Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jeroen Kloet

Jeroen Kloet is psychiater en kampt zelf met een wiebelige geest. Hij blogt op persoonlijke titel.  Hij heeft de intentie om deze twee kanten van de behandeltafel meer tot elkaar te brengen. Hij is initiatiefnemer van het Anti Stigma Café, een initiatief om stigma rondom psychische kwetsbaarheden te doen verminderen.

Zelfstigma – een gedicht van Jeroen Kloet

zelfstigma

Een gedicht over zelfstigma geschreven door Jeroen Kloet. Met een aan het einde van deze blog een vraag aan de lezer.

 

Zelfstigma

 

Wat ik ooit leerde over psychisch kwetsbaar zijn

De afkeuring in ogen die kijken

Het wegkijken van andermans pijn

Het gelach om hen die afwijken

 

De schaamte omdat wat we niet begrijpen

De verwarring door de aanblik van ons broze hart

Hoe de massa zich hult in zwijgen

Als je stilletjes voorbij gaat in smart

 

Het is groter dan ik ooit denken kon

Dat zelfstigma van mij

Wat m’n geest telkens weer verzon

Vertaald in Ik versus Jij

 

Ik voel in mij een diep gemis

Ik voel me minder dan jij

Wetend dat ’t niet zo is

Dans jij door het leven en ben ik niet vrij

 

Jij weet niet hoe het is om zo diep te gaan

Het is in woorden niet te vertalen

Ik wandel soms langs de afgrond van het bestaan

Terwijl jij oordeelt over mijn verhalen

 

Maar is het nu werkelijk altijd de ander die mij afschildert als apart?

Die mij als inferieur en kwetsbaar ziet?

Mijn tekening van identiteit inkleurt met zwart?

Of gaat dit stiekem over mijn eigen oordeel over mijn verdriet?

 

Zelfstigma, de sluipmoordenaar

Lang niet bij iedere hulpverlener goed bekend

Maakt je herstel onnodig zwaar

Als je haar niet onderkent

 

Persoonlijke noot: In welke behandeling dan ook binnen de geestelijke gezondheidszorg zou (h)erkenning van zelfstigma een vast onderdeel van ieders behandeling moeten zijn. Wat is uw mening?

Reacties

5 reacties op “Zelfstigma – een gedicht van Jeroen Kloet”

  1. Thieu Berkers

    Ik zou zelfstigma liever vervangen door stigma. We leven in een samenleving die vooral over de ander oordeelt. Op het moment dat je als mens in aanraking komt met de ggz dan ben je besmet en wordt er over je geroddeld en geoordeeld. Dat werkt niet bepaald positief om er weer wat bovenop te krabbelen. Mensen zijn hard en gemeen naar elkaar toe. Vooral de zwakkere of de als zwakker bestempeld iemand heeft het zwaar in deze maatschappij.

  2. John Huijg

    Herkenning!
    In iedere ggz-hulpverlening, zeker bij de EPA’s, dient het zelf-stigma (eigenlijk vanzelfsprekend als onderdeel) aan de orde te komen, omdat een ernstige psychische aandoening altijd je zelf-beeld, je identiteit op zijn kop zet; met als kernvraag: ‘wie ben ik nou eigen-lijk?’

  3. Niki Peters

    Prachtig gedicht.

  4. clara koek

    Dag Jeroen wat een prachtig gedicht heb je over dit broze onderwerp geschreven. Inderdaad de zo onzichtbare sluipmoordenaar. Want wie herkent zijn eigen zelfstigma? Wat is er nodig om te beseffen dat je net zoveel waard bent als die ander? En dat je jezelf onnodig devalueert?
    En wat hebben hulpverleners nodig om bij die ander zelfstigma te herkennen?
    Is het misschien naast een vorm van stigma ook zelfstigma als zij vasthouden aan het wij-zij denken? En dat hun eigen kwetsbaarheid er niet mag zijn en de kwetsbaarheid van de ander des te meer benadrukt dient te worden?
    Hoe dan ook, een broos en belangrijk onderwerp wat inderdaad in iedere behandeling aandacht verdient…

  5. Wilma

    Herkenbaar! Eénmaal gevoeld, veroorzaakt door anderen op dat moment gaat het met je aan de haal, ging het met mij aan de haal, het zette mijn hele wereld op z’n kop. Dank je wel voor dit treffend schrijven!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *