Is het normaal dat ik soms dingen zie en hoor?

Antwoord

Hey R., dank voor je vraag!

Jeetje meisje, wat vertel je hier eigenlijk veel — en ook iets wat echt heftig en verwarrend kan zijn. Stemmen horen, dingen zien die er dan ineens weer niet zijn, het gevoel dat er een figuur naar je kijkt terwijl je probeert te slapen… dat is echt niet niks. En weet je, het allereerste wat ik wil zeggen is: nee, dat is niet zomaar “normaal”, maar het komt wel vaker voor dan je denkt — zeker bij mensen die gevoelig zijn, creatief, of veel meemaken vanbinnen.

En dat van dat “afgezonderd voelen in je hoofd” in de klas — ja, dat past er ook bij. Je bent dan misschien lijfelijk wel aanwezig, maar in je hoofd ben je ergens anders. Alsof je in een soort droomwereld terechtkomt. Dat noemen we soms dissociatie — een manier waarop je brein zichzelf beschermt als iets te spannend, te druk of te overweldigend is. En dat kan, zeker als je je onveilig voelt, of niet echt gezien.

Die stemmen die je hoort — drie tegelijk, zeg je — dat klinkt heel druk. Alsof je hoofd geen pauze krijgt. Soms zijn dat stemmen van delen van jezelf, delen die je iets proberen te vertellen, ook al klinkt het gek. En die vleermuizen of die persoon met witte ogen, dat kan horen bij wat we noemen beelden zien die anderen niet zien. Dat is niet per se een “psychose”, hoor, maar het kán wel wijzen op een vorm van betekenisontregeling, zoals we dat noemen: dat je brein en je gevoel elkaar even niet goed meer snappen.

Weet je wat ik belangrijk vind om te zeggen, R.? Je bent niet alleen! Er zijn jongeren die ook dit soort dingen meemaken, en die daar hulp bij krijgen op een manier die bij hén past. En het allerbelangrijkste is: je hoeft dit niet alleen te dragen. Echt niet.

Je slikt nu sertraline, zag ik — dus er is al iets aan de hand waar je begeleiding voor zou moeten krijgen. Maar als je zulke intense ervaringen hebt zoals je hier beschrijft, dan is het zó belangrijk dat iemand met je meekijkt die daar echt verstand van heeft. Niet om je meteen in een hokje te stoppen — maar om samen te kijken: wat speelt hier? Wat heeft jouw hoofd, jouw gevoel, jouw lijf nodig?

Ik zou je echt aanraden (misschien met hulp van je ouders of een vertrouwenspersoon op school?) om contact op te nemen met de huisarts. En dan samen te bespreken dat je dit soort dingen ervaart en daar hulp bij wilt die veilig en rustig is. Je hoeft niet opgenomen te worden of iets engs te doen — soms is gewoon een fijne psycholoog of kinderpsychiater al een wereld van verschil. En misschien iemand die weet wat stemmen betekenen, zoals bij Stichting Weerklank.

Jij hebt al één superkracht laten zien: je hebt het verteld. Je hebt woorden gegeven aan iets wat vaak juist stil blijft. En dat betekent: je bent dapper. En je bent op weg.

Hope this helps — en als je dat fijn vindt, je bent altijd welkom op de chat.
Je mag ook je verhaal delen als blog (al is dat misschien nu nog wat spannend).

Greetz Jim