In 1975, op mijn 15e begon ik te drinken en te blowen. Blowen is in mijn leven mijn voorkeursdrug gebleken en als een rode draad gebleven.
Na mijn eerste psychose, cisodenol, anatesol en haldol, belande ik 98 kg zwaar (momenteel 73) en kwijlend in een stoel. Zowel lichamelijk als geestelijk en emotioneel lamgelegd. Blowen hield mijn vonk in leven. Maar blowen gebruikte ik later, nadat ik het advies van mijn toenmalige psychiater opvolgde om te stoppen met medicatie, om een psychose op te wekken.
Waarom? Nooit was ik in de gelegenheid gesteld om te praten over wat ik had beleefd tijdens deze psychotische, angstige, magische, spirituele, trotserende episode. Natuurlijk had ik belevingen gehad die (ogenschijnlijk) te bizar waren om werkelijk te kunnen zijn, er zaten echter ook waarnemingen en gevoelens bij die het behouden waard waren. Wat was waar en wat niet?
Nu besef ik dat ik soms een waarheidsgevoel koppelde aan voor mij reële belevingen die echter de toets van de realiteit nooit kunnen doorstaan
Mij werd echter verteld dat ik in de war was geweest en ernstig (geestes) ziek, ik moest het maar vergeten. Daarom besloot ik weer de ook magische wereld van synchroniteit en betrekkingswanen in te duiken, ik wist hoe ik het moest doen.
Ik ontwikkelde een uniek verklaringsmodel voor wat ik ervoer en werd door een rechterlijke machtiging uit dit proces geplukt. Het verdriet was overweldigend dus ook mijn drang om dit hoe dan ook op te lossen. Mijn omgeving greep in.
Wederom stelde een psychiater na drie jaar voor om te stoppen met medicatie. Ditmaal besloot ik het ingrijpen voor te zijn, vertrok en liet de deur open. Ik ben sindsdien nooit meer terug geweest in die woning.
Na twee jaar tijdens mijn walkabout soms letterlijk als een razende door drie wereldsteden (Rotterdam, Amsterdam en Londen) te hebben gezworven en nadat ik al mijn mogelijke waarnemingen doorleefd en uitgeleefd had, was ik volledig uitgeput en accepteerde behandeling.
De puinhoop van mijn maatschappelijke achteruitgang overziend, 10 verloren jaren in dat opzicht, was mijn eerste besluit om niet meer te stoppen met antipsychotica
Het doet wel iets voor mij, deze antipsychotica. Het herstelt mijn “buffer”. Zonder deze buffer komen vanuit hyper vigilantie (vietnam syndroom) alle impulsen en indrukken hard binnen als een soort bombardement. Soms labelt mijn brein vervolgens iedere indruk foutief, zo is inmiddels gebleken, waardoor mijn taal en contact met omgeving voor mijn omgeving een onbegrijpelijke betekenis krijgt. En dan volgt eenzaamheid, het isolement van mijn magisch/spirituele cocon.
Ik beweeg in mijn beleving dan in andere dimensies
Dit was 35 jaar geleden.
Psychofarmische medicatie kent een aantal nare bijwerkingen die mij ook overkomen zijn, zoals;
Impotentie, lethargie, aankomen in gewicht, verlies van reactiesnelheid , verdwijnen van een emotioneel innerlijk en het gemis van de (onderzoekende) stroom van creativiteit.
Ik ben hier echter ook van hersteld, zoals uit de volgende opsomming blijkt:
- Impromen: Ik heb al mijn parachutebrevetten gehaald in Frankrij (destijds strenger dan in Nederland), om waar dan ook in wereld samen met anderen het vliegtuig te mogen verlaten (reactie snelheid). Tevens heb ik een uitvinding gedaan welke als internationaal patent is erkend (creativiteit).
- Risperdal: ik heb nu drie gezonde kinderen (libido).
- Abilify en ritalin (bedwingt een andere opgelopen schade, mijn ADD): mijn BMI is nu uitstekend, ik heb opnieuw mijn motorrijbewijs gehaald en een succesvolle carrière opgebouwd met verschillende rollen en functies.
Medicatie en drugs zijn een hel en een zegen geweest.
Dit en mijn persoonlijke ontwikkeling de afgelopen 35 jaar beschouwend, overweeg ik vandaag voor het eerst om te stoppen met deze brede selectie van middelen
Ik ben echter realistisch genoeg om te beseffen dat ik dan een psychiater nodig heb voor het afbouwschema en een persoonlijke therapeut voor de verwerking van wat gaat loskomen. Verder heb ik een goed doordachte WRAP nodig, die ik deel met naasten (mijn vrouw is ook werkzaam binnen de ggz).
Het is namelijk een domino-effect; roken, blowen, ritalin, abilify. Ik moet daar wel een (relatief ) rustige episode in mijn leven voor uitkiezen, de (definitieve) afbouw vraagt namelijk ook extra draagkracht van mijn directe omgeving wat betreft monitoring of ik weer psychotisch word/ben.
Het enige waar ik over twijfel is het blowen, dat kan wat mij betreft ook de dealbreaker zijn
Mijn belangrijkste medicatie nu is dat mijn realiteit dusdanig aantrekkelijk is en ik zoveel te verliezen heb (kinderen), dat ikzelf als eerste zal ingrijpen bij ontoelaatbaar afglijden.
Wederom waarom?
Wat is mijn werkelijke potentieel, wat zit eronder al deze geest beïnvloedende middelen?
En kan ik dat aan?
Geef een reactie