Voor velen iets om naar uit te kijken, de versoepeling van de coronamaatregelen, het rustig aan heropenen van bedrijven. Bij Mieke triggert het een innerlijke onrust. Hierover ze schrijft in deze blog. “Alsjeblieft niet terug naar normaal”
De aankondiging van de coronamaatregelen op 15 maart gaven mij een portie stress die vergelijkbaar was met de spanning die ik voelde na mijn vaders zelfmoord. Te verwachten zou zijn dat de versoepeling van de maatregelen als een release zou komen.
Nou nee!
Het rustig aan heropenen van bedrijven geeft mij een onvoorziene onrust, een niet te onderschatten geladenheid
Het is een soort van blijdschap in combinatie met verwarring. Hoe gaat de komende tijd eruit gaat zien? En vooral; “wat wil ik eigenlijk nog terug van de oude situatie?”
Afgelopen tijd was voor mij cocoonen. Vooral met mezelf bezig zijn. Het heeft een ontzettende helende werking gehad. Maar, het was ook een bepaald soort veilig gedrag.
Mijn terugtrek-gedrag wat ik herken uit mijn depressieve episode
En nu komt er aan dat noodgedwongen cocoonen een eind.
We mogen weer buiten sporten. Afgelopen week werd ik door meerdere sport- en yogascholen benaderd met de vraag om buiten les voor ze te gaan geven.
En of ik dat wil, doen wat ik het allermeest gemist heb
Een dag later lag ik met buikgriep op de bank.
‘Luisteren naar de signalen van je lichaam.’ Hoe vaak is dat niet tegen me gezegd, al dan niet door mezelf. Waarom schakelt mijn lichaam zich gelijk uit? Is het een gezonde heropstart-spanning? Of is het eigenlijk teveel nu ik net ook een andere baan heb aangenomen?
Een ding is me zeker. Het gaat me te snel. Onrust alom!!
Sommigen staan te popelen om weer te mogen. Het terras op, sporten, in grotere groepen samenkomen. En ik, ik weet het allemaal nog zo net niet. Vraag me af of ik hier al klaar voor ben. Natuurlijk wil ik ook weer werken en erop uit.
Maar terug naar normaal? Daar zit ik echt niet op te wachten, alsjeblieft niet zeg
Van bedrijven snap ik heel goed dat ze meteen willen schakelen. Alles uit de kast halen om business te genereren. Hun gelede verliezen in te lopen. Maar hoe zit het met het personeel die opeens uit ruststand opgetrommeld wordt om zich uit de naad te werken? Dat kan toch niet gezond zijn. Of is dit een kwestie van ‘gewoon weer even heropstarten’.
Het stelt me gerust dat als het te snel gaat, het coronavirus vast wel ingrijpt! Of nee, ik moet zelf ingrijpen. Kan dat virus toch niet verantwoordelijk houden voor mijn onrust. En de cirkel is weer rond. Ik ben weer terug bij mezelf.
Geef een reactie