Goedemorgen,
Mijn vraag betreft een familielid van mij.
Op dit moment zit hij in een psychose of in ieder geval in het voorstadium ervan.
Zelf ziet hij dit niet en wil absoluut geen hulp.
Hij is zelf zeer intelligent en kan het voor de buitenwereld heel goed verbloemen.
Maar wanneer je een langere tijd met hem praat begint hij wanen te krijgen en zich anders te gedragen.
We begrijpen dat hulpinstanties niks kunnen doen zolang hij niks wil.
Maar hoe kunnen we dit het beste aanpakken?
Met vriendelijke groet,
Antwoord
Hoi P,
Hoe dit aan te pakken is wellicht de moeilijkste vraag die er is.
Je kan je hem helpen door bij hem te zijn zonder iets te willen doen voor hem. Als hij zo slim is zal hij elke poging om voor hem iets te doen als een poging tegen hem.
Met hem zijn, door gewone praktische zaken mét hem te doen, zal kunnen helpen de gewone werkelijkheid weer te laten ervaren met hem, wellicht dat dan zijn verwardheid op de achtergrond raakt.
Waar staat hij wel voor open? Samen wandelen, boodschappen doen, samen koken, samen eten? En in dit samen zijn, is er wellicht een opening te ontdekken wat hij zou willen, en kan je aanhaken op wat kan je als familielid doen om van de wens een werkelijkheid te maken.
Verbloemen is een vorm van je echte ik niet durven laten zien. wellicht is je familielid wel in een proces gekomen dat dit na jaren van 'overleven' nu wel een wens wordt.
Dit vraagt zoveel dat het niet vreemd is dat er er ingewikkelde verstoring zoals een psychose optreedt. Het afbreken van een oude identiteit en het ontwikkelen van een nieuwe.
Als hij in contact wil of kan komen met mensen die in hetzelfde vaarwater zitten, dan kan dat heel helpend zijn. Bijvoorbeeld contact leggen met ervaringsdeskundigen. Zou hij zelf een vraag kunnen of willen stellen hier?
Wanneer hij niet openstaat voor hulp is het wel belangrijk om een grens te hebben, tot hoever kan of mag dit uit de hand lopen voor er 'gedwongen' hulp nodig wordt? Hoe eerder je kan aangeven dat de nood er is, hoe eerder hij wellicht toch kan meebuigen naar hulp en ondersteuning ontvangen. Het zal een megastap zijn als je famililid dit nog nooit echt heeft gedaan (want met intelligentie kan je een hoop zelf oplossen, behalve de dingen die je samen hebt op te lossen). Kortom; ontwikkel 'samen', creëer vertrouwen en ruimte in de relatie. Wat dan nodig is en hoe dit vorm te geven zijn goede vragen om vooral aan je familielid te stellen.
Hopelijk is de gezonde kant nog sterk genoeg om hier naar te kunnen luisteren. Sterkte en succes hiermee. Jeroen
Beantwoord door: Jeroen Zwaal op 7 oktober 2018
