Ypsilon komt op voor familieleden en naasten van mensen met psychosegevoeligheid. Het adviesdienstteam van Ypsilon ondersteunt familieleden en naasten, luistert naar hun verhaal, verwijst naar hulp en denkt mee over ieders persoonlijke situatie.
Ik kan er niet mee omgaan, er komt geen einde aan op dit moment is mijn zoon van 26. Hij is altijd slaperig, ik moet hem de hele dag stimuleren, kleine opdrachtjes geven die we dan ook nog samen moeten doen. Het is echt vermoeiend voor mij.
Moet ik dat als moeder blijven doen zolang ik leef?
Het is zeker een vermoeiende en lastige situatie die je beschrijft met je thuiswonende zoon. Voor jou, als zeer betrokken moeder in de eerste plaats, en toch ook voor je zoon. Ken je de oorzaak van zijn voortdurende slaperigheid: wordt die veroorzaakt door de medicatie (misschien in combinatie met drugs of alcohol?) en/of is zijn dag-/nachtritme compleet in de war?
Je bent vanzelfsprekend erg betrokken bij je zoon en zijn kwaliteit van leven. Maar je wordt ook continu geconfronteerd met zijn onvermogen om dingen aan te pakken, initiatief te tonen. ‘Ik moet hem de hele dag stimuleren, kleine opdrachtjes geven…’. Van wie moet je dat: is dat gezegd door de behandelaar/begeleider van je zoon, of moet je dat van jouzelf? Voel je druk van je omgeving, voel je een oordeel over je zoon en dus ook over jou? Weten ze dat hij psychisch ziek is?
Als je wilt voorkomen dat je je hele leven in deze lastige en vermoeiende situatie blijft hangen, dan zal je toch actie moeten ondernemen, meer afstand nemen van zijn manier van leven. Je hebt vast en zeker hobby’s, activiteiten die je altijd leuk vond om te doen, maar die ondergesneeuwd zijn door je grote betrokkenheid bij het leven en welbevinden van je zoon. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat zijn ziekte de baas is geworden over jouw leven. Om jouw eigen kwaliteit van leven weer wat meer glans te geven, adviseer ik je dringend je zoon meer vrijheid te geven, d.w.z. hem initiatief te laten nemen. Dat wordt dan op je handen zitten, en je verbijten, want de situatie verandert natuurlijk niet van de ene op de andere dag.
Voor hem zal het ook wennen zijn dat je niet meer constant op zijn lip zit. Daardoor is er de mogelijkheid, zeker de eerste tijd, dat hij op een dwingende manier om aandacht blijft vragen. ‘Nee’ zeggen is dan heel lastig, maar het is het beste wat je kunt doen om hem en jouzelf te helpen, en zo voor jouzelf ook meer vrijheid te creëren. Blijf rustig en wacht tot de situatie gekalmeerd is en je hem op een kalme manier kunt uitleggen waarom je dit doet. Op de site https://naasteninkracht.nl lees je ervaringsverhalen, informatie en tips.
Heb je iemand in je directe omgeving bij wie je je hart kunt uitstorten, die een onbevooroordeeld luisterend oor kan bieden, maar je ook nuttige tips kan geven? Iemand die je ook kan ondersteunen bij het meer afstand nemen van het dagelijkse leven van je zoon en je helpt een hobby of een andere activiteit die je leuk vindt, weer op te pakken.
Aan je mailadres te zien veronderstel ik dat je in België woont. Daar is een vergelijkbare organisatie als Ypsilon actief, Similes. Ga eens op hun site kijken: https://nl.similes.be/
Zij organiseren o.a. lotgenotengroepen.
Je kunt ook bellen met de Adviesdienst van Ypsilon, alle werkdagen tussen 10.00 en 16.00 uur: 088 000 21 20 voor een luisterend oor. https://www.ypsilon.org
Ook Similes biedt een dergelijke adviesdienst, tussen 10.00 en 12.00 uur: https://nl.similes.be/geestelijk-gezondheidszorg/over-de-luisterlijn
Veel sterkte en wijsheid wens ik je.
Vriendelijke groet,
Ypsilon
