Trauma, PTSS en ACE’s (Adverse Childhood Experiences/ slechte ervaringen uit je kindertijd) worden vaak over het hoofd gezien wanneer er allerlei labels geplakt worden. Anneke Sips zegt daarom: Label Off — Love On. En dit is waarom:
Sinds 1998 loop ik rond in de psychiatrie. In een bijzondere rol: als verpleegkundige waarbij ik nu yoga therapie heb toegevoegd aan mijn toolkit. Ik werk momenteel vooral met trauma en psychose. Ik bied therapeutische yoga programma’s aan op de VIP (vroege interventie psychose) en kinderpsychiatrie, gericht op preventie en herstel.
Ik heb vele gesprekken geobserveerd tussen dokter en patiënt
Gezien hoe labels geplakt werden en hoe mensen zich hierna gaan gedragen. Honderden (zo niet duizenden) pillen in mijn handen gehad. Injecties in arm of bil, waarna iemand direct versuft. Vrijwillig of anders onder dwang.
Gesprekken diep en oppervlakkig op opname afdelingen, separeercellen en bij mensen thuis. Met kind, jeugd, volwassenen en bejaard. In de ochtend, de middag en de nacht. Angst, paniek, dwang, stress en vooral heel veel verdriet.
Gek doen, normaal zijn. Veel sigaretten en slechte koffie. De psychiatrie is een doolhof waar je bijna niet meer uitkomt en waar agressie vaak aan de orde van de dag is.
Ook veel gelachen en diepe verbondenheid gevoeld, maar dat laatste mag eigenlijk niet
Er moet professionele afstand zijn. Want anders…
Ik heb altijd geloofd in verbinding. In professionele vriendschap, warmte en nabijheid. Stilte en verwondering. In de kracht van de mens en het mogen falen. De moed om het steeds weer te proberen heeft mij heel vaak diep geraakt.
Ming die op de meest traumatische manier per vliegtuig en boot van China in Nederland terecht kwam, verhandeld. Ik zie haar nog voor me in de separeer waar ze in haar eentje Engels heeft geleerd.
Mijn vriend T die ik op de adolescenten afdeling ontmoette. Het jarenlange misbruik door broer moest verzwegen worden, wat zou het dorp wel niet van hen vinden, de dokters familie. Niks trauma: een draaideur patiënt met schizofrenie. Totdat mijn vriend T voor het laatst werd gezien op het spoor met zijn koptelefoon in zijn oren.
En Mo, ex kindsoldaat uit Siërra Leone, keek altijd omhoog naar de bomen wanneer we een wandelingetje maakten over het terrein van Reinier van Arkel in Vught. Paranoïde psychose… Of zaten er daar waar hij vandaan kwam echt mensen (de vijand) in bomen en probeert hij zich te beschermen?
Aan trauma hadden we even niet gedacht…
Ik kan nog wel even doorgaan en in plaats van vragen ‘wat er met jou aan de hand?!’ vraag ik liever ‘wat is er met jou gebeurd?’ Antwoord geven is niet het meest belangrijk. In de vraag zit de uitnodiging om er te zijn. Pauze te nemen. Op adem te komen en verbinding te maken. En ja, in liefde. Dat is zeker geen verboden woord! En verhalen ontstaan — en herstel een logisch gevolg.
‘Safety IS the treatment!’ [Dr Stephen Porges]
Anneke Sips heeft het Network Yoga Therapy en The Yoga Therapy Conference opgericht en is een bruggenbouwer in yoga en gezondheidszorg in Nederland. Ze start een online Compassion Based Yoga Therapy programma voor iedereen die voor andere mensen zorgt.
Geef een reactie