Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Ilse Groen

Ilse Groen is student aan een universiteit in het zuiden van het land en blogt over haar persoonlijke ervaringen in de geestelijke gezondheidszorg.

Over stempels plakken, vooroordelen en hoe een intake beter niet kan verlopen

Ik had net een van de vreselijkste nachten in de afgelopen maanden achter de rug, had geen oog dichtgedaan en zag het eigenlijk niet meer zitten. Maar er was hoop: een intake bij mijn nieuwe psycholoog. Eindelijk.

De afspraak die mij eigenlijk op weg zou helpen om mijn leven weer op een rijtje te krijgen, werden echter 45 ongemakkelijke evenals irritaties opwekkende minuten.

Het begon eigenlijk al vóór de afspraak zelf. Met enige onzekerheid liep ik nietsvermoedend het gebouw binnen en zei: ‘Hoi, ik ben hier voor de eerste keer, ik heb een afspraak, moet ik me dan hier melden?’ tegen de mevrouw achter de balie. ‘Ja hoor, jij bent wel erg onzeker, hè?’ antwoordde ze, met een veel te luide stem. Bedankt, nu voel ik me meteen een stuk zekerder…

Uiteindelijk werd ik met een vage beschrijving naar een secretariaat op de eerste verdieping gestuurd, waar ik me vervolgens zittend naast een bordje ‘ouderen’ bevond. In die categorie zou ik me persoonlijk niet direct plaatsen, maar op dat moment verbaasde het me al niks meer. Na 20 minuten wachten besloot ik nog een keer voorzichtig te vragen of de afspraak wel door zou gaan. Dat ‘een eerdere afspraak waarschijnlijk uitloopt’ mompelde de niet-zo-vriendelijke secretaresse.

Tien minuten later werd ik eindelijk opgehaald. Bijna 30 minuten later dan gepland. ‘Kan gebeuren’, dacht ik. En ‘nu komt alles goed.’ Oh, wat zat ik fout…

Het gesprek begon vrij normaal. Administratie op orde brengen, even voorstellen, uitleg over de instelling, begin intake. We liepen de vragenlijst langs die ik eerder thuis na zorgvuldig nadenken had ingevuld. Waarom ik op de vraag ‘heb je zelfmoordgedachten/denk je aan de dood?’ zo hoog had gescoord als ik nu hier zit en haar toe lach, vroeg ze. Onzekerheid, dacht ik. ‘Weet ik niet’, zei ik. Op dat moment verkeerde ik al in een licht geïrriteerde stemming, resulterend in een afsluitende houding naar de vrouw tegenover mij.

Toen ik dacht dat het niet erger kon, begon ik zelf over mijn zelfbeschadiging. Ik legde uit dat dit voor mij een oplossing is om met spanningen om te gaan. Direct werd ik terecht gewezen dat zelfbeschadiging en suïcidaal gedrag twee héél verschillende dingen zijn. Ja, daar had ik het ook niet over. Ze ging verder:

‘Zelfbeschadiging is ook gewoonweg dom. Moet je niet willen. Als je dat doet wil je aandacht en probeer je dingen die je op internet hebt gezien na te apen. Moet je gewoon mee stoppen en niet zo moeilijk over doen.’

Mevrouw, als het zo makkelijk was, had ik dat al lang gedaan. En uw argument ‘Je moet je ook bedenken wat andere mensen zullen denken als ze je armen zien. Je zult het altijd moeten uitleggen’ was ook niet bepaald rocket science voor mij.

Ik wilde dit gesprek echt nog een kans geven en probeerde alles zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Al gauw kwam ik erachter dat ook deze tactiek niet hielp. Ik had net verteld dat ik op mijn werk en op de universiteit niet laat blijken dat het slecht gaat, ik de schijn probeer op te houden dat alles goed is en mij niets mankeert.

Toen hadden we wel even het hoogtepunt van ons gesprek bereikt want mevrouw zei: “Het lijkt net alsof je twee persoonlijkheden hebt, vind je niet?”

Ik begon al aan haar vaardigheden te twijfelen toen ze na tien minuten vaststelde dat ik vast een persoonlijkheidsstoornis heb, maar dit laatste topte eigenlijk alles. In diezelfde zin legde ze wel nog even uit dat ‘ze niet hier is om diagnosestempeltjes te plakken’.

Oké, dan. Ik ben vast de enige die de schijn probeert te bewaren, ja. 

Mijn allerlaatste poging om me open en kwetsbaar op te stellen ging over de medicatie die ik drie dagen eerder van mijn huisarts had voorgeschreven gekregen. Ik gaf aan dat ik het heel eng vind om eraan te beginnen omdat het op dit moment al slecht gaat en de medicatie de negatieve gevoelens en gedachten vooral in de begintijd kan verergeren. Hierover deed mevrouw alsof ik me wel heel erg aanstelde en dat ik dan maar gewoon geen medicatie moet nemen als ik er zo tegen op zie.

Opnieuw bedankt, mijn zelfvertrouwen groeit met de minuut mee

Even later was het gesprek (eindelijk) afgelopen. Ik heb nog braaf een vervolgafspraak gepland maar in mijn hoofd zat ik al te bedenken wanneer ik de afspraak het beste kan afzeggen. Ik was op dat moment zo verbijsterd en ook wel een beetje verlamd door alles wat in de afgelopen driekwartier tegen me werd gezegd dat ik mijn frustratie niet direct kon uiten.

Toen ik naar buiten liep moest ik even bijkomen. Ik had er nog niet direct woorden voor. Nog steeds niet eigenlijk.

Weet iemand die dat soort dingen tegen een persoon in zo’n kwetsbare situatie zegt wat de consequenties kunnen zijn?

Gelukkig had ik ondanks een erg slechte nacht een redelijke dag. Daarom kan ik hierover eigenlijk meer lachen dan huilen, maar word ik vooral boos over de manier waarop met mij werd omgegaan. Gelukkig had ik genoeg mensen om me heen waar ik even stoom kon afblazen. Maar een ding weet ik zeker: Het had ook zeker anders kunnen aflopen.

photo credit: pexels.com

Reacties

8 reacties op “Over stempels plakken, vooroordelen en hoe een intake beter niet kan verlopen”

  1. Anoniem

    Ik heb het idee dat je je echt open open moet stellen. (Dat is heel moeilijk en familie is ook betere optie om je hart te luchten misschien, maar ja.) Zo heeft de psycholoog een origineel verhaal, en gaan ze er anders naar kijken dan ‘Heb je d’r weer zo een’.
    En als je met een psycholoog vastloopt, moet je er niet mee doorvaren. De psycholoog wilt ook een oplossing, en, hoe vervelend het ook is, die heeft nooit echt door of je aan het vastlopen bent, of dat je gewoon een aparte prater bent. Dus het vergt ook een beetje assertieviteit. En wat ik merk, dat mensen die eruit komen, vaak goeie mensen zijn, tegenover anderen, misschien ‘facen’ zij de problemen in hun leven niet echt, ik weet het niet.

  2. Oscar

    Zelf heb ik in de loop der jaren heel veel vergelijkbare ervaringen gehad. Helaas zijn er blijkbaar nog teveel hulpverleners die in het beste geval basale gesprekstechnieken ontberen en in het slechtste geval gewoon onvriendelijke en naargeestige personen zijn. In beide gevallen reden voor onverwijld ontslag, lijkt me.

  3. n. kleine

    Ik herken mij in dit verhaal. Ik zoek niet verder naar hulpverlening. iedere keer weer komen ze met vooroordelen en laster praat en dreigen mij mijn zoon en licht in mijn leven af te nemen. omdat ze denken dat ik drugs gebruik. wat ik overgeens nooit gebruikt heb. Ik ben inmiddels 42 jaar. ik vertrouw op mijn eigen gezonde verstand, maar nooit meer een hulpverlener.Ze zetten het ook allemaal in je medisch dossier en dat neem je je levenslang mee. Jammer dat hier geen wet tegen is anders zou ik aangifte doen van zwaar laster, maar dat is niet mogelijk. Er zouden best goede hulpverleners zijn, maar de 1e moet ik nog ontmoeten.

  4. Thea Jordaan

    Schrijnend dat dit soort gesprekken nog steeds plaatsvinden. Doen veel kwaad bij de kwetsbare mensen, die de toch al zo moeilijke stap maken om hulp te vragen.
    Voor mjj is dit weer een bevestiging, dat ik als hulpverlener de clienten motiveer om zelf de verantwoordeljjkheid te nemen om een goede hulpverlener te zoeken en te bljjven zoeken tot je die gevonden hebt. Geen gemakkelijke weg soms, maar als je blijft volhouden gaat het je lukken.
    Zelf heb ik ervaren dat op net moment dat die passende hulpverlener er is, ik me echt ondersteund voelde in waar ik mee bezig was en waar ik mee verder wilde.

  5. Nadine Veld

    Ik vind het interview van Kim Helmus heel mooi. Het is verdrietig eigenlijk wat ze zegt over dat het een kwestie van geluk is dat je een goede hulpverlener treft. Helaas werkt het zo. Elk mens is anders. Dus elke hulpverlener ook. Maar dit soort blogs en filmpjes helpen mij om down to earth te blijven als psycholoog, telkens weer. En soms lukt het ook niet, schiet ik ondanks mijn eigen ervaring als cliënt, in de betweter rol. En dan probeer ik mezelf te herpakken en vergeven.

  6. Karel Burgs

    Maar dat zijn wel problemen waar cliënten soms blijvend last van houden. De eerste hulpverlener die ik ooit had bepaalde in twee gesprekken op basis van mijn crisisgedrag toen en minimale inhoudelijke informatie over mijn leven dat mijn leven tot dan toe niet ‘ echt’ geweest was. Later gaf ik dat aan bij een andere hulpverlener en die zei: dat hoort u mij niet beweren. Je zoekt op zo’n moment wat grip of houvast in die mensen maar als je dus totaal tegengestelde berichten krijgt in de loop der jaren, die met je altijd zijdelings aanwezige gezond verstand naast elkaar legt dan weet je dat het niet kan kloppen. Het kan niet A en B tegelijk zijn. Het oordeel over wie of wat je blijkbaar bent of bent geweest en hoe dat allemaal kwam en waar dat dan heengaat of moet is dusdanig anders in verschillende handen dat dat weinig geeft aan wat je hoopt dat het kan bieden. Als je het langzamerhand weer een klein beetje gaat voelen, proberen en begrijpen lukt het soms om weer wat meer van het eigen oordeel ( en de mensen om je heen die je veel beter en langer en in het dagelijks leven kennen) uit te gaan, zeker als er toch weer dingen gaan lukken. Denk zelfs dat het de enige manier is om aan te tonen dat ze er misschien ( gedeeltelijk) wel naast zaten. Als het lukt het leven op te bouwen . Dat is eigenlijk geen zuivere motivatie, het ongelijk van de ander aan willen tonen. Maar wel een sterke motivatie om het geloof in jezelf wat te herstellen daar waar dat alleen maar verder afdaalde in je eigen beleving althans.

    1. admin

      Voor mjj is dit weer een bevestiging, dat ik als hulpverlener de clienten motiveer om zelf de verantwoordeljjkheid te nemen om een goede hulpverlener te zoeken en te bljjven zoeken tot je die gevonden hebt. Geen gemakkelijke weg soms, maar als je blijft volhouden gaat het je lukken.
      Zelf heb ik ervaren dat op net moment dat die passende hulpverlener er is, ik me echt ondersteund voelde in waar ik mee bezig was en waar ik mee verder wilde.

    2. admin

      engestelde berichten krijgt in de loop der jaren, die met je altijd zijdelings aanwezige gezond verstand naast elkaar legt dan weet je dat het niet kan kloppen. Het kan niet A en B tegelijk zijn. Het oordeel over wie of wat je blijkbaar bent of bent geweest en hoe dat allemaal kwam en waar dat dan heengaat of moet is dusdanig anders in verschillende handen dat dat weinig geeft aan wat je hoopt dat het kan bieden. Als je het langzamerhand weer een klein beetje gaat voelen, proberen en begrijpen lukt het soms om weer wat meer van het eigen oordeel ( en de mensen om je heen die je veel beter en langer en in het dagelijks leven kennen) uit te gaan, zeker als er toch weer dingen gaan lukken. Denk zelfs dat het de enige manier is om aan te tonen dat ze er misschien ( gedeeltelijk) wel naast zaten. Als het lukt het leven op te bouwen . Dat is eigenlijk geen zuivere motivatie, het ongelijk van de ander aan willen tonen. Maar wel een sterke motivatie om het geloof in jezelf wat te herstellen daar waar d

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *