Beste Jim,
Ik was een beetje aan het twijfelen aan wie ik het beste mn hulpvraag kon stellen. Het gaat namelijk vooral over het vinden van zingeving ( voor mezelf) als je moet leven met een psychische beperking.
Ik heb een paar psychoses gehad tot nu toe, maar dit ervaar ik niet eens zozeer als het grootste probleem. Het grootste probleem is mijn hyper-overgevoeligheid, waardoor ik alles wat het leven zin geeft moet missen.
Alles met mensen eigenlijk. Ik word letterlijk ziek in de omgang met mensen, onzeker en angstig…ik kan mij simpelweg niet afsluiten. Terwijl ik wel naar contact verlang, maar er ook enorm voor schuw.
Hierdoor ben ik van jongs af aan mezelf gaan ontwikkeling binnen de stilte van mijn woning. Mijn fantasie heeft me ver gebracht, maar langzaam kom ik tot een grens…. omdat fantasie alleen niet genoeg is om een mensenleven te kunnen dragen.
Het leven daarbuiten lonkt, Ik droom erover, heb veel ideeën, maar veel verder dan dat komt het niet…. Het maakt me zo hopeloos soms. Dat klinkt misschien dramatisch….en dat is het ook.
Om de vraag even wat concreter te maken: Hoe kan ik een menswaardig bestaan opbouwen, met de beperking van een ziekelijke-hyper-gevoeligheid? Zo gevoelig dat het leven (vooral de mens) je intimideert?
Alvast dank voor een eventueel antwoord,
Vriendelijke groet,
Antwoord
Hey Scottie,
Dank voor je vraag. Echt een dilemma.
Maar goed dat je aan ons schrijft – eerste stap!!
We hebben allemaal behoefte aan verbinding met anderen, maar wat als je daar niet goed voor geëquipeerd bent?
Als je jezelf hypergevoelig noemt betekent het dat je in ieder geval een zekere mate van inzicht hebt. Daar moet je gebruik van maken.
Hoewel ik geen pasklaar antwoord hebt zijn de volgende dingen belangrijk:
(i) Het kan goed werken als je van te voren – bij ontmoetingen met andere mensen – al hebt aangegeven hoe jij in elkaar zit en dat je deze gevoeligheid bezit. In dat geval kunnen mensen er rekening mee houden. Betekent wel dat je dus op een speciale manier een ontmoeting met iemand zou moeten opzetten en dat de spontaniteit er wat vanaf gaat. Maar er is altijd wel iemand anders die met een andere gevoeligheid zit die ook mensen wil ontmoeten…
(ii) Ook kan het goed zijn om iets te doen in een groep waarbij er geen sprake hoeft te zijn van veel persoonlijke interactie. Bijvoorbeeld een wandelgezelschap of samen schilderen iets dergelijks. Onder de mensen kunnen zijn maar niet te dicht.
(iii) Een andere groepsactiviteit is mindfulness of yoga. Je doet het in een groep, maar communiceert niet veel met elkaar.
Naast deze dingen zou je misschien kunnen overwegen om bijvoorbeeld met een psycholoog naar de gevoeligheid te kijken en onderzoeken of je langzaam blootgesteld kunt worden aan meer contact – of heb je dat al geprobeerd?
Zou iets van bovenstaande een optie kunnen zijn?
Groet Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 13 juni 2018
