Antwoord
Hallo,
Dank voor je openheid. Dit heb ik als psycholoog vaak van mensen gehoord: denken om een ander mens of dier iets vreselijks aan te doen, terwijl je dat helemaal niet wil. Maar omdat je dat denkt, meen je dan te moeten concluderen dat je wel bijzonder gestoord moet zijn! Dat geeft een extreem vervelend gevoel: alsof je niet spoort. Dan vallen nieuwe van dat soort gedachten je direct weer op, wat het idee gestoord te zijn enorm kan versterken, enzovoorts.
Welnu, dan heb ik goed nieuws: dit soort gedachten zijn echt fundamenteel iets anders dan iets daadwerkelijk doen. Sterker nog: we hebben allemaal dit soort gedachten weleens. Als je er met een glimlach naar kijkt en het je verder niet boeit, blijven ze ook niet ‘plakken’. Als je daarentegen deze gedachten erg serieus neemt (‘deze gedachte is een bewijs van mijn zieke geest’), gaan ze je kwellen.
Er is een fundamenteel onderscheid tussen DENKEN, ZEGGEN en DOEN.
Het DENKEN is geheel vrij: wij denken als mensen de meest absurde dingen. Neem die alsjeblieft niet te serieus, het zegt niets over je gedrag.
ZEGGEN is niet geheel vrij: als je tegen iemand zegt dat je net even dacht om hem een klap in het gezicht te geven, zal diegene zich niet fijn voelen. Je mag dat best denken, maar liever niet zeggen dus. Tegen een psycholoog mag je overigens alles zeggen, en tegen mensen die je geheel vertrouwt. Hoewel… verreweg de meeste mensen zeggen lang niet alles wat ze denken. En da’s helemaal prima.
DOEN is aan strikte regels gebonden, zoals we dat in onze cultuur en wetgeving hebben afgesproken.
Maak je dus geen zorgen over absurde, agressieve of seksuele gedachten.
Geeft dit je iets meer lucht?
Groeten,
Tom
Beantwoord door: Tom van Wel op 13 november 2023
