Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Vrijwilligerswerk: als een betaalde baan net teveel is

Lotje - vrijwilligerswerk

Lotje heeft 15 jaar ervaring in vrijwilligerswerk. Een betaalde baan is net teveel. Lange tijd zou ze liever ergens een baan hebben, maar dat is lastig met haar psychische kwetsbaarheid en inmiddels heeft ze er (bijna) helemaal vrede mee. “Eerlijk is eerlijk: de leukste en mooiste herinneringen komen evengoed van vrijwilligerswerk!”

Ik gun jullie een kijkje in mijn verleden en begin bij het vrijwilligerswerk na mijn tweede psychose. Ik was toen een jaar of 25. Op mijn goede dagen doe ik waar ik me fijn bij voel en voel ik me niet schuldig over wat ik denk dat de maatschappij van mij verwacht. Dat was een lang leerproces. En is het nog steeds. Maar het gaat steeds beter.

Mijn eerste vrijwilligerswerk in Utrecht was krantjes rondbrengen voor een politieke partij

Ik notuleerde ook voor het bestuur. Dat was interessant. Ik stelde notulen op en mocht van dichtbij meemaken wat er allemaal speelde in de stad. De partij sprak me aan en ik deed leuke nieuwe contacten op. Met sommige mensen raakte ik echt bevriend! Ik ben er wel mee gestopt toen ik er achter kwam dat strategisch denken net zo belangrijk is als idealisme. Ik kan namelijk niet zo goed strategisch denken, dus dacht ik dat ik met mijn idealisme beter ergens anders naartoe kon gaan. Ik kan me nog herinneren dat ik eens heb verteld dat ik psychosegevoelig was. Dat voelde ongemakkelijk. Maar toch gaven die contacten me wel voldoening en houvast.

Daarna werd ik voorlezer bij de Voorleesexpress

Deze heeft als doel meertalige kinderen te ondersteunen bij hun taalverwerving van het Nederlands door in het Nederlands voor te lezen. Ik kwam terecht bij een Turks gezin in de wijk waar ik woonde. De twee kinderen waren schatjes en met de moeder wisselde ik recepten uit. Ik maak nog steeds wel eens kofte, dat recept heb ik haar ontfutseld. Het was ook interessant om eens achter de deur te komen bij een cultuur die ik niet kende.

Daarna heb ik een jaar geholpen bij avondlessen voor mensen met een verstandelijke beperking

Ook een doelgroep waar ik totaal niet bekend mee was. Daar zaten zo’n mooie, lieve mensen tussen. Ik mocht helpen bij het leren lezen en schrijven, een beetje computerondersteuning. Ik raakte hier ook bevriend met een meisje uit mijn wijk. We zaten in dezelfde bus naar de leslocatie. Het voelde alsof ik een vriendin had, zij met haar beperking, ik met de mijne. Het maakte allemaal niet uit. Sommige mensen uit die groep zal ik nooit vergeten! Bijvoorbeeld Olaf, met zijn liefde voor Amy McDonald. Kon hij heel goed meezingen.

Toen kreeg ik kinderen en vond ik het leuk om voor mensen te gaan koken via thuisgekookt.nl

Dat heette toen nog thuisafgehaald. Ik heb ik weet niet hoeveel schalen lasagne gemaakt. Mensen bij mij uit de wijk kwamen dat dan afhalen. Ik vond het soms best wel eenzaam in de stad. Ik ben zelf in een dorpje vol gemeenschapszin geboren en opgegroeid en in mijn studietijd volgde ik vakken met elke keer weer andere mensen. Daar zat geen enkele stabiliteit in. Dus toen ik in Utrecht Overvecht kwam na mijn studie, voelde ik me daar een beetje verloren. Via dat koken leerde ik ook weer mensen kennen. Bovendien kon ik het gewoon thuis doen, met de kinderen om me heen. Soms kwamen er young professionals, die geen tijd hadden om te koken en die het ook leuk vonden om anderen te leren kennen. Soms ook eenzame ouderen. Mensen lieten na afhalen vaak een berichtje voor me achter op de website met positieve feedback. “Lekkere lasagna!” “Volgende week weer!”

Ik heb ook wel echte banen gehad, maar ik vond het veel stress opleveren

En dat was elke keer een risico. Ik heb een goede opleiding gedaan en ook wel lesgegeven, maar er zijn toch periodes geweest dat ik een korte waan had, intrusies of dat de paniek de overhand kreeg. Ook is het lastig om voor de klas je realiteit te checken als je stress hebt: zie jij dit ook? Bij mijn eigen school voor volwassenen heb ik dat wel eens gedaan, maar op de middelbare school is dat echt lastig. Sowieso is er daar GEEN ruimte als docent om open te zijn over dit soort psychische kwetsbaarheden. Ik weet nog dat er een keer bij een leerlingenbespreking een keer over een leerling werd gezegd dat deze psychotisch zou kunnen zijn. Ik heb me wel twee keer bedacht om me te mengen in de discussie. Het stigma versterkt daarin je kwetsbaarheid. Als beginnend docent moet je bovendien echt sterk in je schoenen staan. Het is fijn om terug te vallen op de veilige situatie van vrijwilligerswerk waar je altijd extra bent. De verantwoordelijkheid die je draagt is kleiner en het is makkelijker je van je schuldgevoel te ontdoen als het weer even niet lukt.

Daarna ging ik middagen organiseren voor een meidenclub in Utrecht Overvecht

Meisjes die zich thuis verveelden konden terecht voor een activiteitenmiddag. Ik heb toen ook geld losgepeuterd bij de gemeente voor leuke spelletjes en knutselmateriaal. Ik moest daar wel weer mee stoppen omdat het teveel voor me was in combinatie met de zorg voor een peuter en een baby. Dat vond ik erg rot, maar achteraf kan ik beter kijken naar wat wel goed is gegaan.

Wat ook goed lukte met twee kleine kinderen was bloggen

Ik ging stukjes schrijven voor DitisItalie.nl en ItalieUitgelicht.nl. Dat kon op momenten dat ik er zelf tijd voor had. Ik vond het altijd fijn om te zien als een stukje van mij werd gepubliceerd. En ik had het gevoel dat ik ergens mee bezig was. Het is gewoon fijn om iets te doen, je gedachten over iets te laten gaan. Niet te piekeren. Niet met mezelf bezig zijn. Eén been in de maatschappij. Als ik alleen de zorg voor de kinderen heb word ik ook ongelukkig. Niet dat daar iets mis mee is, maar ik vind het fijn ook iets voor mezelf te hebben en ik wil ook gezien worden buiten mijn gezin. Anders wordt je wereld zo klein.

Toen ik verhuisde naar het platteland ging mijn oudste kind naar de basisschool

Dat gaf ook weer wat rust en ruimte. Ik fietste door mijn nieuwe stadje en zag dat er een Italiaans café zou gaan openen. Ik trok mijn stoute schoenen aan, liep naar binnen en met mijn ervaring als buurtkok in de pocket vroeg ik of ik Italiaanse taarten voor ze mocht bakken. Dat mocht. Dit deed ik altijd op vrijdag en op zaterdag lagen er dan twee in het café. Op heb bord voor de winkel stond een groot bord: taarten van Lotje! Daar kreeg ik leuke reacties op en zo leerde ik ook mensen kennen in mijn nieuwe woonplaats. Altijd goed, die positieve feedback. Heb ik ook twee of drie jaar gedaan.

Ik heb ook twee jaar Italiaanse les gegeven op de basisschool

In de mail van de school van mijn kinderen kwam op een gegeven moment de vraag voorbij of er ouders waren die ideeën hadden voor iets extra’s voor de slimme kindjes. Schaken, zoiets. Ik dook erin en bestelde studieboeken voor kinderen uit Italie. Dat liep een beetje uit de hand met 50 kinderen verdeeld in 8 groepjes. Ik kan niet zo goed nee zeggen, dus vrijwilligerswerk is ook goed voor je ontwikkeling. Ik geloof wel dat de kinderen het leuk vonden, hoewel sommigen het ook echt wel spannend vonden. Ik gaf ze allemaal een Italiaanse naam en we deden spelletjes met dingetjes uit hun etui enzo. De lat niet te hoog leggen is ook handig. Vloeiend Italiaans ga je die kinderen niet leren met 30 minuten in de week. Dit liep ook stuk door weer een mentale crisis, maar ook door corona. Dat hielp ook niet.

Ik heb ook nog een Marokkaanse geholpen met haar Nederlands

Dat was via een taalmaatjesproject bij de bibliotheek in mijn dorp. Ze was in Marokko afgestudeerd als laborante en met een Nederlander getrouwd, maar om hier aan de slag te kunnen moest haar Nederlands beter. Ik hoop dat ik haar ook heb gestimuleerd om nog verder te gaan met het Nederlands dan het B1 waar ik haar mee hielp. Ze is erg slim. Dit was maar een halfjaar ofzo. Daarna heb ik weer korte tijd een betaalde baan gehad.

En nu dus het vrijwilligerswerk voor PsychoseNet in de redactie

Erg leuk! Lekker vanuit huis als de kinderen op school zijn. Ik krijg veel vertrouwen en vrijheid om dingen te publiceren die ik interessant vind en mensen zijn blij dat hun verhalen worden gepubliceerd. Er is zelfs een vrijwilligersvergoeding en niemand kijkt er raar van op als ik een paar dagen rust nodig heb. Ik hoor graag in een comment over jouw ervaringen met vrijwilligerswerk! Ciao!

Reacties

12 reacties op “Vrijwilligerswerk: als een betaalde baan net teveel is”

  1. Vlinder

    Hoi Lotje,

    Wat ontzettend inspirerend ben jij!! Voldoening kunnen vinden op manieren die de maatschappij wat geeft en ook jouzelf.

    Ikzelf ben al 25 jaar afgekeurd, heb jaren in opnames verwikkeld gezeten en ben al blij dat ik een ‘normaal’ bestaan heb, en een prachtige dochter heb. Toch lukt het me (nog) niet om iets buiten de deur te gaan doen om de doodeenvoudige reden dat ik per dag moet kijken hoe mijn energielevel is. Doe ik dat niet, loop ik mezelf heel snel voorbij waardoor ik de normale dingen ook niet meer baas kan. Vaak vind ik het prima, ik heb vele hobby’s en ben gauw tevreden, maar soms knaagt het toch en voelt het leeg, nutteloos. Lastig!! Maar ik weet dat als het voor mij bedoeld is, er iets op mijn pad komt wat wel past!

    Voor jou alleen maar bewondering en respect

    1. Lotje

      Dank je Vlinder.

      Ik slaap smiddags altijd een uurtje, dat zorgt bij mij voor balans. Ook ga ik om 22:00 slapen meestal en sta ik om 7:00 op. Een vast ritme.

      Er is ook heel leuk digitaal vrijwilligerswerk dat je in je eigen tijd kunt doen, wanneer jij energie hebt. Dat maakt voor mij het ook interessant. Omdat bij mij inderdaad mijn energielevel ook wisselend is en een vaste tijd in de week dan een risico is, omdat je nooit weet hoe je ervoor staat. Digitaal vrijwilligerswerk kan redactiewerk zijn, communicatie of social media. Maar er zijn ook erg leuke dingen die je kunt doen in de museale wereld/ erfgoedsector.

      Dank voor je reactie!

      Groetjes, lotje

  2. Otto

    Beste Lotje, wat een fijn artikel om te lezen! Ik ben nu al weer een jaar geleden arbeidsongeschikt verklaard wegens mijn psychosegevoeligheid. Ik ben voor het eerst begonnen met vrijwilligerswerk in iets wat ik echt heel leuk vind, namelijk me inzetten voor mindfulness in de traditie van Thich Nhat Hanh. Daarnaast zet ik me ook in voor vluchtelingen. Mindfulness is niet een medicijn geweest tegen de psychosegevoeligheid daar was therapie en medicatie voor nodig en zelfs dan toch uiteindelijk afgekeurd. Desondanks heeft mindfulness mijn leven met de moeilijkheden die hierbij komen kijken wel vele malen draaglijker gemaakt. Het heeft me het vermogen gegeven om te kunnen kijken naar de stress, verdriet, onzekerheden en de wanhoop die komt kijken bij leven met deze conditie, met de ogen van compassie, begrip en mildheid. Dat had ik erg nodig.

    Sterker nog het wegvallen van de stress van een baan, het hebben van vrijwilligerswerk waar ik echt blij van word, heeft er nu voor gezorgd dat ik in een periode zit waarin het beter met me gaat dan ooit in de afgelopen tien jaar. Voor mij is afgekeurd zijn en vrijwilligerswerk doen dus een blessing in disguise eigenlijk. Soms heb ik er nog moeite mee dat ik dan ben ‘afgekeurd’ en niet meer ‘meedoe’ in het werkende leven, vooral als ik een nieuw iemand ontmoet. Soms bekruipt het gevoel me nog van buiten de boot vallen, maar als ik dan jouw artikel lees Lotje dan voelt het weer fijn en nuttig om een vrijwilliger te zijn. Je doet er wel toe. Dankjewel!

    1. Lotje

      Hoi Otto, wat ontzettend fijn om te lezen, bedankt voor je bericht.

      Wie weet wat er nog mogelijk is in de toekomst hè. Mijn gezondheid wisselt ook en met een kwetsbaarheid blijft het zoeken, maar we zijn niet bij voorbaat afgeschreven voor ons leven als het even wat slechter gaat.

      En sowieso is het niet ‘minder’. Fantastisch wat je doet voor vluchtelingen, kun je nagaan dat je daar echt veel voor mensen kan betekenen! Die impact heb je in veel banen niet hoor. Wat je echt kunt betekenen voor iemand zijn welzijn.

      En er zijn zeker ook mensen die je accepteren met je gevoeligheid. Voor mijn man was het ook geen probleem, die wist het ook voor we gingen trouwen, hij keek verder dan het label 🙂 We zijn zoveel meer dan dat!

      Hartelijke groet!

  3. Jos Raaphorst

    Hallo Lotje,
    goed dat je laat lezen hoe goed vrijwilligerswerk voor iemand met psychosegevoeligheid kan zijn.
    Vrijwilligerswerk wat ik jaren doe is voor mij een manier om zingeving te geven aan mijn leven en mijn geest met al mijn ervaringen te voeden. Ik heb in mijn vrijwilligerswerk geleerd mijn grenzen te kennen en aan tegeven, en daarbij o.a. mijn potentiele schizo-affectieve stoornis te accepteren. En daarbij vooral het belangrijkste van mezelf te houden. Groetjes Jos.

    1. Lotje

      Hoi Jos, dank voor je bericht. Ja precies, zingeving, zo ervaar ik het ook. Mooi is dat. Fijne dag!

  4. May-May

    Hey Lotje,
    Wauwww, wat doe je een mooie dingen! Ik heb er ook lang mee gezeten, dat ik niet betaald krijg. Maar goed, inmiddels weet ik dat te relativeren. De mooiste dingen in het leven (zoals Liefde) zijn vaak gratis. Je kan heel erg veel betaald krijgen en toch ”verkeerd” bezig zijn. En waar zouden we zijn zonder, kinderen, bomen, de zon? Om maar een paar voorbeelden te noemen.
    Lieve groeten,
    May-May

    1. Lotje

      ❤ Zo is het! Dank voor je reactie

  5. Jim van Os

    Wow Lotje als je alles zo bij elkaar verzameld ziet in een verhaal over de tijd wordt eens te meer duidelijk het belang van het individuele leerproces in hoe je je weg kunt vinden in meer dan gemiddelde psychosegevoeligheid, en welke hobbels daarbij genomen moeten worden. Dank hiervoor, ik denk dat het van onschatbare waarde is voor iedereen die bezig is zijn leven vorm te geven na met psychosegevoeligheid in aanraking te zijn gekomen.

  6. Roelof

    Ikzelf heb na enige omzwervingen een staffunctie gekregen bij een sw bedrijf. Daarnaast doe ik een hoeveelheid vrijwilligerswerk en huishoudelijk werk. Ook zing ik en ben ik lid van een volkstuinvereniging. En dit vanuit een situatie 27 jaar geleden waarin ik alleen maar passief was. Vrijwilligerswerk is een prima manier om te werken, zeker als je een beperking hebt. Niks mis mee

    1. Lotje

      Dank voor je reactie Roelof! Leuk om te lezen. Zingen, volkstuintje: ook leuk! ❤💚🥦🍅

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *