Ooit moest Lonneke op sociaal ritme training om nieuwe gewoontes aan te leren die haar bipolaire stoornis onder controle zouden helpen houden. Tijdens het experiment dat de overheid laatste startte, kon iedereen in Nederland ervaren hoe lastig en moeilijk het is om aan een nieuwe leefstijl te wennen. In deze blog schrijft Lonneke over haar ervaring.
“Het sociaal ritme blijkt bij mensen met een bipolaire stoornis sterke invloed te hebben op het ontstaan van klachten. Verstoringen van bijvoorbeeld het slaap- en eetpatroon, maar ook overstimulatie of juist onder-stimulatie in werk of sociale contacten kunnen gevolgen hebben voor de stemming.”
Aldus de omschrijving vooraan in de life-chart die ik kreeg tijdens mijn sociaal ritme training.
Sociaal ritme is dus niet alleen het waak- en slaapritme, maar ook afhankelijk van bijvoorbeeld de intensiviteit van je sociale contacten
Volgens deze theorie geldt dit met name voor mensen met een bipolaire stoornis. Het past perfect in het devies van de drie R’en – rust, reinheid en regelmaat – waarmee iedere psychiatrische patiënt wordt doodgegooid.
De cursus duurt twaalf weken en dat is niet voor niets
Het kost naast heel erg veel energie en frustratie, ook erg veel tijd om een gewoonte te veranderen en eraan te wennen. Volgens mijn boekje duurt dat zesenzestig dagen. Dat is ongeveer 9,5 week. Maar dan heb je ook wat: een nieuwe gewoonte die niet zomaar meer verdwijnt.
Inmiddels denk ik trouwens dat het geen ruk uitmaakt of je een stoornis hebt of niet. Een nieuwe gewoonte is buitengewoon frustrerend om aan te wennen, maar uiteindelijk went het.
Veranderingen kosten gewoon bij iedereen veel energie, frustratie en tijd
Om dit te bewijzen heeft onze overheid een tijdje terug een experiment gestart. Voor de zekerheid hebben de meeste overheden om ons heen dat experiment in een min of meer gelijke vorm ook uitgevoerd, zodat ontsnappen geen mogelijkheid is. In het experiment verplichten ze mensen om een radicaal aantal nieuwe gewoontes te leren. Om dit experiment te laten slagen hebben ze het niet zesenzestig dagen laten duren, maar de volledige twaalf weken van mijn cursus.
Het experiment heeft bij mij gewerkt.
Een kleine drie weken geleden merkte ik dat ik begon te wennen aan de nieuwe situatie
Werk begon ik te onderscheiden van privé en ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat ik mijn wandelmaatje nog nooit een knuffel heb gegeven. Als ik iemand binnen de anderhalve meter toelaat, begin ik me een beetje ongemakkelijk te voelen.
Praten via Teams, Discord, Zoom, Jabbers, Vitero, WhatsApp, Messenger is de normaalste zaak van de wereld.
Als ik ergens binnenkom ga ik als eerste op zoek naar een manier om mijn handen te wassen. Ik maak tegenwoordig zelfs weer kantoorlunches, fruitsalade, groentesalade of warm- in plaats van weekendlunches – panini’s – als ik thuis werk.
Nu is het experiment over. Zevenentachtig dagen ben ik niet op kantoor geweest en vanaf maandag mag ik weer. Ik hoop alleen wel dat het niet weer een hele sociaal ritme training gaat duren om aan dit nieuwe normaal te wennen.
Geef een reactie