Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Russel Cummins

Russel Cummins is ervaringswerker, persoonlijk begeleider, kwartiermaker ervaringsdeskundigheid, teamcoach en organisatie adviseur in de GGZ.

Wees geen slachtoffer, maak geen slachtoffer – blog over externaliseren

slachtoffer

Ik durf te beweren dat zij die slachtoffers maken zelf ooit slachtoffer zijn geweest. Dat overdenkend en tevens mijn eigen geschiedenis hierin, als slachtoffer en dader. Toen moest ik ook onverbiddelijk mijn eigen rol voorafgaand onder ogen zien, wat waren toen mijn opties, mijn keuzes, en wat koos ik?

Natuurlijk is dit niet one size fits all. Bij seksueel misbruik is er op geen enkele wijze een eigen stuk te pakken, voor mij is dit ver voorbij de uiterste grens van het toelaatbare, het tast volledig iemands lichamelijke en geestelijke integriteit aan. Ook bij andere trauma’s aangedaan in de jeugd is geen eigen stuk te pakken.

Medicatie en voorafgaande psychoses hebben mij bij tijd en wijle volledig vervreemd van mijn eigen lichaam en geest. Dit terwijl ik bij tijd en wijle geen keus had. Deze leegte deed pijn, mijn reactie op pijn is kwaad worden, een grens trekken. Nu moest ik dus inzien dat ik de laatste twee psychoses bewust inging, dus ook zelf verantwoordelijk was voor de gevolgen daarvan die ik indertijd niet wilde inzien. Andere drijfveren waren sterker.

Veel mensen zijn boos, het leven is hun overkomen en aangedaan. Ze zijn slachtoffer van anderen, van een systeem, van iets of iemand

Het leven is hun afgenomen, dat doet pijn, ze worden kwaad. Begrijp dat ik dit begrijp.

Anderen krullen op in de foetus-houding in een hoek of bed en willen niet meer opstaan. Ik herinner mij dat ik sluiting nodig had van mijn boze en bittere verleden, anders kon ik niet verder. Ik had invloed op mijzelf en anderen reageerden. Soms echter was er een soort noodlot, totale willekeur die mij trof. Ten goede en ten kwade. Want natuurlijk is er ook veel goeds in mijn leven geweest. Liefde en momenten van geluk. Ik ben gezegend met een soort bewust naïef basisvertrouwen: ooit kijk ik over mijn schouder en is deze ellende voorbij, dat kan de volgende minuut zijn of over vijf jaar. Dit heeft mij in de moeilijkste tijden in mijn leven overeind en in leven gehouden.

Inmiddels werk ik acht jaar binnen de GGZ sector, en heb ik onderweg wel eens wat opgestoken. Zo is er zoiets als parallel processen. Kort samengevat: er is een wisselwerking tussen de mensen in zorg en de begeleiding/behandelaars. Een harde groep heeft een stevig team, een zachte groep vaak een mild team. Meer variaties hierop zijn mogelijk.

Veel patiënten leggen de schuld voor hun huidige toestand volledig bij een ander persoon of een andere partij. Dat wordt externaliseren genoemd. De GGZ als sector doet naar mijn mening hetzelfde

‘Het huidige zorgstelsel is ons overkomen en aangedaan.’ Door de overheid, door de verzekeraars, door de gemeenten. Veertig jaar geleden waren er ruime middelen en een zekere overvloed, dat is weg en deze pijn lijkt als het ware in het collectieve onderbewuste gegrift, en bepaalt mede de houding van de GGZ.

Eigenlijk is deze blog een oproep om samen te herstellen, patiënten delen namelijk ook “weleens” ( emotionele) pijn uit naar hulpverleners en visa versa. Doorbreek deze cyclus: wees geen slachtoffer, maak geen slachtoffer.

photo credit: pexels.com

Reacties

9 reacties op “Wees geen slachtoffer, maak geen slachtoffer – blog over externaliseren”

  1. Karel Burgs

    Als het emotioneel veilig genoeg voelt in de hulpverlening en ik het idee had dat een vorm van behandeling mijn restklachten zouden doen oplossen zou ik het doen, maar dat heb ik niet meer, heb redelijk mijn leven opgebouwd en hoop alleen als ik ooit geen keus zou hebben dan hulp zoeken, het op niet straffende of stigmatiserende wijze aanvoelt voor mij. Zodat ik er niet weer uitkom met het idee dat ik het niet goed heb gedaan en mezelf ga stigmatiseren. Hoewel ik ook wel weet dat dat nutteloos is, maar dat kan er geleidelijk insluipen. Zeker als je van nature al niet zo zelfverzekerd bent. Als therapie niet helpt krijg ik snel het idee dat ik er zelf in faal. En ben ik terug bij af. Dus haal ik nu mijn win momenten van enige zelfwaardering maar uit het dagelijks leven. Ook al leef ik te veel in mijn hoofd.

  2. janneke

    Als je jarenlang negatief benaderd wordt en alleen maar liefde hebt voor de ‘behandelaars’ dan gaat op een gegeven moment de BOM!

    1. russel cummins

      janneke ,
      het nare is de ongelijkheid die jij ervaart met jouw hulpverlener(s). probeer eerder terug te geven wanneer jij onaanvaardbaar moet “slikken” zodat je niet door het stapelen wanneer jouw grenzen worden overschreden inderdaad op een gegeven moment explodeert, wat ook schade kan doen.

  3. Karel Burgs

    Knap, je hebt volledig gelijk. Er ontstaat dan snel een onderlinge ( machts)strijd waar uiteindelijk alleen verliezers uitkomen. Alleen is het enige verweer wat je hebt tijdens zo’n beangstigende opname waarbij je vol pijn ellende en vervreemding van jezelf toch allerlei voor jou op dat moment ( omdat je bent afgesneden van je normale gevoel, je normale zelf en je veilige thuissituatie) bedreigende zaken wordt geconfronteerd jezelf terugtrekken in jezelf( de enige veilige plek nog) of terug ageren als je er echt niet meer tegen kan omdat je te veel onder druk gezet voelt. Pas veel later kun je voor jezelf nagaan wat het inhoudelijke gelijk van de hulpverleners in je eigen beleving wel en wat niet was omdat dan pas eea op een rijtje komt, soms pas na medicatievermindering omdat dan pas je gevoel ( dus jezelf) meer terugkomt en je van binnenuit kan gaan oordelen ipv dat je je een mening of oordeel opgelegd voelt door een systeem. Het heeft ook allemaal niks met schuld te maken maar ik denk dat er in den beginne zachter met kwetsbare mensen omgegaan kan worden. Als men zegt: zachte heelmeesters maken stinkende wonden, wat ik letterlijk gehoord heb, dan herinnert dat aan strenge vroegkinderlijke boodschappen en komt die angst en machteloosheid gelijk in beeld. Hoe weerbaar kan je zijn op dat moment? Hoe bepaald een therapeut eigenlijk wanneer een client iets al aankan? En of dat op langere termijn dan helpend is? En hoe moet je als je zo in de war bent eigenlijk begrijpen waarom de ene heel vriendelijk reageert en de andere heel hard? En in de ene therapie men emoties los probeert te maken op zachte wijze, bv met muziek, en in de andere je harde confrontaties moet ondergaan? En met steeds wisselende medicaties die emoties weer onderdrukt worden door de psychiater. En je nog geen nacht slaapt en vol fysieke pijn zit maar je wel de energie voor verplichte therapieën op dient te brengen? Het gaat ook allemaal niet alleen om slachtoffer zijn maar vooral om het verwerken van een verhaal dat er extra bij kwam nadat je al vernield je intrede maakte. Ik heb het nog steeds niet verwerkt ondanks mijn heropgebouwde leven. Ik kom niet los van de gedachte: wat heb ik verkeerd gedaan?. Ik vind het heel knap, mensen die dingen achter zich laten en verder kunnen. Dat lijkt me ook helemaal de bedoeling. Mij is dat maar deels gelukt en zoals ik regelmatig lees zijn er wel meer die in verwarring achterblijven maar toch maar verder gaan met de nieuwe mogelijkheden die er altijd wel zijn. Niemands ( persoonlijke) schuld, gewoon oorzaak en gevolg, niet iedereen is even goed in staat dingen te verwerken denk ik. Dat kan ik voor een ander niet beoordelen, ik spreek voor mezelf.

    1. russel cummins

      Karel,
      Jij snapt het, maar daar zit dan ook niet de pijn, je “hoofd”is waarschijnlijk de reden waarom je er nog bent. De later toegevoegde trauma’s zullen ook een plek moeten krijgen, krijg jij voor verwerking hiervan binnen de instelling waar jij zorg ontvangt geen kans dan adviseer ik dat jij zelf een vrijgevestigde therapeut opzoekt die cgt en emdr kan aanbieden. tot dan zal de blokkade die jij emotioneel ervaart blijven bestaan , tijd alleen verwerkt niet.

  4. Wilma peek

    Hallo russel,ik ben erg ongerust over mijn zoon van 28 jaar die binnen een half jaar een 2e psychose heeft met voorafgaand een depressie.op dit moment is hij voor de 2e keer opgenomen opgenomen op de gesloten afdeling van t ggz spaarnepoort.hij heeft eerst olanzepine geslikt,op dit moment haldol en nu wordt er overwogen om hem clozepine voor te gaan schrijven.praten over de inhoud van de psychose is mijns inziens niet aan de orde,er zijn minimaal gesprekken met hem,hij verblijft alleen maar in zijn eentje op zijn kamer en dit al bijna 5 weken.hij heeft een bewogen leven achter de rug met veel teleurstellingen maar er wordt niet echt met hem gepraat,ook niet na zijn eerste psychose toen hij weer thuis was en heel depressief in bed bleef liggen.er was 1 keer per week een gesprekje bij t vipteam hoe t met hem ging,niet goed dus en van daaruit is hij in de 2e psychose gekomen binnen een half jaar.heb jij misschien advies hierin?ook mijn leven wordt hier erg door beinvloedt ,hij woont ook bij mij.mvg wilma

    1. Jim van Os

      Beste Wilma,

      Beste om deze vraag via online spreekuur te doen! Ziet er naar uit dat er tijd en ruimte moet komen om met het te spreken en in te gaan op de psychose. Welk VIP team? (via online spreekuur) Jim

    2. russel cummins

      wilma,
      het nare is dat de realiteit van jouw zoon nog steeds (wat ik begrijp) onaanvaardbaar is, de medicatie onderdrukt de symptomen, maar de gevoelloosheid die daarbij meekomt maakt de depressie(van totaal overprikkeld naar totaal onderprikkeld; de leegheid) onafwendbaar naar het schijnt. Hoe kan voor hem weer zijn realiteit aanvaardbaar worden, wat gaf hem ooit een glimlach…Als jij dit op prijs stelt, maar vooral als jouw zoon dit wil kan ik hem een keer opzoeken voor kennismaking en een gesprek. met vriendelijke groet, russel

      1. russel cummins

        06 30346630/russellcummins@hotmail.com

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *