Eigenlijk heb ik niks te klagen. Ik ben een nog jonge studente en heb een leuke kamer, goede vrienden, een leuk bijbaantje, genoeg geld en ik en ieder om mij heen is gezond. Toch voel ik me af en toe ontzettend slecht.
Niet altijd, nee, soms voel ik me prima een vraag ik me af waar ik me zo druk om maakte de dag ervoor. Maar midden in mijn afstudeeropdracht begon ik het door te krijgen; dit gaat niet zomaar voorbij. Het is niet normaal, om zoveel avond alleen op mijn kamer door te brengen, huilend. Vaak niet eens met een directe reden, maar meer het algehele gevoel van nergens zin in hebben, het niet kunnen opbrengen dat gevoel om te zetten in iets anders. Erover praten vind ik verschrikkelijk.
Met mijn beste vriend krijg ik alleen maar ruzie daardoor, en bij de studieadviseur ben ik huilend weggelopen. Al die moeilijke vragen waar ik geen antwoord op weet, afschuwelijk. Deels komt dit allemaal denk ik door hoe ik ben, mijn perfectionisme en mijn koppigheid. Ik kan iets niet, of ik doe het niet goed genoeg. Ik wil alles zelf kunnen, want dat heb ik hiervoor ook altijd gekund.
Tegelijkertijd vergelijk ik me ook te veel met leeftijdsgenoten. Die heeft een leuke relatie, die weet al precies wat voor baan hij wil en de volgende heeft zelfs al een contract aangeboden gekregen. En wat doe ik? Ik weet het niet, ik weet niet wat ik wil of moet en dus doe ik maar niks. En het stomste is, dat ik me ervan bewust ben, dat ik een deel van de redenen voor dit gevoel gewoon op kan noemen. Maar toch kan ik mezelf niet helpen.
Ik wil geen yoga of mindfulness doen, ik wil niet schrijven in een dagboek of praten met een psycholoog. Maar hoe los ik dit dan wel op?
