Lotje heeft 15 jaar ervaring in vrijwilligerswerk. Een betaalde baan is net teveel. Lange tijd zou ze liever ergens een baan hebben, maar dat is lastig met haar psychische kwetsbaarheid en inmiddels heeft ze er (bijna) helemaal vrede mee. “Eerlijk is eerlijk: de leukste en mooiste herinneringen komen evengoed van vrijwilligerswerk!”
Ik gun jullie een kijkje in mijn verleden en begin bij het vrijwilligerswerk na mijn tweede psychose. Ik was toen een jaar of 25. Op mijn goede dagen doe ik waar ik me fijn bij voel en voel ik me niet schuldig over wat ik denk dat de maatschappij van mij verwacht. Dat was een lang leerproces. En is het nog steeds. Maar het gaat steeds beter.
Mijn eerste vrijwilligerswerk in Utrecht was krantjes rondbrengen voor een politieke partij
Ik notuleerde ook voor het bestuur. Dat was interessant. Ik stelde notulen op en mocht van dichtbij meemaken wat er allemaal speelde in de stad. De partij sprak me aan en ik deed leuke nieuwe contacten op. Met sommige mensen raakte ik echt bevriend! Ik ben er wel mee gestopt toen ik er achter kwam dat strategisch denken net zo belangrijk is als idealisme. Ik kan namelijk niet zo goed strategisch denken, dus dacht ik dat ik met mijn idealisme beter ergens anders naartoe kon gaan. Ik kan me nog herinneren dat ik eens heb verteld dat ik psychosegevoelig was. Dat voelde ongemakkelijk. Maar toch gaven die contacten me wel voldoening en houvast.
Daarna werd ik voorlezer bij de Voorleesexpress
Deze heeft als doel meertalige kinderen te ondersteunen bij hun taalverwerving van het Nederlands door in het Nederlands voor te lezen. Ik kwam terecht bij een Turks gezin in de wijk waar ik woonde. De twee kinderen waren schatjes en met de moeder wisselde ik recepten uit. Ik maak nog steeds wel eens kofte, dat recept heb ik haar ontfutseld. Het was ook interessant om eens achter de deur te komen bij een cultuur die ik niet kende.
Daarna heb ik een jaar geholpen bij avondlessen voor mensen met een verstandelijke beperking
Ook een doelgroep waar ik totaal niet bekend mee was. Daar zaten zo’n mooie, lieve mensen tussen. Ik mocht helpen bij het leren lezen en schrijven, een beetje computerondersteuning. Ik raakte hier ook bevriend met een meisje uit mijn wijk. We zaten in dezelfde bus naar de leslocatie. Het voelde alsof ik een vriendin had, zij met haar beperking, ik met de mijne. Het maakte allemaal niet uit. Sommige mensen uit die groep zal ik nooit vergeten! Bijvoorbeeld Olaf, met zijn liefde voor Amy McDonald. Kon hij heel goed meezingen.
Toen kreeg ik kinderen en vond ik het leuk om voor mensen te gaan koken via thuisgekookt.nl
Dat heette toen nog thuisafgehaald. Ik heb ik weet niet hoeveel schalen lasagne gemaakt. Mensen bij mij uit de wijk kwamen dat dan afhalen. Ik vond het soms best wel eenzaam in de stad. Ik ben zelf in een dorpje vol gemeenschapszin geboren en opgegroeid en in mijn studietijd volgde ik vakken met elke keer weer andere mensen. Daar zat geen enkele stabiliteit in. Dus toen ik in Utrecht Overvecht kwam na mijn studie, voelde ik me daar een beetje verloren. Via dat koken leerde ik ook weer mensen kennen. Bovendien kon ik het gewoon thuis doen, met de kinderen om me heen. Soms kwamen er young professionals, die geen tijd hadden om te koken en die het ook leuk vonden om anderen te leren kennen. Soms ook eenzame ouderen. Mensen lieten na afhalen vaak een berichtje voor me achter op de website met positieve feedback. “Lekkere lasagna!” “Volgende week weer!”
Ik heb ook wel echte banen gehad, maar ik vond het veel stress opleveren
En dat was elke keer een risico. Ik heb een goede opleiding gedaan en ook wel lesgegeven, maar er zijn toch periodes geweest dat ik een korte waan had, intrusies of dat de paniek de overhand kreeg. Ook is het lastig om voor de klas je realiteit te checken als je stress hebt: zie jij dit ook? Bij mijn eigen school voor volwassenen heb ik dat wel eens gedaan, maar op de middelbare school is dat echt lastig. Sowieso is er daar GEEN ruimte als docent om open te zijn over dit soort psychische kwetsbaarheden. Ik weet nog dat er een keer bij een leerlingenbespreking een keer over een leerling werd gezegd dat deze psychotisch zou kunnen zijn. Ik heb me wel twee keer bedacht om me te mengen in de discussie. Het stigma versterkt daarin je kwetsbaarheid. Als beginnend docent moet je bovendien echt sterk in je schoenen staan. Het is fijn om terug te vallen op de veilige situatie van vrijwilligerswerk waar je altijd extra bent. De verantwoordelijkheid die je draagt is kleiner en het is makkelijker je van je schuldgevoel te ontdoen als het weer even niet lukt.
Daarna ging ik middagen organiseren voor een meidenclub in Utrecht Overvecht
Meisjes die zich thuis verveelden konden terecht voor een activiteitenmiddag. Ik heb toen ook geld losgepeuterd bij de gemeente voor leuke spelletjes en knutselmateriaal. Ik moest daar wel weer mee stoppen omdat het teveel voor me was in combinatie met de zorg voor een peuter en een baby. Dat vond ik erg rot, maar achteraf kan ik beter kijken naar wat wel goed is gegaan.
Wat ook goed lukte met twee kleine kinderen was bloggen
Ik ging stukjes schrijven voor DitisItalie.nl en ItalieUitgelicht.nl. Dat kon op momenten dat ik er zelf tijd voor had. Ik vond het altijd fijn om te zien als een stukje van mij werd gepubliceerd. En ik had het gevoel dat ik ergens mee bezig was. Het is gewoon fijn om iets te doen, je gedachten over iets te laten gaan. Niet te piekeren. Niet met mezelf bezig zijn. Eén been in de maatschappij. Als ik alleen de zorg voor de kinderen heb word ik ook ongelukkig. Niet dat daar iets mis mee is, maar ik vind het fijn ook iets voor mezelf te hebben en ik wil ook gezien worden buiten mijn gezin. Anders wordt je wereld zo klein.
Toen ik verhuisde naar het platteland ging mijn oudste kind naar de basisschool
Dat gaf ook weer wat rust en ruimte. Ik fietste door mijn nieuwe stadje en zag dat er een Italiaans café zou gaan openen. Ik trok mijn stoute schoenen aan, liep naar binnen en met mijn ervaring als buurtkok in de pocket vroeg ik of ik Italiaanse taarten voor ze mocht bakken. Dat mocht. Dit deed ik altijd op vrijdag en op zaterdag lagen er dan twee in het café. Op heb bord voor de winkel stond een groot bord: taarten van Lotje! Daar kreeg ik leuke reacties op en zo leerde ik ook mensen kennen in mijn nieuwe woonplaats. Altijd goed, die positieve feedback. Heb ik ook twee of drie jaar gedaan.
Ik heb ook twee jaar Italiaanse les gegeven op de basisschool
In de mail van de school van mijn kinderen kwam op een gegeven moment de vraag voorbij of er ouders waren die ideeën hadden voor iets extra’s voor de slimme kindjes. Schaken, zoiets. Ik dook erin en bestelde studieboeken voor kinderen uit Italie. Dat liep een beetje uit de hand met 50 kinderen verdeeld in 8 groepjes. Ik kan niet zo goed nee zeggen, dus vrijwilligerswerk is ook goed voor je ontwikkeling. Ik geloof wel dat de kinderen het leuk vonden, hoewel sommigen het ook echt wel spannend vonden. Ik gaf ze allemaal een Italiaanse naam en we deden spelletjes met dingetjes uit hun etui enzo. De lat niet te hoog leggen is ook handig. Vloeiend Italiaans ga je die kinderen niet leren met 30 minuten in de week. Dit liep ook stuk door weer een mentale crisis, maar ook door corona. Dat hielp ook niet.
Ik heb ook nog een Marokkaanse geholpen met haar Nederlands
Dat was via een taalmaatjesproject bij de bibliotheek in mijn dorp. Ze was in Marokko afgestudeerd als laborante en met een Nederlander getrouwd, maar om hier aan de slag te kunnen moest haar Nederlands beter. Ik hoop dat ik haar ook heb gestimuleerd om nog verder te gaan met het Nederlands dan het B1 waar ik haar mee hielp. Ze is erg slim. Dit was maar een halfjaar ofzo. Daarna heb ik weer korte tijd een betaalde baan gehad.
En nu dus het vrijwilligerswerk voor PsychoseNet in de redactie
Erg leuk! Lekker vanuit huis als de kinderen op school zijn. Ik krijg veel vertrouwen en vrijheid om dingen te publiceren die ik interessant vind en mensen zijn blij dat hun verhalen worden gepubliceerd. Er is zelfs een vrijwilligersvergoeding en niemand kijkt er raar van op als ik een paar dagen rust nodig heb. Ik hoor graag in een comment over jouw ervaringen met vrijwilligerswerk! Ciao!
Geef een reactie