Gerja Muis zet na een eenzame week, waarin niemand haar als naaste vraagt hoe het met haar is, haar gevoelens op papier. Ze schrijft een gedicht aan haar dierbare ex-man die een bipolaire stoornis heeft. Ze deelt dit bijzondere gedicht met de lezers van PsychoseNet.
Soms ga je door een dal van diepe duisternis. Vorige week, was zo’n week. Een opname van mijn ex-man en allerbeste maatje in een isoleercel. Een week waarin je je zó machteloos voelt.
Een week waarin er niemand vraagt hoe het met je gaat
Terwijl een dierbare vriend zó ziek is, dat je je ernstige zorgen maakt over de afloop. Dat je niet weet hoe het met hem gaat, omdat je hem niet kunt bereiken. Dat je niet bij hem naast bed kunt zitten om zijn hand vast te houden.
Dat je niet weet of hij het gaat redden…
Wat is het dan fijn om dat gevoel te kunnen omzetten in woorden en toe te vertrouwen aan het papier.
Eenzaam en alleen…
Als je zó diep bent weggegleden,
dat je geen uitkomst meer ziet,
geen licht ziet om je heen,
de warmte niet meer voelt,
onbereikbaar van de wereld om je heen
alsof je hart verdoofd is
en je brein het niet meer weet
verlaten van alles
eenzaam en alleen.
Weet dan lieverd dat er iemand is die om je geeft,
die je probeert te bereiken, op welke manier dan ook,
die voor je bidt,
een kaarsje voor je brandt,
door een woord op afstand, zó vurig uitgesproken,
dat het hopelijk in je hart belandt.
Een kort bezoek, mijn arm om je heen,
mijn schouder waarop je mag huilen,
Je staat niet alleen!
Maar voel je de warmte?
Hoor je mijn stem?
Zie je het licht wel schijnen
en voel je dat ik bij je ben?
Ik zie de wanhoop in je ogen,
ik voel jouw onmacht in mijn lijf.
Ik laat je hier weer achter,
terwijl ik duizend keer liever blijf.
Ik vertrouw erop dat er ooit een mooie wereld komt
één van rust, warmte, liefde en licht
Ik geloof dat God jou zal behoeden,
je zal meenemen, als de wind.
Mijn liefste lief! Gods mensenkind.
Gerja Muis is familie-ervaringsdeskundige tevens dierbare vriendin van ex-man met een bipolaire stoornis.
Geef een reactie