Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Veiligheid van het weten versus de onzekerheid van het niet weten

Veiligheid

Niet weten wordt zelden openlijk beleden.
Veel vaker blijft het verstopt. 
Een goed bewaard geheim, toegedekt met de mantel der wijsheid.
Alleen herkenbaar voor de goede verstaander. 
Je moet het dan tussen de regels door lezen. 
Een woordje hier, een zinnetje daar. 
Alsof het eigenlijk een schande is om niet te weten. 
Maar dat is het helemaal niet. 
Integendeel; niet weten is de rode draad van ons bestaan. 
De grootste gemene deler van ons gedachtegoed. 
Ouder dan de weg naar Rome, actueler dan het laatste nieuws. 

Het volgende stuk heeft alles te maken met het niet weten. Ik probeer geen oordeel te vellen maar vooral ruimtes open te laten om zelf te onderzoeken. Ik probeer slechts in minimale mate het weten te presenteren en heb geprobeerd de toon van het stuk in het verlengde te leggen van het Niet Weten wat paradoxaal genoeg een weg lijkt te zijn om verder te komen op het pad van waardevol weten.

De gevolgen van betekenisgeving

Betekenisgeving aan kernwoorden als: veiligheid, geluk, lijden, zinvol,  kennis, zijn verschillend.  De gevoelens van mensen bij deze woorden verschillen in grote mate, maar door het (zeker) weten worden de gevoelens die deze woorden oproepen wellicht als ultiem beschouwd. Een reflex die schuurt met de belevenis van de ander.   Ook schrikbarend om te beseffen dat iedereen invloed op je kan hebben in tijden van nood, waar onzekerheid soms een overdonderende kracht is die je gevoelig maakt voor meningen, kennisstromingen, verklaringsmodellen, et cetera. De weerloosheid alleen zorgt al voor een flinke toename aan klachten.

Nutdenken, is dat nuttig?

Psychose is een gevoelig gebied. De ernstige psychiatrische aandoening leeft rond een mist van giswerk. Wat is het nut van de beschouwing van psychose als ziekte, naar, nutteloos en vervelend. En wat is het nut van psychose te bezien als nodig, een verwerkingsproces of een verdedigingsmechanisme?

Beschermingsdrang en veiligheidsgevoel

Beschermingsdrang in het hulpverlenersvak heeft ook zijn keerzijdes. Wanneer wij iets of iemand willen beschermen nemen wij als mens ruimte in die de ander nodig heeft om iets in zijn pijn, angsten, verdriet of woede te ontdekken. Het staat haaks op de reflexen van het helpen. Iemand begeleiden op een onveilig punt kan wellicht meer opleveren dan een gevoel van veiligheid proberen te creëren.  Als er veel op het spel staat kan dat voor een hulpverlener angstig zijn. Dan is de behoefte om veiligheid te creëren groter.  Iemand een veilig gevoel proberen te geven terwijl het brein van iemand die jarenlang heeft moeten overleven overduidelijk een andere betekenis is gaan geven aan: leven, overleven en daarbij dus veiligheid. Veiligheid en onveiligheid goed op waarde schatten en na kunnen denken over de functies en betekenis van beiden lijkt mij een belangrijk punt.

De waarde van realisme en wetenschap wordt aangevallen en misbruikt door de psychiatrie

Het realisme van tegenwoordig is als psychologie die zich schampachtig voor probeert te doen als een waardevolle wetenschap biologie. Het probeert de waarde van wetenschap te verdienen en gaat ter verdediging van zichzelf ver over alle grenzen heen. Denk maar eens aan alle “chronische” psychiatrische patiënten. Die zijn zo geworden omdat ze het zelf niet wisten maar de ander wel. Echter, en dit is het bewijs voor de zelfbescherming van psychologie als wetenschap, heeft de psychologie in mijn ogen nog niks gedaan om het verloop van zaken te wijten aan eigen onwetendheid. In plaats hiervan hebben ze woorden toegevoegd als “ongeneselijk” “chronisch ziek” of “therapie resistent”.

De gesloten geest wijst je de weg

Het zelfvertrouwen van een mens verblindt zichzelf en nog veel vaker de ander. Het maakt twijfel en waarheidsliefde onschadelijk. Door het ontkennen van de kwaliteiten van twijfel en waarheidsliefde indoctrineren wij mensen. Helaas bestaan er veel mensen die deze kwaliteiten niet op waarde kunnen schatten en wellicht niet eens kunnen herkennen in de ander waardoor er in de slechtste gevallen al gauw weer een oordeel klaarligt.  Zo krijgen we vaste waarheden en als je niet in de vaste waarheid past dan staat je een hoop ellende te wachten (chronische psychiatrische patiënten). Wie niet in het dal van ellende durft te kijken zal de ander ook geen stapje verder kunnen brengen. Het is zelfhersenspoeling en indoctrinatie omdat iedereen zich deskundig professioneel of specialist mag noemen tegenwoordig.

Kwetsbare gevoelens

Door de kennis van eeuwig kwetsbaar zijn te poseren als vaststaand zet je een patroon neer voor hoe mensen tegen psychose aan kijken maar ook hoe deze mensen benaderd worden. Voorzichtig. Wellicht zo voorzichtig dat het zenuwstelsel van de cliënt wat storingen begint te vertonen. Of dat er in het ergste geval een self fulfilling prophecy ontstaat. Men zegt dat er geen behandeling is, maar wat betekent het dan dat we in de acute fase iets moeten doen aan de angst en verwarring. Ik proef hier wanhoop. We willen helpen maar op een gegeven moment lijken we te stranden in onze mogelijkheden.
Onderzoeken tonen aan dat medicatie psychose kan verergeren en toch blijven we al een tijdje zo doorgaan. Dat is ook tekenend voor het trage tempo van ontwikkeling. Soms lijk ik bij mensen te merken dat ze er gewoon niet aan willen geloven dat er iets verkeerd gaat. Dan loopt men liever zonder gewetensproblemen rond in plaats van met gewetensproblemen en werkelijk vooruitstrevend zijn.

Een cursus “Hoe schiet ik niet in de zelfverdediging als ik kritiek krijg op iets wat ik al jaren zo doe?” zou veel helpen

Het is een zwaktebod. En we hebben het onszelf ook niet makkelijk gemaakt aangezien dit wellicht één van de meest complexe gebieden is die niet alleen de persoon tegenover ons beïnvloed maar eigenlijk nog veel vaker onszelf. Ik denk dat je na vele jaren in de psychiatrie meer over jezelf hebt geleerd dan over de ander. En zodra je door hebt dat het over jezelf gaat sta je zelf ook ineens zeer kwetsbaar. Gelijkwaardigheid ontstaat dan. En wederkerigheid ook.

“Ik bepaald zelf wel wat goed voor je is”

Hoe zit dat met het geweten? Is de psychiatrie verantwoordelijk voor chronisch zieke mensen? Chronisch is ongeveer:… Reddeloos… machteloos… afhankelijk en kwetsbaar… En dan onder het mom van hulp krijgen van “geschoolde professionals” verder in de war raken waardoor je weer meer hulp behoeft en hetzelfde riedeltje zich afspeelt. Het is makkelijk om vertrouwen in de ander te hebben maar wat als er een situatie zich ontwikkelt waar je bemerkt dat je de ander helpt door zelf een diepe onzekerheid en twijfel te voelen. We schakelen ons geweten uit. Het voelt onnatuurlijk. Weinigen begrijpen dat dit het specialisme is van de cliënt tegenover hun. Dat dit hun grond is. Het wordt genegeerd, de eigen grond wordt behouden, en na een tijdje merkt de cliënt dat vechten geen zin heeft. Het is de menselijke natuur om onprettige gevoelens te ontvluchten maar geeft een verkeerde boodschap af aan degene die het nodig heeft om dit alles te confronteren en verder te komen. Ik zou zeggen, probeer eens alles op te noemen wat je niet weet in plaats van alles wat je wel weet.  Maakt dat je onzeker?
Als er iets is wat wringt dan dient het onderzocht te worden en niet ontkent want dat ontkennen dat kan gevolgen hebben.

Onbewaakte gedachten en de gevolgen ervan

“Je bent ziek in gedachten, gedrag en gevoel: PUNT.
Hoe mensonterend is het als dit het fundament van onze visie op de persoon wordt. Deze soort kennis verliest zijn waarde snel als het uitspraken gaat doen die uitgaan van dit soort visies en de ernst neemt in steeds sterkere mate toe. Het mensonterende ziektebeeld die niet alleen schizofrenie omvat maar elke ziekte waarvan wij denken dat gedrag, gevoel en gedachten beïnvloed is door een stoornis kan leiden tot ernstige schade.  Het idee dat de cliënt iets onzuivers bezielt kan een pad in onze eigen geest vrijmaken wat leidt tot ongelijkwaardigheid.. maar heeft verregaande gevolgen omdat het veroordeling en vernedering kan veroorzaken.

Afsluiter: “Het zijn maar woorden hoor!”

Als afsluiter wil ik mij nog even uitlaten over het woord “kwetsbaarheid”. Hier dient men ook voorzichtig mee om te gaan. Als iemand een hoop te verstouwen heeft gehad en nog steeds voor je staat, getuigd dat van een kracht die in sommige gevallen zelfs vrij onvoorstelbaar is. Iedereen in de zorg zou “kwetsbaar” zijn. Laten we nadenken over wat kwetsbaarheid betekent. Laten we bezien welke associaties het bij ons oproept. Er ontstaat volgens mij veel verwarring als iemand zijn kwetsbaarheid en kracht door elkaar gaat halen en zijn innerlijke kompas even op hol slaat. Nu is er  een uitspraak: “kwetsbaarheid is kracht” en dat zal ongetwijfeld kloppen maar laten we niet vergeten dat de uitspraak omgekeerd ook heel krachtig is: ” Kracht is je kwetsbaarheid”.


Thijmen van Hoof is ervaringsdeskundig op het gebied van psychose en depressie.

Hoe ga je om met psychose? Tips voor naasten en betrokkenen

photo credit: pexels.com

Reacties

21 reacties op “Veiligheid van het weten versus de onzekerheid van het niet weten”

  1. Aaltien

    Ja die ken ik, dat boek, ik heb zelf hele andere opvattingen over god, voelt als lang geleden, maar mijn jongste was er helemaal weg van, de middelste had wel andere dingen aan haar hoofd, kwam ik later achter, en de oudste was altijd in dromenland, is ook moeilijk om met al die verschillende kinderen op ieders ontwikkeling juist aan te sluiten, vooral ook omdat je als ouder ook niet altijd kunt overzien wie waar zit, omdat je zelf ook niet alles kent, achteraf een beetje soms, en dan kun je alles ook nog van twee kanten bekijken en op zoveel manieren als er mensen zijn, voor het complete beeld voor zover dat mogelijk is en wenselijk, dat laatste eigenlijk alleen voor de persoon zelf om zich te kunnen verhouden tot of om verschillende mensen op een passende manier te kunnen ondersteunen of juist om op bepaalde momenten met de juiste persoon contact te zoeken voor hulp of om hulp te bieden als dat is wat je het meeste na staat. Maar 1 ding heb ik in al die jaren wel geleerd en dat is dat het er veelal om gaat je te verbinden met wat er wordt ingebracht en daar dan ook weer los van te maken, er soms een woordje en een gebaar aan te geven, om het bestaan er wel van te erkennen of juist om het bestaan er van op te lossen ook nog middels bewustwording. Maar goed het principe daarvan is bijna technisch eenvoudig en als je het dan ook nog zo vaak doet en zelf zo stevig verankerd bent sluipt er op een gegeven moment ook een soort vooringenomenheid in ben ik later wel eens op gewezen door de oudste die toch wel altijd alles tot in detail opnam en feilloos aanvoelde wat ingevuld werd en wat niet maar daar dan op dat moment ook niets over zei. Terwijl er aan de andere kant ook geen grotere liefde bestaat dan je te verbinden met de blokkades en gemoedstoestanden van een ander als een soort uitstapjes, dat wel. Die oudste was ook regelmatig heel boos zonder zelf te weten waarom, wssit alleen maar dat het belangrijk was dat dan in te brengen en dat ze gelijk had, al wist ze niet waarin, maar wel dat het belangrijk was. Altijd een moeizame relatie gehad, maar de laatste tijd lijkt ze me wat bij te draaien of in ieder geval voel ik me in mijn kwaliteiten op waarde geschat door haar en schijnt het me dat het haar goed gaat met vallen en opstaan natuurlijk maar dat vallen heeft ze het liever niet over omdat dat een energielek veroorzaakt, rare meid toch ook wel maar op een vreemde manier neem ik door haar mijn wankelmoedigheid voor lief en zie ik dat als ik zucht zei een lichte woordenstroom op gang brengt en da ik tegenwoordig haar mijn hele planten en bloemenboekje mag laten zien en da is het bijna alsof ik ineens bij haar op schoot zit, mooi vind ik dat.

  2. Berendina

    Ik ben het met liza eens, zelf ken ik ‘m dan weer andersom, maar ondertussen is wel zo’n beetje iedereen mijn collega geworden dus ik denk misschien toch dat het met psychische gezondheid weinig te maken heeft als wel met hoe we soms op dubieuze wijze voortschrijden. Gisteren viel mijn oog op een prentenboek in de weggeefkast, het is een wat simpele weergave van de blog van Thijmen, maar toch ook best de moeite waard.
    ‘Een gesprekje met god (de kleine ziel en de zon)’ door Neale Donald Walsch
    ISBN_10: 90 62719465
    ISBN_13: 978 90 6271 946 4
    NUR 730

  3. Karel Burgs

    Ja het is allemaal heel dubbel. En een mens wil gewoon de weg naar huis terugvinden in zijn leven.

  4. liza

    om in zo’n situatie, een opname, ergens slachtoffer van te worden. Maar juist als je psychisch niet in orde bent vat je dingen verkeerd op, om je niet voor jezelf op, etc. Dat vind ik het nare van de situatie. Knap hoe je ermee omgaat joh Karel!

  5. liza

    Ik denk dat die angst wel klopt. Misschien dat het psychisch gezonde mensen niet zou overkomen

  6. Karel Burgs

    En ik vond het ook zo verwarrend toen ik al zo angstig was dat een therapeute het ene moment heel hard confronterend was, waarbij ook zij inhoudelijk op een aantal punten achteraf heus wel gelijk had maar wat ik met mijn pijn toen echt niet aankon en het volgende moment sprak over boeddhistische overtuigingen die toch vooral op liefde en acceptatie geënt zijn. Ik kon daar in mijn crisis helemaal niks mee, zeker niet na alle onwerkelijke toestanden waardoor ik daar al beland was. Ik wou gewoon in het bos wat gaan hardlopen, maar je zit vast in de praatgroep terwijl heel mijn lijf schreeuwde om frisse buitenlucht en rust vinden door beweging in een prikkelbare omgeving. Ik hoop echt dat de tijd dat je verplicht therapieën moet volgen die je dan echt niet wil en kan voorbij is. Ik denk zelf dat een veel geleidelijker bewustwordingsproces van je scheef gelopen patronen goed is. Niet zo hard en verplicht allemaal. Dat roept alleen angst en weerstand op waardoor het alleen maar erger en erger wordt. Ik was vrijwillig opgenomen en geen crimineel maar nog altijd een vrij mens die echt niet meer verder kon. Ik voel wat mijn lichaam wanneer nodig heeft, therapeuten kunnen hier in adviseren maar niet verplichten en ze voelen niet wat ik voel. Ook niet met een inhoudelijk gelijk over scheef gelopen persoonlijkheidskenmerken. Daar ben je soms in eerste instantie niet aan toe en er moet wel gelachen kunnen worden maar ieders lijden moet wel serieus genomen worden, het kan onleefbaar zijn. Geef mensen de ruimte en tijd die ze nodig hebben. Vooral dat laatste lijkt me belangrijk maar ook al is er dus geen echte veiligheid, mensen moeten wel weten dat ze in een crisis veilig rustig en humaan genoeg opgevangen worden. Als mensen gedragsmatig over de schreef gaan, deed ik ook, moet dat wel gecorrigeerd worden maar wel zo dat iemand er beter door wordt en niet bang voor straf. Mensen die er binnenkomen zijn vaak al veel te veel gestraft in hun leven. En dan wordt het toch rancuneus. En dat is per definitie ongezond. Voor alle partijen. Geeft ook weer vervolgschade in verdere levenssituaties omdat je weer iets met je meetrekt wat je nergens kwijt kunt. Met als gevolg weer meer risico op een hernieuwde opname. Daarom was ik maar zo slim om de zaak af te blokken. Ik heb geregeld dat ik op de plek waar ik opgenomen ben geweest niet meer opgenomen kan worden. Heb ik vast laten leggen. Ik zal waar ik dat nodig acht gebruik maken van mijn rechten als patient om mijzelf te beschermen. Naast alle regeltjes die ze je uitleggen is het belangrijk dat je op je rechten wordt gewezen en/ of waar je die kunt vinden. Om te voorkomen dat je ongewild slachtoffer kan worden. Tragisch eigenlijk. Alsof je het idee hebt voor de rechtbank te kunnen komen mocht je weer opgenomen moeten worden. De vraag is natuurlijk of die angst gegrond is maar ik heb er jaren last van gehad.

  7. Karel Burgs

    De eerste hulpverlener zei, nadat ie toch allerlei inschattingen over me had gedaan, waarvan ik achteraf er sommige waar vind en anderen als supervoorbarige op zijn eigen zelfovertuiging gebaseerde schadelijke onzin heb beschouwd omdat ie nog amper informatie had: geen mens kan in de ziel van een ander kijken. Daarmee ontkrachte hij dus gelijk zijn eerdere ‘ zeker weten’ modus. Dat kan dus gewoon nooit, er is zo veel wat in een leven gebeurt, dat je volgens mij langer moet speuren dan dat. Pas als je zelf weer in contact met je gevoel kan komen komt een soort eigen werkelijkheid volgens mij pas van binnenuit in beeld. Maar ik weet dat ook niet zeker, ik vind het ook lekker veilig voelen als ik denk grip te hebben en iets zeker te weten. Als ik dat voor mezelf niet weet kan ik dat ook niet voor een ander.

  8. liza

    ps natuurlijk kun je altijd zeggen, zoals er ook tegen mij vaak gezegd is, dat mijn problemen een kwestie van aanleg/karakter zijn en dat er verder ‘niemand’ in de familie is met zulke problemen. Ik wil ook niet het aandeel van de aanleg/erfelijkheid en de eigen verantwoordelijkheid van cliënten in de GGZ ontkennen; ik heb alleen ’s zin om het systeem/de verantwoordelijkheid van de GGZ te bespreken. 😉

  9. liza

    Is er iemand die ook vindt dat de manier waarop er in de GGZ omgegaan wordt met cliënten, met betrekking tot de DSM, eigenlijk een soort van blaming the victim is? Omdat veel mensen diagnoses krijgen die direct (persoonlijkheidsproblematiek) of minder direct (sociale angststoornis) zeggen dat er iets mis is met de persoon zelf, terwijl zij vaak legitieme redenen hebben voor hun klachten, zoals gepest zijn, een trauma hebben opgelopen, een instabiele basis hebben van huis uit, een verkeerde leefstijl hebben aangeleerd (gekregen), etc. etc? Of misschien is er iemand die dit idee uit mijn hoofd kan praten met goede argumenten, dat is ook goed natuurlijk :).

  10. Esther

    wederom dank maar geen dank.net zoals dat gedachten geen feiten zijn, best waarheid in. Denk ik aan de datum en tijdstip van mijn geboorte of plaatsing op aarde, outcoming, bevrijding……hoe je t wil noemen. Is dat dan geen feit of is die gedachte geen feit, denk dat ik feestje geef dan op die datum en tijd, beste is dat niemand komt, scheelt weer in de kosten van bar en eten, 😉 ;). En geen kruidenthee te vinden dan, zeker niet die groene of gele, al genoeg zeik in deze wereld, is mijn mening en dat zoutloos.

    Deze site brings me down en zit al diep genoeg hier,

    Beste en de groeten thuis!

    Esther

  11. Nicolas Isa

    pillen en depots, pijnlijk, maar anderen vinden nodig

    om anderen te genezen, die niet ziek zijn, te genezen van wat? het is niet logisch

    vergiftigd door studies en stigma’s. het is wij tegen hun

    de ggz wordt er niet beter van, er is veel dat wordt misgund

    verpleegkundige leggen hun wil op bij de patienten

    maar de verpleegkundige zelf komen stom over, ze werken voor de centen

    sommige zijn goed, anderen zijn stom, sommige misbruiken hun macht

    als je verhalen hoort van patienten die zijn misbruikt en verkracht

    ik haat de ggz en dat zal ook niet goedkomen, want een isoleercel

    en allerlei trauma’s, dat vergeet je niet snel

    de ggz gaat failliet, dat lees ik overal, en ik hoop het ook

    ik leef liever op straat, dan met dit laffe systeem, verpleegkundige zitten zelf aan de coke

    het systeem klopt niet, iedereen wordt in hokjes geduwd, en de ggz weet alles beter

    als ze eens zouden weten hoe gehaat de ggz wordt, dan zouden ze meer zwijgen en meer luisteren

    maar in deze business draait het veel om geld en macht, en de meeste behandelaars zijn sukkels

    dat zal 9 van de 10 patienten zeggen, want de meeste verpleegkundige zijn irritant als pukkels

    en vergeven? vergeven doen we wanneer jij sorry zegt en uitlegt

    waarom wij zo gepest werden, elke keer weer, liepen wij op tegen jouw pech

    met zogenaamde diagnoses, loop jij de boel te verkloten, en met zogenaamde pillen

    moeten wij chillen en met onze broek omlaag, voor een depot in de billen

    ben je duister van aard? ik denk van niet, ik denk dat je de weg kwijt bent

    want je gedraagt je als een zielepiet, verpleegkundige stil eens.., en zie en zie

    wat ik zie, een hoop lijden en een hoop oorzaken ervan

    maar de ggz, daar wordt je zeker niet beter van!

    hopeluck verbetert het systeem en wordt er echte zorg geleverd

    want de strijd tussen de ggz en haar patienten zijn hevig

    en de farmaceutische industrie, laten we daar maar over zwijgen

    want deze business gaat letterlijk over lijken

    dus denk na als je een behandelaar bent en verwen jouw patient

    zoals je zelf verwent wilt worden, en wees een echte vent

    verder heb ik er niet veel meer over te vertellen

    ik zal niet zwijgen, maar ik zal ook niet rellen

    want ik heb vrede in mijn hart gevonden

    ondanks dat ik niet aan handen en voeten ben gebonden

    want fixeren is geen spelletje, en ieder mens verdient respect

    maar de ggz in het algemeen, sorry, maar dat vind ik echt slecht

    1. liza

      Goed gezegd hey!

      Wij hebben geluk, we hebben het overleefd. Als je alle mensen op een rijtje zou zetten die door het GGZsysteem zelfmoord gepleegd hebben.. indirect en direct.. dat zou te erg zijn. Dat is te veel lijden op een hoop. Ik vind dat het lijkt op hoe westerse troepen andere culturen proberen te helpen, een democratie proberen op te bouwen in Irak, of Afghanistan, of waar dan ook. Het is fout, want het systeem dat daar is raakt vaak ontregeld, maar tegelijk is het met ‘goede’ bedoelingen gedaan. Het is alsof je een kat verbiedt vlees te eten. Het lijkt goed, maar eigenlijk begrijp je niks van die kat en van zijn natuur en zorg je ervoor dat ie langzaam aftakelt. Niet de allerbeste vergelijkingen zijn dit waarschijnlijk, maar goed.

    2. liza

      PS
      Echt een geniaal gedicht dit.

    3. Nicolas Isa

      Er gebeuren ook veel leuke dingen in de GGZ
      Zoals workshops voor herstel en lekker zingen, en het maken van pret
      En de behandelaren nemen je steeds meer serieus, dat is mijn gevoel
      Ze nemen je voor je gevoel niet bij de neus en dat is best cool

      Dus het komt goed, verandering kost tijd
      Velen mensen maken keuzes, sommige hebben spijt
      Maar er gaat ook veel goed, evolutie en verbetering vindt plaats
      Iedereen neemt zijn tijd en er is geen haast

      De GGZ, daar woon ik al een tijdje bij
      Maar de laatste tijd, voel ik mij steeds meer blij
      Ik begin blij te worden , als ik zie
      De verbeterde behandelmethodes van de psychiatrie

      En ook al is mijn vorige gedicht een beetje negatief
      Vind ik de meeste verpleegkundige en behandelaars wel lief
      Dus het komt goed, tijd zal het leren
      Wondes zullen helen, ik zal mij tot de liefde bekeren

      Ik laat het negatieve achter mij, en focus mij op het positieve
      Ik focus mij op verbetering en ik ga voor het lieve
      Als hartendieven, ik laat de duisternis achter
      En fluister zacht, ben benieuwd wat er op ons staat te wachten

      We zijn allemaal mensen en we hebben allemaal wensen
      De GGZ, dat komt echt wel goed, want ik ken ze
      De mensen, patienten en familieleden
      Het komt wel goed, net zoals veel dingen in het leven

      Dikke knuffel van Nicolas.

  12. Tirza

    Beste Thijmen en meelezers,

    Ik zeg (schrijf) maar zo.
    Ik zeg (schrijf) maar niks.

    Dromen mag en gewoon blijven ademen.
    Vergeet niet te lachen ondertussen.

    Het beste,
    Tirza

  13. Karel Burgs

    dat vraag ik me ook nog altijd af: is meditatie echt voor iedereen geschikt of zijn sommigen meer gebaat bij voldoende afleiding en beweging. Ik vind zelf beweging, bv rustig hardlopen in de natuur, beter werken doordat het ook buiten is en je kan kijken en luisteren naar alles om je heen. Te veel prikkels maakt gek maar van te veel stilte raak ik veel meer van mezelf verwijderd.

    1. liza

      Ja dat ben ik met je eens. In mijn geval was mediteren, wat ik veel te fanatiek aanpakte, met diep ademhalen enzo erbij, denk ik niet zo’n slimme manier om met m’n problemen om te gaan. Inderdaad, beweging op een rustige manier, hardlopen of yoga of tai chi, is denk ik beter voor sommigen.

  14. liza

    PS Natuurlijk is het ook niet verkeerd als de hulpverlener de stoornis bepaalt, maar de ideeën van de patiënt m.b.t. de oorzaken van de stoornis, hoe hij/zij zo in de problemen is geraakt, lijken wel minder belangrijk dan de problemen zelf in de psychiatrie. Mijn opmerking over dat ik veel gemediteerd had, werd bijvoorbeeld weggewuifd en er werd gezegd dat mediteren niet tot psychische problemen kon leiden. Ik weet niet of ik gelijk had of niet, maar het lijkt me van groot belang om goed te luisteren naar patiënten.

  15. liza

    Machtig mooi, deze blog! Dank! Beschrijft precies hoe ik over mijn eigen kwetsbaarheid & de psychiatrie denk. Maar, denk ook aan de hulpverlener. Hoe moeilijk is het om het innerlijk van de ander op orde te krijgen? Heel erg moeilijk, denk ik. Sowieso omdat het eigenlijk vooral de taak van de ander is, terwijl het nu nog vaak als vooral de taak van de hulpverlener wordt gezien. De hulpverlener bepaalt de stoornis, en de ernst daarvan. Dat is mijn ervaring in ieder geval.

  16. Karel Burgs

    Als kind ben je nog relatief puur maar weet je niks en geloof je in de alwetendheid van je ouders en van sinterklaas dus het zal altijd wel veilig zijn. In dat boek van sinterklaas stond alles over je, magisch bijna, geflankeerd door die man op die troon met die baard en die mijter. Maar het bleek uiteindelijk allemaal niet waar te zijn. Die man met die mijter was gewoon iemand uit de straat trouwens. In je crisis ben je treurig genoeg weer op zoek naar sinterklaas omdat je in een embryonale hulpeloze staat verkeerd. Of zelfs naar een veilige baarmoeder. Gewoon om dan jezelf te kunnen overleven, puur rauw lijfsbehoud, niks moois aan. Je moet in iets geloven of je er zelfs aan vastklampen dan. Dat is niet goed maar het gaat dan niet anders. Overlevingsdrift is volgens mij de allersterkste kracht die een mens heeft. Strijd is aldus niet te vermijden soms. Je MOET overleven, koste wat kost. Al je zintuigen zijn daar van nature dan op gericht. Tot zoverre is dat wel biologie, ik geloof in de evolutietheorie, maar als mens zoek je na de strijd ( vechten, bevriezen en vluchten, het gebeurt allemaal) de weg terug naar huis, alleen weet je niet meer precies waar je dat in en buiten jezelf kon vinden. Je speurt heel je verleden af maar dat is er niet meer. Je probeert allerlei nieuwe dingen uit. De basis is er nog steeds niet. Je leest honderden boeken en artikelen, ze zijn tegenstrijdig. Er zijn soms nog enkele mensen die om je geven, dat heeft geen wetenschappelijke verklaring nodig, er zijn dieren er is muziek en je weet soms wat je kan, juist vanuit de ervaring van moeten overleven. Het wordt nooit meer hetzelfde maar gij zult overleven, neem je jezelf voor. Ieder moment van herkenbaarheid en tevredenheid telt. Aan het niet meer gebruiken van medicatie zitten nadelen, de stemmingswisselingen zijn sterker, dat kan verwarrend voelen maar er zijn ook weer tevreden momenten, je voelt weer dat je leeft. Het blijft zwaar maar liever zo dan als zombie door het leven te moeten, dan is er eigenlijk niks meer.

  17. Jeroen Kloet

    Beste Thijmen,
    Enorm geboeid heb ik jouw blog zitten lezen zojuist. Wat een enorme wijsheid spreekt uit jouw woorden. Ik ben het met je eens. Mensen, misschien hulpverleners nog wel in het bijzonder , hebben veel moeite om het niet weten te erkennen. Existentiële vragen hebben we allemaal maar worden dikwijls verstopt onder de zachte deken van het zogenaamde ‘wetenschappelijk weten’. Totdat jezelf verloren raakt in je eigen ellende en al deze wijsheid ineens heel ver weg van je komt te staan. En dan is een persoon die ‘het ook niet precies weet’ maar wel probeert contact met je te maken en samen met je probeert te ontdekken een enorm groot goed in tegenstelling tot degenen die zichzelf in hun eigen veilige bubbel van ‘wetenschap’ sussen en je van daaruit onmogelijk écht kunnen horen.
    Dank voor je mooie blog. Roept veel bij me op merk ik.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *