Ik ben al tien jaar ziek. Een echte diagnose in de GGZ kan niet zeer goed gesteld worden omdat het niet precies past in een DBC, maar als ik zelfs iets verzin dan zou ik het plaatsen in een geagiteerde depressie, ptss (o.a. over de GGZ), en iets van een randpsychotische kwetsbaarheid in de mix.
Tien jaar ziek: Ik ben moe en een deel van mij zegt dat het genoeg is geweest. Andere delen willen vechten voor een betere GGZ! Want er zijn dingen niet goed gegaan in de GGZ en ik wil niet dat dit met anderen ook kan gebeuren. Maar mijn aandeel is klein. En ik denk dat ik ook al veel heb gedaan erin. Voldoende in ieder geval.
In plaats van pruts suïcide pogingen doen wil ik zoiets als dit goed en bedachtzaam doen. Ik ben daardoor open over naar zorgprofessionals over een levenseinde kliniek (huisarts, psychiater, maatschappelijk werker) erover en ze snappen het ergens wel. En staan er ook voor open.
Of een aanvraag bij een levenseindekliniek gehonoreerd zou worden is onzeker. Als ik zelf naar mijzelf van buiten kijk dan zie ik iemand die in de dertig is en ondanks 10 jaar ziek echt wel potentie heeft tot zingeving en wie weet tot herstel (in wat voor zin dat woord ook heeft). Maar als ik terug ga naar ‘ik’ dan is dit leven niet draagbaar.
Wanneer is genoeg ook gewoon genoeg, vraag ik mij af. Acht jaar geleden heb ik zeer actief gekozen niet mijn zinnen verder te zetten op doodgaan, maar op herstel. Ik heb eigenlijk altijd spijt gehad van die beslissing. Want het leven is voor mij niet draagbaar.
Ik kan geen therapie vinden die helpt. Als dit wel zo zou zijn, dan zou ik nog wat hoop voelen, maar binnen of buiten de GGZ…weet je, na 10 jaar heb je gewoon zoveel gedaan en uitgezocht, geprobeerd, opstaan en vallen… Dat er onder de streep iets uitkomt. Bij mij is het te ver onder de streep.
Ik zie geen uitweg in beter worden, behalve dan de wonderen de wereld niet uit zijn. Maar om daarop te wachten…. Dan kom ik toch echt op de vraag hoe menselijk dat is. Hoe ga ik hiermee om?
Ik ben nog niet toe aan suïcide. Ook niet gereguleerd via een levenseinde kliniek. Waar zou ik kunnen praten om mijn leven af te sluiten? Ook dat is namelijk rouw, verlies, moed en sociaal maatschappelijk een behoorlijke stap. Ik wil het goed doen en anderen niet met de shit laten zitten.
Ik heb gevochten voor herstel. Ik wil ook kunnen vechten voor doodgaan. Beide verdien ik, toen ik die keuze heb gemaakt.
Heb jij advies?