Het gaat al een tijdje niet goed met mijn vriend. We wonen nu 4 jaar samen en we hebben inmiddels 8 jaar een relatie. Hij zit niet goed in zijn vel. Hij is niet blij met het werk wat hij doet, is door een aantal afwijzingen tijdens opleidingen en het zoeken naar ander werk erg onzeker geworden. Zijn persoonlijke verzorging (hygiëne, eetpatroon etc) is ook niet om over naar huis te schrijven. Maar hij schuift alle schuld af naar anderen. Alles wat verkeerd gaat in zijn leven is de schuld van een ander een nooit van hem zelf.
Het huishouden komt grotendeels op mij neer, hij ‘versmeert’ eerder de boel dan dat we een gelijkwaardig huishouden runnen. Een vraag of hij iets meer zijn best wil doen mondt vaak uit in ruzie, omdat hij per direct in de verdediging schiet en de boel zo omdraait dat uiteindelijk de schuld bij mij ligt. Omdat hij veel piekert en daardoor slecht slaapt, drinkt hij ook regelmatig, dagelijks eigenlijk. Dit doet hij, zegt hij zelf, om beter in slaap te kunnen komen. Nu heb ik al regelmatig een gesprek hierover gevoerd dat dit niet de manier is om dit aan te pakken en dat hij hulp moet zoeken om de échte reden aan te pakken.
Nu ben ik door bovenstaande redenen steeds meer afstand gaan nemen, ook op seksueel vlak. Ik voel me gewoon niet aangetrokken tot iemand die niet goed voor zichzelf zorgt, weinig eigenwaarde heeft én ook drinkt. Mijn vader is alcoholist, dus ik heb een sterke afkeer van mensen die beschonken zijn. Hij verwacht echter dat ik ondanks het feit dat hij op zo’n avond heeft gedronken vrolijk bij hem in bed stap. Dit weiger ik en dat lijkt hij niet te snappen. Hij neemt mij kwalijk dat ik afstandelijk en koud ben, maar ondanks dat ik al duizenden keren heb uitgelegd waarom ik zo ben geworden, lijkt hij toch steeds de schuld bij mij neer te leggen.
Nu heb ik al meerdere keren voorgesteld om in therapie te gaan, eventueel samen, maar ook dit lijkt hij niet te willen. Hij is 32, maar gedraagt zich als een puber van 16. Alle adviezen die ik aandraag ziet hij als aanvallende kritiek en hij schiet gelijk in de verdediging.
Heeft u wellicht een advies wat ik eventueel verder kan proberen? Ik ben bang dat wanneer ik de relatie hij nog verder achteruit zal gaan, maar ik ben niet van plan om de rest van ons leven zo door te gaan.
