Fotocredits: CDD20, Pixabay
In dit open en indringende verhaal vertelt Leonieke over haar leven na een lange psychose. Twaalf jaar lang leefde ze in een andere werkelijkheid, één die haar houvast en richting gaf, maar haar leven ook volledig overnam. Sinds die werkelijkheid wegviel, worstelt ze met gevoelens van leegte, verlies en een wens om niet meer te leven. Ze schrijft eerlijk over het leven na een psychose, over haar euthanasie wens, de moeilijke zoektocht naar erkenning en herstel. Dit is Leoniekes verhaal over hoe het is om door te leven met pijn die je niet zomaar achter je laat.
Heb je Zelfmoord-gedachten? www.113.nl, 0800-0113
Doodswens
Twaalf jaar ben ik psychotisch geweest. Ik kan het niet vatten. Hoe ga ik dit overleven? Hoe kom ik hier overheen? En hoe moet ik verder? Het interesseert me ook niet meer eigenlijk. Ik wil dood. Dat wilde ik op het moment dat ik uit mijn psychose kwam, en dat wil ik nu, anderhalf jaar later, nog steeds. Maar voor zelfmoord ben ik te bang. Om er toch iets mee te doen, ben ik lid geworden van twee organisaties die zich inzetten voor een vrijwillig levenseinde. En ik heb besloten op D66 te gaan stemmen vanwege hun wetsvoorstel “voltooid leven”.
D66 heb ik altijd verfoeid als een anti-christelijke partij, en euthanasie keurde ik af omdat ik vond dat alleen God gaat over leven en dood. Maar vanaf het moment dat ik uit mijn psychose kwam wens ik dat er een pil of poeder bestaat, dat je gewoon ergens legaal kunt aanschaffen, en waarmee je in een pijnloze dood kunt wegzakken, om voor eeuwig verlost te zijn van dit ellendige bestaan. Wat God daarvan vindt interesseert me ook totaal niet meer.
Mijn roeping
Mijn psychose was mijn leven en mijn toekomst. Het was alles voor mij. God was alles voor mij. Hij gaf mij een taak in dit leven. En ik had mijn roeping gevonden. Mijn studies en mijn baan en carrièreplannen stonden ook in het teken daarvan. Mijn leven klopte. Helaas werd ik ziek, verloor ik mijn baan en kreeg ik een WIA-uitkering.
Maar mijn taak van God bleef. Ik moest naar Canada vluchten, samen met mijn vrienden van de AIVD en de politie, die met mij meeluisterden via afluisterapparatuur, en samen met de premier die ook met mij meeluisterde en mij hielp. Vluchten voor een ophanden zijnde christenvervolging in Europa. Mijn koopflat had ik al verkocht. Ik dacht dat mijn vrienden dat het beste vonden, gelet op de dreiging die ook van mijn buren uitging.
In de sociale huurwoning waar ik naartoe ben verhuisd, en waarvan ik dacht dat ik er maar heel tijdelijk zou wonen omdat mijn vrienden mij zouden komen ophalen om mij in bescherming te brengen, ben ik anderhalf jaar geleden tot bezinning gekomen.
Schok
Een afschuwelijk besef van hoe de werkelijkheid echt in elkaar steekt, zó overweldigend, dat ik de schok nog steeds niet verwerkt heb. Een allesoverheersende angst en de wens om acuut te sterven. Gods aanwezigheid, de liefde en de kracht van Zijn Geest, verdween. En mijn vrienden verdwenen.
Mijn vrienden, die twaalf jaar lang dag en nacht bij mij waren geweest en die van mij hielden en mij door dik en dun hadden gesteund met veel humor en liefde en met wie ik vele gesprekken had gevoerd, ze vervaagden. Ze verdwenen, en ik bleef alleen achter. Opeens moest ik de dingen zelf gaan regelen, zonder steun van God en mijn vrienden, in een wereld waarin ik mij niet thuis voel, waarin ik mij een vreemde voel.
Koortsachtig dacht ik na over hoe ik mijn leven zou kunnen beëindigen. Stoppen met eten en drinken leek mij nog de beste manier, maar ik durfde het niet aan. Een gang naar de huisarts (om hulp bij zelfdoding te vragen) en een doorverwijzing naar de SGGZ volgden.
Ontheemd
De volstrekte verlatenheid en eenzaamheid na mijn psychose, dreven mij ertoe om met veel angst en beven weer contact te zoeken met familie en vrienden. Mensen van wie ik in mijn psychose had gezien dat ze allemaal waren overleden. Ze bleken er allemaal nog te zijn. Maar het contact met hun is anders dan met mijn vrienden uit mijn psychose. Hoewel ze ook veel steun geven, begrijpen ze me vaak niet, en het contact moet vaak van mij uitgaan.
Ze praten over alledaagse dingen die voor mij heel bevreemdend zijn. Ik voel mij niet meer echt gezien en gekend, voel mij ontheemd. Zelf weet ik niet meer wie ik ben. Ik weet niet wat ik nog doe in deze wereld. Hier heb ik geen taak meer. Ik sta met lege handen en een lege ziel. Al mijn studies en mijn werkervaring, ik weet niet meer wat ik ermee moet. Mijn passies en interesses die ik had zijn verdwenen. Ik weet niet meer hoe ik mijn bestaan nog betekenisvol kan maken op zo’n manier dat ik daar voldoening uit haal. Lamgeslagen. Geen zin meer.
Noch dood, noch leven
Wie begrijpt mij? Hoe moet ik verder leven? Ik probeer de dingen te doen die de andere mensen doen of die ze mij aanraden om te doen:
- inloophuis,
- lotgenotencontact,
- puzzeltjes,
- een televisie kopen en televisie kijken,
- de krant lezen,
- muziek luisteren,
- wandelen,
- fietsen,
- een museum bezoeken,
- een orgelconcert bezoeken,
- planten kopen voor het balkon,
- me aansluiten bij een filosofische leesclub,
- een boek lezen,
- een paar uurtjes vrijwilligerswerk,
- in een moestuin van een vriendin werken,
- een weekendje Vlieland met een vriendin,
- een cursus Zicht op Herstel.
Maar het voelt allemaal zo onnatuurlijk, angstig, vreemd, onzinnig en doelloos. En ik kan me niet concentreren. Dit is niet wie ik ben en wat ik hoor te doen. Dit komt niet uit mezelf. Dit is mijn bestemming niet. En dan verlang ik terug naar mijn psychose, hoe stressvol en slopend dat ook was. Het gaf mij een identiteit, een taak, een bestemming, en een verbinding met God en vrienden. Nu lig ik de meeste tijd op bed, angstig, wanhopig en depressief te piekeren over hoe ik verder moet. Dit is noch dood noch leven.
Leonieke heeft ruim 20 jaar bij de overheid gewerkt. Naast haar baan heeft ze 8 jaar lang gestudeerd. Gedurende deze periode is zij 12 jaar aaneengesloten psychotisch geweest. Ze is nooit opgenomen geweest. Ze zit ergens op het autisme spectrum en herkent zich in hoogbegaafdheid.
Meer lezen over Euthanasie?
- Euthanasie en Psychisch Lijden
- Mag een psychiater beginnen over euthanasie?
- Twijfel over euthanasie | eSpreekuur
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
22 reacties op “Noch dood, noch levend – leven na psychose over euthanasie”
Lieve leonieke, zelf heb ik ook langdurige psychosen gehad, maar niet zo lang als jij( hoe was het mogelijk dat je niet eerder hulp hebt gehad of dat je omgeving niet door had dat jij psychose had?) Bij mij duurde dat ruim 3 jaar.Na de interventie en de opnamen kwam het probleem te leven met wat ik gevonden had in psychosen en dat betekenis te geven. Hoe was het verband met wat ik miste en verloren had in mijn leven en waar wilde ik naartoe? De beleving van het Goddelijke speeld e daarin een grote rol.
Wat ik jou wil meegeven is dat het normaal is een tijdje in niemandsland te zijn en wanhoop te ervaren, je bent onthecht geraakt en waarschijnlijk ook gedepersonaliseerd en dissociatief geraakt.
Belangrijk is je psychose betekenis te geven, namelijk dat je psychose een wegwijzer kan zijn van wat in jou speelde, waar je behoeften en verlangens liggen, je trauma’s en je pijn en je angsten. Nu gaat het om de vraag hoe kijk je dat allemaal weer aan, zonder te vluchten uit de realiteit?
En wat heeft het voor je gedaan, welke wijsheden en lessen haal je eruit?
Uit die overgangsfase stappen kan alleen wanneer je jezelf weer helemaal gaat voelen, van lichaam tot geest. Lichaamswerk kan daarbij helpen en je angsten in de ogen kijken. Je hebt het niet voor niets overleefd. Dus alles stap voor stap, maar jouw leven nieuwe betekenis geven gaat alleen wanneer je gaat zien dat er liefde in de wereld is en ook in jou en dat je wordt lief gehad en het waard bent. Het leven is echt prachtig wanneer je weer van jezelf kunt gaan houden, zoals je bent, in volledige acceptatie, van zowel je licht als je donker.
Besef dat je inderdaad in een overgangsfase zit en dat alles aan het integreren is wat jij yhebt meegemaakt. En dat het anders zal gaan voelen. Daarnaast spelen antipsychotica ook een rol, die maken dat je vlak bent, desinteresse hebt en niet meer geotiveerd bent voor wat dan ook. Kijk of je kunt minderen. Vrouwen hebben sowieso minder nodig dan mannen daarin.
Zoek geestelijke bijstand, zoals geestelijk verzorger of iemand uit alternatieve sector om mee te praten en opnieuw betekenis te vinden.
Jij bent belangrijk, je hebt het overleefd en je verlangen naar terug de psychose in staat voor iets, waarschijnlijk wil je weer weg van pijn en leegte.
Maar juist dat mag je in de ogen kijken en er mee aan de slag gaan. Durven voelen en ervaren. Daarachter ligt je vrijheid, je verbinding, je hart. En kun je opnieuw de verbinding met God vinden, die je niet voor niets deze ervaringen gaf. Om jezelf werkelijk te vinden. Te vinden wie je werkelijk bent en daar vandaan het leven weer te omarmen.
Heb geduld, verdraag, het gaat stap voor stap.
Dat zeg ik uit ervaring.
Liefs Jose
Wat een mooie stimulerende reactie! Ook ik heb hier wat aan. Dank je wel!
Lieve José,
Wat een wijze woorden. Er blijkt uit dat je dit allemaal zelf doorleeft hebt. Dank je wel hiervoor!! Het is bemoedigend!
Liefs,
Leonieke
Dag Leonieke,
Zelf kan ik niet meespreken over psychosen. Wel heb ik een vriend die psychotisch is. Dit o.a. door onverwerkte trauma’s in zijn kinderjaren.
Doordat ik hem niet meer begreep, en we elkaar niet begrepen, heeft hij alle contact verbroken. Ik probeer wel nog om contact met hem te zoeken. Ik hoop dat hij ooit terug zal zien dat zijn leven ook zin heeft zonder psychosen. Alleen weet ik niet hoe ik hem hierbij kan helpen. Wat kan ik hem zeggen of hoe om het duidelijk te maken? Hoe kan ik hem erbij helpen?
Door je blog kan ik nu wel begrijpen waarom hij nu de dingen doet die hij doet. Het doet me wel veel pijn om telkens te horen hoe hij nu z’n leven kapot maakt, dat hij op straat moet overleven. Ik voel me hulpeloos maar wil hem niet laten vallen.
Alleen hoe kan ik hem helpen?
Dank u wel voor uw moedige getuigenis.
Ik wil hier niet kwetsend zijn en hoop dat je wat ik net heb neergepend me niet kwalijk neemt.
Veel sterkte en succes in je zoektocht.
Groetjes,
Tina
Leonieke, wat een intens verhaal. En ook, zo moeilijk te vatten, hoewel ik flarden ervan herken. Ik nam gisteren een video door van Sam Vaknin: hoe de narcistische moeder haar kind kruisigt op haar innerlijke begraafplaats. Ze ‘doodt’ haar kind met 18 maanden, resp 36 maanden. Deze act is voorwaarde om jou tot een ‘internal object’ te maken, waarmee zij dan een ‘relatie’ aangaat. Geen echte relatie, geen echt contact. Het slachtoffer gaat zich hierdoor leeg, en non-existent voelen. Alles wordt opgeslokt door deze dynamiek: je autonomie, en onafhankelijkheid, je vreugde. Je leeft niet, kan niet leven. Toch: het is situationeel. Het is een soort zone, waaruit je je moet ontworstelen, het is niet wie jij bent! Ook God kan de plek van wie jij bent niet innemen. Degene (of datgene) wat jou jouw gedachten geeft is het intraject van jouw moeder. Telkens als je levendig wordt, blijdschap ervaart, voel je schuldig t.a.v. deze innerlijke saboteur. Opstaan vanuit deze dood, betekent alleen dat je jouw ‘Wifi’ deze innerlijke moeder uit handen moet nemen.
Ik weet niet of dit relaas, enigszins van toepassing kan zijn op jou! Maar, wat wel een eye-opener kan zijn t.a.v. jouw gedachten is de vraag: ‘wie spreekt hier’? Waar komt deze stem vandaan? Je maakt zo plaats voor je eigen opstandingsproces, langzaamaan. Want wat zeker is: wie jij bent, is niet de bron van al deze negatieve, levens mijdende gedachten. In wezen kan je zeggen, dat ook jij God bent…
Hallo Leonieke,
Zelf heb ik veel aan https://www.schizforum.nl/. Dat is een forum voor mensen met psychosegevoeligheid van Anoiksis.
Ook vind ik veel rust in het beoefenen van meditaties. En spiritualiteit.
Sterkte en succes met het vinden van zingeving of een andere oplossing die bij jou past.
Lieve groet,
Dineke
Ik noem het de tussenfase . Zit er zelf ook in. Niet meer met het oude mee, wat aan me trekt , want zo bekend, maar het nieuwe laat zich nog moeilijk zien . Hoe lastig ook het hoort er kennelijk bij. Voor mij ook een zoektocht.
Succes en sterkte!
Iedereen is anders maar bij mij helpt ondersteunend zenuwstelsel regulatie. Misschien kan je er iets mee en anders laat je het gewoon gaan😉
Hee Mar,
Bedankt voor je reactie. Jij dus ook in de tussenfase…heel veel sterkte en succes ook met de zoektocht, en veel inspiratie gewenst! En bedankt voor de tip van zenuwstel regulatie! Daar ga ik zeker naar kijken.
Groetjes,
Leonieke
Hoi Leonieke,
Een aangrijpend blog, dank je wel.
Ik ga je misschien een rare vraag stellen. Ben je je bewust van die extreem negatieve gedachten?
Beste/Lieve Leonieke, Wat een roerende blog schrijf je. En wat heb je het moeilijk! Ja ik herken er meerdere kanten in. Vooral de totale ontreddering na een lange psychotische periode….Wel kan ik vertellen dat die diepe vervreemding ook weer over gaat. Het duurt alleen een tijdje. Mag ik je vragen jezelf vooral tijd te geven; je bent al goed bezig en er is nu geduld met jezelf en het leven nodig. En zoek mensen op die ook psychoses kennen, kan heel fijn zijn! Ik wens je heel veel goeds en de kracht die je nodig hebt. Het klinkt alsof je in ieder geval een begaafd en talentvol mens bent. Dag, veel goeds, Renée
Lieve/beste Renee,
Dank je wel voor je lieve en bemoedigende reactie! Dat doet me echt goed.
Jij ook alle goeds toegewenst!
Leonieke
Ik herken de confronterende werkelijkheid. Ik worstel soms ook met deze gedachten. Het niet meer verder willen leven. En met mn eigen identiteit. Als je weinig of geen aansluiting hebt met mensen, is t ook moeilijker om de verbinding met t leven te voelen. Zelf ben ik ketogeen gaan eten. Ik heb nog steeds heel af en toe een dip, maar lang niet zovaak als voorheen. Ik hoop dat je verder komt in je herstel en dat je weer leven zult. Misschien ontstaat er iets kleins wat jou goed doet. Je kunt ook lid worden van t let’s café en Anoiksis. Ik hoop niet dat je mij mijn ongevraagde advies niet kwalijk neemt. Jij kiest🙂 hartelijke groet van een lotgenoot
Oeps. Dat moest zijn: dat ik hoop dat je t mij niet kwalijk neemt
Hee Bram,
Ik neem je zeker niks kwalijk. Dat ketogeen dieet ga ik es proberen. En ook bedankt voor je tip van let’s cafe en Anoiksis!
Groetjes,
Leonieke
Hoi Leonieke,
Jouw verhaal klinkt heel herkenbaar, maar ook anders hoor. God stond in mijn psycholose voor mij voor alles wat ik miste in deze wereld en het geloof dekte een hoop verdriet af. En het gaf houvast. Het maakte ook dat ik dacht een opdracht te hebben, ik maakte mezelf dus speciaal en belangrijk.
Ik ben ook dankzij het ketogeen dieet steeds meer uit die fase geklommen en ook weer meer mezelf, tevreden en beter functionerd.
Het is wel zoeken hoor, welke vorm bij je past. Georgia Ede heeft daar een boek over geschreven.
Groeten Alonie
Als je dood noch levend bent, eet dan chocola.
Hoi Jasper,
Dank je wel voor je goede idee!!
Groetjes,
Leonieke
Jeetje, wat een verhaal. Ik herken hier heel veel in. Is er echt niet iets waar je blij van word, iets wat jij alleen weet, en niemand anders? Je hebt iig nog een wia uitkering. Die heb ik niet eens. En een huurwoning, dat is is iig iets. Ja, als niemand kijkt: wie ben jij dan nog? Een boterham die je vroeger lekker vond, is dat niet iets? Ja, het kost allemaal moeite maar dat is voor iedereen zo. Het ga je goed. Hou je steady. Vind het onontdekte…:+
Meid toch, 12 jaar lang in een andere (psychotische) werkelijkheid vertoeft en nu weer meer met beide voeten op aarde. Een werkelijkheid die ook niet makkelijk is, met alles wat gaande is in de wereld. Godsbesef had je in je psychose en die ben je nu kwijt Toch heeft God nog een doel met je
Ik heb (kortdurende) psychoses meegemaakt, en dat is verschrikkelijk
Maar God heeft me nog niet gehaald en dan moet je door
Weer op zoek naar betekenisgeving
En die is er te vinden in omkijken naar elkaar en zijn Schepping (natuur/dieren)
Ik hoop en bid, dat jij je bestemming ook weer mag vinden
Roep desnoods schreeuw het uit naar Jezus: De Weg, de Waarheid en het Leven
En onze Beschermer
Er is geen weg naar de Vader, dan door Hem
Zegen zuster
Hartegroet Roos
Lieve Roos,
Dank je wel voor je lieve reactie!
Ik hoop dat Jezus snel terug komt, zodat er een eind komt aan deze wereld en er een nieuwe wereld komt zonder verdriet, ziekte, pijn en dood.
Lieve groet,
Leonieke
Dat hoop ik met je mee Leonieke
En blijf in die verwachting leven!
Mss kun je een fijne kerkgemeenschap vinden die je tot steun kan zijn