Fotocredits: CDD20, Pixabay
In dit open en indringende verhaal vertelt Leonieke over haar leven na een lange psychose. Twaalf jaar lang leefde ze in een andere werkelijkheid, één die haar houvast en richting gaf, maar haar leven ook volledig overnam. Sinds die werkelijkheid wegviel, worstelt ze met gevoelens van leegte, verlies en een wens om niet meer te leven. Ze schrijft eerlijk over het leven na een psychose, euthanasie, de moeilijke zoektocht naar erkenning en herstel. Dit is geen pleidooi en geen oplossing. Dit is Leoniekes verhaal over hoe het is om door te leven met pijn die je niet zomaar achter je laat.
Heb je Zelfmoord-gedachten? www.113.nl, 0800-0113
Doodswens
Twaalf jaar ben ik psychotisch geweest. Ik kan het niet vatten. Hoe ga ik dit overleven? Hoe kom ik hier overheen? En hoe moet ik verder? Het interesseert me ook niet meer eigenlijk. Ik wil dood. Dat wilde ik op het moment dat ik uit mijn psychose kwam, en dat wil ik nu, anderhalf jaar later, nog steeds. Maar voor zelfmoord ben ik te bang. Om er toch iets mee te doen, ben ik lid geworden van twee organisaties die zich inzetten voor een vrijwillig levenseinde. En ik heb besloten op D66 te gaan stemmen vanwege hun wetsvoorstel “voltooid leven”.
D66 heb ik altijd verfoeid als een anti-christelijke partij, en euthanasie keurde ik af omdat ik vond dat alleen God gaat over leven en dood. Maar vanaf het moment dat ik uit mijn psychose kwam wens ik dat er een pil of poeder bestaat, dat je gewoon ergens legaal kunt aanschaffen, en waarmee je in een pijnloze dood kunt wegzakken, om voor eeuwig verlost te zijn van dit ellendige bestaan. Wat God daarvan vindt interesseert me ook totaal niet meer.
Mijn roeping
Mijn psychose was mijn leven en mijn toekomst. Het was alles voor mij. God was alles voor mij. Hij gaf mij een taak in dit leven. En ik had mijn roeping gevonden. Mijn studies en mijn baan en carrièreplannen stonden ook in het teken daarvan. Mijn leven klopte. Helaas werd ik ziek, verloor ik mijn baan en kreeg ik een WIA-uitkering.
Maar mijn taak van God bleef. Ik moest naar Canada vluchten, samen met mijn vrienden van de AIVD en de politie, die met mij meeluisterden via afluisterapparatuur, en samen met de premier die ook met mij meeluisterde en mij hielp. Vluchten voor een ophanden zijnde christenvervolging in Europa. Mijn koopflat had ik al verkocht. Ik dacht dat mijn vrienden dat het beste vonden, gelet op de dreiging die ook van mijn buren uitging.
In de sociale huurwoning waar ik naartoe ben verhuisd, en waarvan ik dacht dat ik er maar heel tijdelijk zou wonen omdat mijn vrienden mij zouden komen ophalen om mij in bescherming te brengen, ben ik anderhalf jaar geleden tot bezinning gekomen.
Schok
Een afschuwelijk besef van hoe de werkelijkheid echt in elkaar steekt, zó overweldigend, dat ik de schok nog steeds niet verwerkt heb. Een allesoverheersende angst en de wens om acuut te sterven. Gods aanwezigheid, de liefde en de kracht van Zijn Geest, verdween. En mijn vrienden verdwenen.
Mijn vrienden, die twaalf jaar lang dag en nacht bij mij waren geweest en die van mij hielden en mij door dik en dun hadden gesteund met veel humor en liefde en met wie ik vele gesprekken had gevoerd, ze vervaagden. Ze verdwenen, en ik bleef alleen achter. Opeens moest ik de dingen zelf gaan regelen, zonder steun van God en mijn vrienden, in een wereld waarin ik mij niet thuis voel, waarin ik mij een vreemde voel.
Koortsachtig dacht ik na over hoe ik mijn leven zou kunnen beëindigen. Stoppen met eten en drinken leek mij nog de beste manier, maar ik durfde het niet aan. Een gang naar de huisarts (om hulp bij zelfdoding te vragen) en een doorverwijzing naar de SGGZ volgden.
Ontheemd
De volstrekte verlatenheid en eenzaamheid na mijn psychose, dreven mij ertoe om met veel angst en beven weer contact te zoeken met familie en vrienden. Mensen van wie ik in mijn psychose had gezien dat ze allemaal waren overleden. Ze bleken er allemaal nog te zijn. Maar het contact met hun is anders dan met mijn vrienden uit mijn psychose. Hoewel ze ook veel steun geven, begrijpen ze me vaak niet, en het contact moet vaak van mij uitgaan.
Ze praten over alledaagse dingen die voor mij heel bevreemdend zijn. Ik voel mij niet meer echt gezien en gekend, voel mij ontheemd. Zelf weet ik niet meer wie ik ben. Ik weet niet wat ik nog doe in deze wereld. Hier heb ik geen taak meer. Ik sta met lege handen en een lege ziel. Al mijn studies en mijn werkervaring, ik weet niet meer wat ik ermee moet. Mijn passies en interesses die ik had zijn verdwenen. Ik weet niet meer hoe ik mijn bestaan nog betekenisvol kan maken op zo’n manier dat ik daar voldoening uit haal. Lamgeslagen. Geen zin meer.
Noch dood, noch leven
Wie begrijpt mij? Hoe moet ik verder leven? Ik probeer de dingen te doen die de andere mensen doen of die ze mij aanraden om te doen:
- inloophuis,
- lotgenotencontact,
- puzzeltjes,
- een televisie kopen en televisie kijken,
- de krant lezen,
- muziek luisteren,
- wandelen,
- fietsen,
- een museum bezoeken,
- een orgelconcert bezoeken,
- planten kopen voor het balkon,
- me aansluiten bij een filosofische leesclub,
- een boek lezen,
- een paar uurtjes vrijwilligerswerk,
- in een moestuin van een vriendin werken,
- een weekendje Vlieland met een vriendin,
- een cursus Zicht op Herstel.
Maar het voelt allemaal zo onnatuurlijk, angstig, vreemd, onzinnig en doelloos. En ik kan me niet concentreren. Dit is niet wie ik ben en wat ik hoor te doen. Dit komt niet uit mezelf. Dit is mijn bestemming niet. En dan verlang ik terug naar mijn psychose, hoe stressvol en slopend dat ook was. Het gaf mij een identiteit, een taak, een bestemming, en een verbinding met God en vrienden. Nu lig ik de meeste tijd op bed, angstig, wanhopig en depressief te piekeren over hoe ik verder moet. Dit is noch dood noch leven.
Leonieke heeft ruim 20 jaar bij de overheid gewerkt. Naast haar baan heeft ze 8 jaar lang gestudeerd. Gedurende deze periode is zij 12 jaar aaneengesloten psychotisch geweest. Ze is nooit opgenomen geweest. Ze zit ergens op het autisme spectrum en herkent zich in hoogbegaafdheid.
Meer lezen over Euthanasie?
- Euthanasie en Psychisch Lijden
- Mag een psychiater beginnen over euthanasie?
- Twijfel over euthanasie | eSpreekuur
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie