Hi Jeroen,
Ik vroeg mij af of je antipsychotica aanraadt bij iemand die psychotische en dissociatieve ervaringen heeft meegemaakt?
Op dit moment heb ik erg last van wanen en vind ik het maar moeilijk om mijn leven op te pakken, denken lijkt ook moeilijker voor mij te gaan, ik vergeet veel en ben eigenlijk continu bezig met mijn wanen en pieker hier veel door. Binnenkort krijg ik de juiste diagnose en zal ik hier antwoord op krijgen. Maar toch wilde ik het even van jou horen. Wordt antipsychotica vaak voorgeschreven met mensen met wanen?
Mijn waan komt voort uit eigen onzekerheden, maar mijn hele denkpatroon over alles is precies zoals je een waan beschrijft. Erg vervelend voor mijzelf en anderen.
Antwoord
Dank je wel voor je vraag en mij als tweede mening in te zetten. Mijn idee van antipsychotica is dat het enerzijds werkt en zeker zinvol is, omdat de werkzame stoffen ervoor zorgen dat de wanen afnemen en zelfs kunnen verdwijnen. Én dat er daarna weer meer realiteitszin is, meer rust en meer ruimte om het leven weer aan te gaan.Dan kan het gepieker over de wanen wellicht ook verdwijnen, waarmee het lijden in je leven hopelijk op dat stukje afneemt, en de kwaliteit van leven weer kan toenemen, zoals dat dan zo mooi heet.
Daarnaast vind ik dat een eerste stap, met nog velerlei 'opdrachten' ernaast. Want het gaat ook om erkennen dat je gevoelig bent voor extra werkelijkheid, dat je jezelf leert kennen hoe je de spanning omzet in constructieve gedachten in plaats van gepieker, dat je mag ontdekken wat er schuil gaat achter de wanen. Welk mogelijk trauma van jezelf of van anderen ligt er verborgen? Hoe kan je zelf sterker worden om te kunnen dragen wat je draagt? Welke mensen kunnen je hierin ondersteunen? Welk leven past hier bij om je niet te laten wankelen? Zingeving, hoop, je rol in de samenleving? Al deze zaken.. het zou maar zo kunnen zijn dat de medicatie hier ook een drempel voor opwerpt. Want je kan door de medicatie ook afgevlakt raken, minder verbonden met je eigen essentie, last hebben van bijwerkingen en meegezogen worden in de rol van cliënt, waar je vanuit de samenleving een heel andere bejegening door krijgt.
Mijn persoonlijke verhaal is er een van wanen en medicatie en de zieke periodes waarin mijn wanen heel ontwrichtend, belastend en destructief waren. Nu ik daar doorheen ben zie ik deze crisissen niet alleen maar als ziek, maar als nodig geweest om me te bevrijden uit een ongezonde situatie. Ik hoop dat het lukt voor je om dat ook te blijven zien.
Kortom: medicatie kan helpen om patronen te doorbreken (wanen en gepieker) en om ruimte te maken om diepere patronen te doorbreken (meer rust) en heeft tegelijkertijd beperkingen (minder verbonden met jezelf.) Daar een weg in vinden is de zoektocht naar hopelijk steeds verfijnder een balans te ontdekken waarbij je een goed leven kan leiden. Ik hoop van harte dat er mensen zijn die met je meebewegen en je support geven op deze lastige weg. Zoniet, zoek gelijkgestemden op. Zoals je met deze vraag ook al doet! Goed bezig!
Hartelijke groet Jeroen
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 22
Beantwoord door: Jeroen Zwaal op 26 juni 2019
