Tim Knoote is afgestudeerd gezondheidszorg technoloog. Bij Howie the Harp is hij opgeleid tot ervaringsdeskundige. Internationaal werkt hij als compagnon met Sean Blackwell. Als ervaringsdeskundige biedt hij perspectief omtrent het fenomeen ‘psychose’. Hoe filter je de zin uit de waanzin?
Ik loop al een aantal jaren met de volgende vraag rond en ik denk dat psychosenet de juiste plek is om deze te stellen.
Wat vinden jullie van het idee om een ervaringsdeskundige chatbot/robot te ontwikkelen bij psychosenet? Blijft ervaringswerk wat jullie betreft mensenwerk, of komt ai er toch wel en kan je het dan misschien beter met de juiste mensen (en dus de juiste taal) ontwikkelen?
Een gekke robot lijkt me heel grappig 😉
Klinkt als een gaaf idee, we hebben een tijdje geleden gewerkt vanuit een chatfuntie op Psychosenet. Weliswaar geen bot, maar we merkten wel dat het een succes was. Het succes zat hem juist in de kleine details, de specifieke woordkeuze die aansluit op de taal van de ander. De manier van groeten, hoe teruggepakt wordt op hetgeen wat iemand zegt, of juist niet zegt. Het tussen de regels door lezen, iemands worsteling door het scherm voelen en daar met empathie op reageren voor zover dat kan. De dubbelzinnigheid die woorden kunnen hebben. Allemaal aspecten die mensen met elkaar verbinden. Aspecten die in mijn ogen heel lastig zijn om te verwezenlijken binnen AI. Wellicht toekomst muziek. Een bot die tot iemands kern kan doordringen vanuit de input die diegene geeft, met de mogelijkheid een passende richting los te maken. Zonder teveel te sturen, maar juist vragen te stellen die het oplossingsgerichte vermogen van de ander aanwakkeren.
De ene ervaringsdeskundige is de andere niet, en zo is iedere interactie weer uniek. Met zóveel rand-factoren. Alsof je een chirurg bent, maar geen blueprint hebt van het lichaam dat je gaat opereren. En ieder lichaam komt weer in een andere vormen.
Logischer lijkt mij om AI in te zetten om de psychiater te ondersteunen. AI die bepaalde ‘symptomen’ opslaat, analyseert en herkent binnen de DSM-V. Waardoor de psychiater zijn of haar DSM-bril af kan zetten en meer ruimte krijgt om écht contact te maken. Zo heb ik vaak in gesprek met de psychiater ervaren dat diegene gedurende het contact continu in zijn achterhoofd aan het bladeren was. Bladerend in de DSM om mijn ‘wartaal’ te kaderen binnen een ziekte, terwijl ik juist iemand nodig had die mijn wartaal omzette naar werkbare taal.
In hoeverre ga je zelf met dit idee over tot uitvoering, en vanuit wat voor hoedanigheid kwam dit tot je?
Nogmaals bedankt voor de vraag!
Met vriendelijke groet,
Tim Knoote
