met collega’s, volledig mee eens. Ik vind het zelfs bij uitstek een thema voor intervisie. Wat misschien nog wel het meest spannende is, is het feit dat je als hulpverlener niet langer meer in die toren van wijsheid zit maar naast mensen in de modder gaat staan.
    Ik vond deze toelichting belangrijk maar kom er in latere blogs zeker op terug.

  14. AD

    Ik ben het niet eens met bovenstaande reacties. Het is zelfs zo, dat ik mijn beroep (psycholoog) vaarwel heb gezegd omdat ik vond /vind dat je niet professioneel om kunt gaan met problemen van clienten/patienten wanneer je voor jezelf nog ‘geheime’ delen hebt. Een therapiekamer mag geen
    experimenteerruimte zijn. Eerst maar eens openheid t.o.v. collega;s, lijkt mij.

    1. Jim van Os

      Er is een verschil denk ik tussen het hebben van een ‘geheim’ voor jezelf of een geheim voor anderen – er is in de blog van Jeroen geen sprake van het eerste lijkt me, en je kwetsbaarheid publiekelijk delen is openheid…..

  15. Jim van Os

    Jeroen dank, met mensen als jij en Clara Koek gaan we naar een betere wereld.

  16. Tura Gerards

    In mijn boek geef ik een eenvoudige verklaring voor het feit dat depressieve stemmingen vaak alleen maar erger worden als je er alles aan doet om het te verminderen. En dat kon ik pas verklaren nadat ik ruim 5 jaar depressie vrij was, na een periode van 38 jaar neerslachtigheid en niet willen leven. Nu ben ik een levend bewijs.

    Dus het verhaal van deze mooie en dappere man, psychiater Jeroen Kloet, kan ik helemaal volgen.

    Ofschoon depressie een psychische beleving is, is de oplossing voornamelijk fysiologisch-neurologisch van aard. Als je de juiste psychische instelling ontdekt waarmee je de fysiologisch-neurologische mechanismen kunt beïnvloeden en uitbreiden in een gezonde richting, dan kun je snelle veranderingen beleven. Ik ben nu negen jaar volledig vrij van depressie en doodswensen. Het lukte me toen, 100% gemotiveerd, binnen twee weken om die gruwelijke toestand te stoppen.

    Met vriendelijke groet, Tura Gerards

  17. Hennie

    Ik had op bijna alle triggers paniekaanvallen. Toen ik het ging begrijpen hoe dat kwam en waar ze vandaan kwamen, heb ik ze omhelsd en laten komen zonder verweer. Met begrip ze laten vertellen. Nu ben ik zelf gedragstherapeut geworden o.a. ik trek veel op met verstandelijk beperkte en emotioneel beschadigde mensen vrijwillig en verwelkomen hun gedrag.

  18. Clara Koek-Michels

    Dag Jeroen, welkom ! En dank voor je openheid waarmee je het ook voor anderen weer veiliger maakt hun masker van aanpassing aan stigma af te zetten. Als de wij/zij cultuur afneemt zal de menselijkheid toenemen…

  19. Mario Potappel

    Wij kennen elkaar al lang Jeroen, dus voor mij is het niet een geheel nieuw verhaal. Maar de openheid die je nu toont naar de wereld is er een die veel respect verdient. Of je jong bent of oud, hoog of laag opgeleid, het overvalt je. En het is voor buitenstaanders vaak enorm lastig te begrijpen, dat maakt het nog maar eens al te meer heel moeilijk. Je hebt immers zelf op dat moment al zoveel vragen.
    Als ervaringsdeskundige zul je naast een zeer goede psychiater als extraatje meebrengen dat jouw luisterend oor vaak nog sneller begrijpt dan anderen wat een patiënt echt bedoelt. Respect – ik heb veel bewondering voor je openheid, het zal er toe bijdragen dat er een evenwichtiger beeld ontstaat. Hoe vaak worden mensen mensen met psychische problemen niet onbegrepen of afgeschilderd als “raar” of “zonderling”?

  20. Carly Huppertz-Hamers

    Eerlijkheid schept vertrouwen! Als ik voel dat mijn tegenover zich in mij kan invoelen, dan valt het veel makkelijker om hem gebeurtenissen aan te vertrouwen waarover ik met de weinigste mensen over praten kan omdat ze het niet begrijpen.
    Heel sterk van je!

  21. Gerry

    Mooi en eerlijk beschreven. Vooral de laatste zin: “de rijkdom van de verbinding die volgens mij altijd helend werkt” spreekt me erg aan. Dat is juist hetgene wat zo vaak ontbreekt aan hulpverlening.

  22. Jan Strik

    Rationeel weten gaat nog te veel over gedrag, het diagnose circus van de ggz, terwijl een te sterk gevoel het probleem is. De emotie angst voelt voor iedereen hetzelfde. Bang zijn voor iets is een gedachte, angst een gevoel.

  23. Wilhelmina

    Heel herkenbaar! Het is zo’n eenzame strijd vaak! Sta ook al jaren op overleefstand. Inmiddels 58 lentes zomers herfst en winters. Het houd niet op, niet van zelf. Heb goede zorg nu, het zijn de peilers onder mijn bestaan. Zonder hen, red ik het niet, vrees ik en met mij de dierbare om me heen die ik wel heb. Zij leven met het weten van mijn angsten depressirs. Ik weet hoe het voelt, daar beneden in dat voor mij inktzwarte gat. Mijn gevoel en verstand vaak met elkaar in conflict. Het valt ook zo vreselijk moeilijk uit te leggen aan mensen die daar niet doorheen kunnen kijken. Tot dan verblijf ik hier op aarde met vallen en opstaan. Liefs voor allen die hiermee kampen. Gr Wilhelmina

    1. Emile

      dwanggedachten,heel herkenbaar,had ik dit maar eens eerder gelezen.

  24. Christine van de Logt

    Ik kan heel veel dingen bedenken waarom ik gegrepen ben door jouw verhaal.
    Als ervaringsdeskundige, maak ik ook van de nood een deugd. De wisselwerking geeft mij en de anderen, bijzonder veel voldoening. Maskers vallen weg, en er onstaat iets. Mooi!.
    In de loop van de jaren heb ik veel psychiaters gezien, maar dat waren vaak van die ‘cliché’ types.
    Gebrek aan inlevingsvermogen vierde daarbij hoogtij. Als client bijzonder frustrerend.
    Jou hoop en doorzettingsvermogen bewonder ik zeer. Je cliënten mogen zich gelukkig prijzen.

    Helaas heb ik mijn studie niet afgemaakt.

  25. Inge

    Ongelofelijk dappere lieverd!

  26. Lout Molkenboer

    Wat een mooi oprecht en eerlijk verhaal. Knap dat je er pp deze manier mee om kunt gaan!

  27. Sonja Visser

    “Rationeel weten heeft bitter weinig te maken met emotioneel weten en leidt zeker niet tot meer begrip voor jezelf.” Erg mooi. En ook “verbinding dient zich sneller aan”. De manier waarop je schrijft geeft al zo veel ruimte om je als lezer te mogen verbinden met jou, heel waardevol!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *