Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jeroen Kloet

Jeroen Kloet is psychiater en kampt zelf met een wiebelige geest. Hij blogt op persoonlijke titel.  Hij heeft de intentie om deze twee kanten van de behandeltafel meer tot elkaar te brengen. Hij is initiatiefnemer van het Anti Stigma Café, een initiatief om stigma rondom psychische kwetsbaarheden te doen verminderen.

Hoe lang is de weg naar herstel? – het alarmsysteem raakt overbelast

bomen kloet

Herstel, een ingewikkeld woord. Het gaat met ups en downs, vertel ik mijn cliënten altijd. Ik tover een kronkelende lijn op een stuk papier die gestaag naar boven beweegt.

“Realiseer je dat bij terugval het voelt alsof je weer op de bodem terug bent maar als je beter kijkt dan zult je zien dat dit dikwijls niet klopt. De neerwaartse lijn maakt echter dat je dit wel zo ervaart. Probeer het grotere plaatje te zien en neem de tijd. Heb geduld.”

Al vele malen heb ik deze schets uitgetekend voor de toehoorders aan de andere kant van de tafel. Instemmend geknik en besef dat het nog wel even kan gaan duren. Logisch ook dat je er niet meteen weer bent, iedereen begrijpt het.

De instelling op lithium gaf een opvallende rust in mijn hoofd. Zittend in mijn kano bleven de boeggolven ineens weg. “Hoe kan dit?”, vraag ik me mezelf af.

“Zou Lithium werkelijk zo snel al werken in mijn herstel?”

Een licht eufoor gevoel maakt zich meester van mij. Ik wil iedereen bedanken voor de hulp die ze me hebben geboden en ik zweer dat ik de uitvinder van lithium postuum een eerbetoon wil geven.

Natuurlijk besef ik me dat ik er nog lang niet ben. Er ligt nog een enorme weg van verwerking voor me maar met een stabielere geest zie ik daar niet meer zo tegenop. Het maakt nogal uit of je bij iedere golf meteen omgaat met je kano of dat het je toch lukt drijvende te blijven.

Dinsdagavond. Ik heb een afspraak waar ik oprecht naar uitkijk. Toch begint zich in mij weer een beklemmend gevoel op te dringen.

Ik herken het, het is de aanrolfase van de grote golf. Ik ben benieuwd of de lithium me daar nu wat in kan beschermen. Dat deze golf weer zou komen was te verwachten. Nu eens zien hoe dit zich verder ontwikkelt.

Eerst nog verwachtingsvol zit ik er binnen een dag weer troosteloos bij.

Het is zoals altijd. De stemmingsomslag, de somberheid die zich begint op te dringen

Tegelijkertijd de angst die zijn intrede weer doet en snel toeneemt in heftigheid. Allerlei onverwerkte zaken beginnen zich weer te roeren in mijn geest. Ik laat het komen en geef me over aan alle emoties die hierbij horen.

Verdriet, boosheid en angst. Ze nemen toe en toe en langzaam voel ik dat ik overspoeld raakt. Daar waar er normaal een bodem zit onder het verdriet daar klapt nu het luik weer open.

Ik ken dit.

Zodra ik door het luik heen zak dan is het mis. Verdriet wordt onpeilbaar diep leed, boosheid wordt razernij en angst wordt blinde paniek.

Ik kan niet anders dan het laten gaan maar ik voel aan alles in mijn lijf dat ik nu doorschiet.

Het alarmsysteem raakt overbelast, hoort dit ook bij herstel?

Wat volgt zijn vijf zware dagen waarin ik vrijwel niet meer slaap, ik veel minder eet en mijn lijf volledig is verkrampt van de spanning. Het voelt letterlijk alsof ik niet los mag laten, want anders val ik te pletter.

Het slaapprobleem, de lichamelijke hoogspanning, de eetlust die verminderd is. Allemaal logische gevolgen van een systeem dat doordraait. Adrenaline giert dagenlang door mijn lijf. En er is niets dat helpt.

Wandelen maar weer. Urenlang, zoals ik dat al maanden doe. Af en toe proberen een klusje te doen. Met mensen praten die me dierbaar zijn. Mensen die ook niet weten hoe dit tij te keren. En dat kan ook niet.

Maar een luisterend oor is wel prettig, mits dit oor ook oordeelvrij luistert. Je voelt je in elk geval gehoord, gezien in je leed. Verder is er ook niet veel aan te doen.

En de innerlijke criticus is ook weer als vanouds aanwezig. In tijden van grote nood en terugval komt hij altijd even extra zijn best doen om het nog ingewikkelder te maken.

Ik realiseer me dat dit simpelweg een deel van mij is en ik probeer dan ook mezelf te helpen met mildheid. Soms lukt dit, vaak ook niet.

Ik weet dat dit weer voorbij gaat maar vijf dagen zijn lang als je je zo voelt. Ik ben teleurgesteld. “Kun je echt niet meer opvangen dan dit, beste lithium?”, vraag ik.

Lotgenoten en mijn behandelend psychiater geven me terug dat herstellen echt meer tijd nodig heeft, soms wel een half jaar

“Daarnaast moeten we niet vergeten dat je ook te maken hebt met een life event. Dat zet de boel natuurlijk nog veel meer onder hoogspanning naast de psychische kwetsbaarheid”, geeft mijn behandelaar me terug.

Fotocredits: Jeroen Kloet

Reacties

7 reacties op “Hoe lang is de weg naar herstel? – het alarmsysteem raakt overbelast”

  1. Tom Lievens

    Hallo Jeroen,
    Ik zit sinds januari dit jaar in een depressie.hiervan heb ik 7maanden in opname doorgebracht
    Tijdens de opname werden er verschillende medicijnen geprobeerd met als laatste Lithium. Net zoals bij U gaf dit vrij snel resultaat. Maar nu na enkele maanden thuis en weer aan het werk heb ik al ettelijke keren een terugval gehad. Laat ons zeggen het gaat een week goed en dan weer een week slecht. Bij mezelf is het dus niet te herleiden tot 5 dagen.
    Elke keer opnieuw is het alsof je de bodem raakt. Telkens vraag ik me af of dit wel bij een herstel hoort? Ik heb namelijk 16jaar geleden ook een depressie gehad. Die was na het nemen van 1 medicijn en 3maanden herstel verdwenen. Hetgeen ik nu wel anders ervaar.
    Is het typisch lithium wat voor deze sprongen zorgt?
    Hoe lang kan het herstel duren?

  2. pien

    Ik herken delen, ik heb veel last van spanning en onrust gehad, heb nu last van verveling, gebrek aan creativiteit. Mijn psychiater stelde twee jaar voor mijn herstel. Emoties komen niet los.

    1. Maledief

      Hallo. Pien

      Ik herken me in je beschrijving. Ik heb ook na mijn psychose in eens last van verveling en geen creativiteit meer. Dat duurt nu ongeveer al een jaar. Maar het vervelendste vind ik nog dat ik heel stil ben en bijna geen gesprekken aan kan knopen. Heb jij dat ook?

  3. Lilly Mentzel

    Wat kun je goed verwoorden hoe het is in het oog van de storm. Iets wat ik nooit aan anderen uit kon leggen. Maar het was precies zoals jij het beschrijft. Afschuwelijk dat het met momenten nog zo zwaar is. Gun je zo betere tijden.
    Wens je dit bij deze toe …. je bent een bijzonder waardevol mens ! Je bent zoveel meer dan wat nu zo op de voorgrond staat.

  4. Mae

    Ik herken wat je schrijft over dat je je zo goed voelt, zoveel rust ervaart na starten van de lithium. Het (overmoedig?) gevoel dat het ook solide is en echt niet meer zomaar zal gaan wankelen. En dan toch wankelt alles ineens, en ga je hard onderuit. Angst, wanhoop, verdriet, schaamte omdat het wéér gebeurt en ook verbazing omdat het weer gebeurt (want het ging toch juist zo goed?)… Ik zit er nu ook min of meer middenin en hoe je het beschrijft raakt me.

  5. Jeroen

    Graag gedaan. Ben benieuwd naar de herkenning.

  6. Mae

    Mooi blog, veel herkenning. Dank je.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *