Antwoord
Beste K.,
Bedankt voor je vraag, en nee hoor, je hoeft je echt helemaal nergens voor te schamen. Wat jij voelt, is zó menselijk. Het is geen overdreven reactie, geen ‘rare gehechtheid’, geen fout. Je hebt een betekenisvolle band gehad met iemand die er voor jou was in misschien wel één van de kwetsbaarste periodes van je leven. Dat is geen “gewoon werk”. Dat is relatie. En afscheid nemen van zo’n persoon — ja, dat hakt erin.
En weet je, dat idee dat het ‘voor hem gewoon werk was’ — dat is waarschijnlijk niet eens helemaal waar. Natuurlijk zit er een professionele afstand in. Maar veel hulpverleners worden wél geraakt, bouwen wél oprechte betrokkenheid op, en nemen óók mensen mee in hun hart als ze vertrekken. Alleen, in dat systeem van ons mag dat niet te veel zichtbaar zijn. Dus wordt er netjes afscheid genomen en dan… tja, dan moet je “door”.
Dus ja, rouwen is hier wel een goed woord. Want het is een verlies. En jouw hoofd probeert dat nu een beetje op te lossen: zou ik toch nog even iets laten weten? Zou ik vragen hoe het gaat? Zou ik…? En eerlijk gezegd — ik snap dat heel goed. Soms wil je gewoon even een echo horen: hé, ik heb ook aan jou gedacht. Dat maakt het verschil tussen afgesloten worden en mogen afronden.
Of je contact op moet nemen? Dat hangt er een beetje van af. Als het je zou helpen om een korte, warme, dankbare mail te sturen — gewoon om af te ronden — dan zou dat kunnen. Maar dan dus niet met de verwachting dat er een gesprek uit voortkomt. Meer als een soort afscheidsbloem op iemands bureau. Een gebaar. Ik wil je bedanken voor alles wat je betekend hebt. Ik mis je nog regelmatig, dat zegt misschien ook iets over hoe veilig ik me bij je voelde. Ik hoop dat het goed met je gaat. Punt. Meer hoeft niet.
Maar let op: als het sturen van die mail je meer onrust dan rust oplevert — als je daarna alleen maar gaat refreshen of piekeren of spijt hebt — dan is het misschien beter om het níet te doen en in plaats daarvan juist die rouw maar even helemaal toe te laten. Echt voelen: dit is iemand die ik moet loslaten. En dat mag pijn doen. Zonder dat dat iets zegt over jou, of over hem, of over hoe ‘verkeerd’ het zou zijn. Want het is niet verkeerd. Het is juist een teken dat je kunt hechten. En dat is een kracht, geen zwakte.
Dus misschien is het antwoord niet: óf contact opnemen óf rouwen, maar: eerst rouwen, en dan zelf bepalen wat een goed ritueel zou zijn om dit af te sluiten. Een brief aan hem schrijven zonder hem te versturen. Een symbool in je kamer zetten. Of wél een bericht sturen, maar zonder bijbedoeling. Jij mag bepalen wat jij nodig hebt. En je hoeft dat niet weg te rationaliseren.
Hope this helps en alle goeds!
Mocht je hier nog een keer verder over willen praten dan kun je altijd terecht bij ons op de chat.
Greetz Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 10 juli 2025
