Toen ik in 1993 in contact kwam met de psychiatrie kreeg ik verschillende diagnoses opgeplakt. PTSS, Borderline , Dissociatieve Identiteit Stoornis en een Bi-polaire stoornis. Ik had ook een eetstoornis, maar daar zijn ze maar niet op ingegaan.
Ruim 4 jaar aan één stuk ben ik opgenomen geweest in een psychiatrische instelling, maar het enige wat ze daar deden was pappen en nathouden en crisisbezwering en ze propten me vol met pillen die niet werkten. Maar echt praten over het verleden mocht ik nooit dat moest maar weggestopt worden. Maar goed, aan die opname kwam eindelijk een eind en ik ging weer naar mijn huis om vervolgens ambulant verder gegaan met therapie.
En in tegenstelling tot tijdens mijn opname heb ik in die jaren heel veel geleerd en ben ik nu een redelijk stabiel persoon. Toch waren er in die tijd ook nog dingen die ik niet mocht. Zo mocht ik niet praten over mijn stuk gelopen huwelijk, over mijn doodswens en ik mocht nog steeds niet over mijn trauma’s praten. Nogmaals nu gaat het goed met mij, ik heb geen last meer van andere delen in mij, geen last meer van Borderline, geen eetstoornis meer (wel nog een eetprobleem) en last but not least heb ik geen heftige moodswings meer.
Ik wil dan ook graag gaan stoppen met de medicatie, want ik vind dat ik ze niet meer nodig heb. Maar elke keer als ik erover begin wordt mij de mond gesnoerd en krijg ik te horen dat ik het nog maar moet blijven gebruiken. Kortom ik krijg geen steun om te stoppen.
Dus ik krijg steeds meer weerzin tegen die antipsychotica en antidepressiva en dat leidt dan weer tot het slordig worden met de medicatie. Nu is mijn vraag of ik zo maar kan stoppen met de medicatie? En zijn er wel meer mensen die na jaren therapie geen of hoegenaamd geen last meer hebben van hun diagnose? Graag zou ik hier een antwoord op krijgen zodat ik de volgende keer goed beslagen ten ijs kom als ik weer een poging waag om te praten met de psychiater over het stoppen van medicatie.
