Misschien hoor ik u niet lastig te vallen. Toch trek ik de stoute schoenen aan:
Mijn zoon heeft vanaf zijn zesde last van stemmen en plaatjes die allemaal met de dood te maken hadden. Hij is nu bijna 18. Wij hebben altijd de relatie gelegd dat dit is ontstaan na een voor hem traumatische ervaring. Hij dacht dat hij doodging door (denken wij) een heftige reflux aanval. Het benam hem de adem en hij dacht dat hij stikte. Hij riep letterlijk ‘help mama help mama ik ga dood!’.
In de loop der jaren heeft onze zoon ( en wij ) met zijn stemmen leren omgaan. Toen hij jong was was dit best een belasting voor hem want het was eng, vooral het thema. Daarnaast is het is wel erg vermoeiend. De laatste anderhalf jaar zeggen de stemmen continu dat hij niet zijn best mag doen zodat hij nooit kan bereiken wat hij graag wil. Hij vind het moeilijk hier over te praten want het geeft hem hetzelfde angstige gevoel als het thema dood. Gisteren begon ik er over en dan rollen er 2 tranen uit zijn ogen over zijn wang. Ik denk dat het met elkaar in relatie staat. Hij heeft ook tics, toch denk ik niet aan gilles de la tourette. Daarnaast doet hij het op vele levensgebieden goed. Hij zit op het VWO, hij kan goed sporten, heeft een leuke groep mensen om hem heen en iedereen mag m graag. Op stap, roken en alcohol vind hij niks maar dan halen zijn vrienden voor hem een pak jogi drink oid. Kortom hij wordt veelal geaccepteerd hoe hij is. Toch beïnvloeden die stemmen hem heel erg, hij wordt er doodmoe van en het gaat ook ten kostte van zijn schoolprestaties alhoewel hij toch gewoon ieder jaar, zij het op t nippertje over gaat.
Sinds kort gebruikt hij concerta waardoor het iets minder druk is in zijn hoofd. Wat kunnen wij doen om hem zo goed mogelijk te helpen. Ik gun m zo Zijn rust in zijn hoofd. Onze zoon wil wel medicatie maar geen medicatie die zijn sportprestaties negatief kunnen beiinvloeden, dit is zijn grote uitlaatklep. Verder is hij een jongen met een groot gevoel voor humor, hij treedt niet op de voorgrond, maar desalniettemin geniet hij van veel dingen. Hij is niet depressief, ook nooit geweest alleen periodes van angst waar we met zijn allen door heen golfden. Hij zegt nu niet angstig te zijn, hij luistert niet naar de stemmen toch zie je hem hevig geëmotioneerd als we het er wel over hebben.
Groet van een moeder
