Omdat bepaalde problematiek gedurende heel mijn levensloop zich regelmatig herhaalt, vooral in relatie tot andere mensen en veranderende situaties, vraag ik me af of ik in de onderlaag een vorm van autisme zou kunnen hebben.
Ook als ik dat vergelijk met het (dis) functioneren van andere familieleden. Ik ben in staat me ‘ als een volleerd kameleon ‘ te gedragen om me door het leven te slaan (een uitdrukking die ik ergens las) en er is ook sprake van narcistische compensatie maar ik merk dat dat veel energie kost en ben ook erg graag alleen met mijn eigen dingetjes bezig en snel overprikkeld. Moet veel met mijn hoofd doen en heb het risico op informatieverslaving over allerlei complexe onderwerpen. Een behoefte aan denken dus, zonder dat dat echter van veel nut is voor iets in het leven. Ook een vastgesteld hoog IQ.
Heeft het nu nog zin om dit van mezelf te willen weten door bv. een test (ben al 53) of moet ik gewoon accepteren dat ik anders functioneer dan anderen en zorgen voor voldoende tijd om tot mezelf te komen binnen al het sociale gehannes?
Het is ook maar de vraag of ik het heb natuurlijk, ik ben eigenlijk ook wel behoorlijk psychiatrie moe , dus waar mogelijk vermijdt ik die wereld nu omdat ik redelijk functioneer.
Blijf echter risico op sociale problemen houden. Met name bij te veel verwarring en onvoorspelbaarheid bij mensen.
