Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Ik móet iets doen, want de zorg kan mij niet helpen (voor ECT ben ik te goed, zeggen ze, voor digitale hulp te slecht). Dus: zoek ’t maar uit.
Blijft over zelfmoord, ook niet ’t leukste. Of verhoging van mijn quetiapine of fluvoxamine. Ik gebruik al (extra) Clonazepam…
Het klinkt afgezaagd, maar uiteindelijk is de enige die ons echt kan helpen – wijzelf.
Uit de put komen is durven nadenken over een nieuw perspectief. Niet een perspectief van “beter” zijn, zonder symptomen en zonder lijden. Maar een perspectief waarin je beseft dat symptomen en lijden niet altijd kunnen worden weggenomen door therapieën en medicaties – maar dat een zinvol bestaan desondanks toch mogelijk is.
Je kunt weerbaarheid opbouwen om het lijden te verdragen, het een plek te geven. Vaak heb je hier andere mensen voor nodig. Mensen die je kunnen adviseren hoe zij dit gedaan hebben toen ze in de put zaten.
Je kunt je door hulpverlening makkelijk in de steek gelaten voelen. En dan maar medicatie gaan nemen in een poging om jezelf te genezen….
Mijn advies zou zijn: is er iets positiefs in je leven op dit moment. Is er ergens een lichtpuntje? Heb je sterke kanten en kracht en zo ja – hoe zou je die kunnen gebruiken nu? Zijn er dingen die je wil doen, zou willen ondernemen? Wie zou je daarbij kunnen helpen? Zijn er kleine dingen die er toedoen? Zijn er relaties die belangrijk zijn?
Greetz Jim
