Dag Jim,
Twintig jaar geleden ben ik na een psychose en opname gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Tien jaar geleden ben ik gestopt met medicatie (lithium), vanaf toen was ik ook niet meer onder behandeling.
Ondertussen knaagt het idee bij mij dat ik voor mijn leven ‘veroordeeld’ zou zijn met deze diagnose. Ik herken mij hier ook niet in. Ook heb ik last van het ‘hebben’ van deze diagnose, helemaal omdat ik dit toentertijd flink geventileerd heb in mijn sociale omgeving.
Is er een manier om van de diagnose af te komen? Bijvoorbeeld een psychiater die dit ongedaan zou kunnen maken, of misschien een rechtszaak?
Hebt u hier ervaring mee en zou u mij hierin kunnen adviseren?
Antwoord
Hey D.,
Ja, heb hier helaas ervaring mee – het is onmogelijk om het ongedaan te maken.
Het probleem is dat alle diagnosen in de psychiatrie een inherent probleem hebben: je kunt er heel makkelijk aan komen maar niemand zegt je hoe je ervan af kan komen!
Wetenschappelijk gezien klopt de diagnose ‘bipolaire stoornis‘ niet: het gaat om een onderliggende stemmingsgevoeligheid die iedereen tot op zekere hoogte heeft, en nodig heeft, maar die zich soms zodanig kan manifesteren dat de persoon in crisis komt. Kan ieder mens overkomen.
Mijn vraag is: hoe heb je er precies last van? Is het in de familie? Vrienden en kennissen? Bij het solliciteren?
Je kan eventueel bij mij op een officiële second opinion komen en dan kan ik schrijven dat je ooit een psychische crisis had door omstandigheden + onderliggende gevoeligheid, maar dat dat nu niet meer relevant is en dat je geen stoornis hebt…
Als je denkt dat dat helpt…
Heb je wel een verwijzig van de huisarts nodig aan het UMC Utrecht.
Greetz Jim
Deze vraag is gesteld door een man in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Jim van Os op 1 september 2020
