Ik volg je op twitter , heel interessant vaak, Mijnheer van Os.
Heb iets die me bezighoudt en pijn doet, mijn psychiater geeft me na elf jaar de indruk dat er niets van mij hem kan schelen. Ik was tien jaar ambulante patiënt maar ik ben vorig jaar erg depri geweest met wat pogingen en sedertdien is alsof ie bang is als ik poging zou doen en het zijn fout zou zijn.
Maar ik heb gekozen voor het leven nu wil me bewijzen, maar ik heb vele gesprekken en hulp nodig en nu kijkt hij om de vijf a zes weken voor gesprek voor mij is dat echt te weinig. Hij kent me en weet dat hij me pijn doet door me te negeren. Ik heb geen moed om alles tegen nieuwe psychiater uit te leggen, maar gaan bij psychiater die laat blijken hoe rapper je weg bent hoe beter, dat doet geen deugd.
Antwoord
Beste N,
Dank voor je vraag! Mooi beschreven, dank hier voor….
Als je iemand lang kent ontstaat er natuurlijk een band en raak je gehecht aan iemand.
Toch is het natuurlijk de bedoeling dat je het uiteindelijk zonder die psychiater leert doen, of in ieder geval dat je niet al te afhankelijk van die ene persoon wordt.
Dit is altijd een moeilijk proces – probeer er ook de goede kanten van in te zien. Je hebt nu gekozen voor het leven – wat zijn je doelen en hoe ga je die realiseren? Maak de doelen niet te groot en maak je niet te afhankelijk van anderen. Geef jezelf de tijd. Maar je kunt het wel!
Praat met je psychiater over je gevoelens en probeer samen het juiste tempo te bepalen en de juiste frequentie van contact. Je psychiater probeert je misschien juist te helpen door te voorkomen dat je te afhankelijk van hem wordt…
Probeer in contact te komen met andere mensen die in een dergelijke situatie zitten en je kunnen ondersteunen. Peer support is vaak het beste wat iemand kan overkomen. Je zegt dat je veel hulp nodig hebt – maar moeten dat per se professionele hulpverleners zijn?
Beantwoord door: Jim van Os op 15 juli 2017
