In India komt er wel eens een aapje uit de mouw. Chetan bijvoorbeeld. Spring in het veld van twaalf jaar met een grote mond en een klein hartje. Probleemgevalletje Oost-Indische stijl met de palmbomen als toevluchtsoord waar hij te pas en onpas in klimt en niet meer uit wil komen.
Vooral als hij van iets wordt verdacht of denkt dat hij iets heeft misdaan. In het westen plakken we hier een etiket ADHD en angststoornis in de dop op. Hier sta je soms gewoon met je mond vol tanden. Als mens.
Chetan wil niet meer horen, zien en zwijgen. Tijdens een traumasessie deelt hij zijn broodje aap. Als een bange Mowgli in de boze buitenwereld, met horten en stoten. Friemelend met zijn handen. Bijtend op zijn lip. De weg naar de dichtstbijzijnde boom argwanend in de gaten blijven houdend.
Zes jaar geleden zag hij hoe zijn moeder op brute wijze vermoord werd door zijn eigen vader
Een krachtige kokosnotenteler, die zijn buit dagelijks verkocht in een stoffig stalletje op straat. Zijn overmatig drankgebruik maakte hem erg achterdochtig en hij kreeg het vermoeden dat zijn vrouw hem bedroog. Hij zocht een stok om mee te slaan. De mishandelingen maakte het hele gezin kapot.
Op een dag zat hij in een palmboom kokosnoten te plukken met zijn hakmes en zag zijn vrouw aankomen vanuit de verte. Hij riep haar. Toen ze bijna bij hem was, gleed hij vanuit de boom naar beneden en hakte hardhandig het hoofd van zijn vrouw eraf.
Chetan, die blij was dat hij zijn moeder zag en haar met open armen opwachtte onderaan de boom, stond erbij en keek er naar
Hoe het hoofd als een rijpe kokosnoot naast hem in het stof plofte. En hoe zijn vader met het hakmes vervolgens zijn eigen borst doorkliefde en dood neerviel.
Zijn eigen broodje aap verhaal met de bittere waarheid van een heilige koe ontstond voor zijn ogen. Hoog in de boom, verscholen tussen de palmbladeren zag hij hoe zijn oudere broer die toevallig ook net kwam aanlopen, rechtsomkeert maakte en weg rende. Het criminele pad op, waar hij in opdracht mensen vermoordt die hij tegenkomt op zijn weg.
Dit keer bleef Chetan zitten. Voor het eerst snelde hij niet de eerste de beste boom in omdat het te heet werd onder zijn voeten. Meer dan de helft van zijn leven vluchtte hij van boom tot boom, zijn verhaal met hem meenemend als een onrijpe kokosnoot. En nu, als een sterke Tarzan, hakte hij zelf zijn verhaal de kop af.
Een begin is gemaakt. Stilzwijgend kijkt hij me aan. Hij geeft geen kik. Ik verroer me niet. Onze ogen ontmoeten elkaar op het scherpst van de snede.
Intens klein en immens groots. Elk woord doet dit moment tekort. De brok in mijn keel snoert mijn mond. Ik ben stil
De paradoxale stilte in het kabaal van India. Geheimen die leven onder de oppervlakte. Ontstekende wonden die met moeite willen helen. De straatkinderen die bedelend aan me trekken en hun verrotte tanden bloot lachen als ik ze een banaan geef. Een namasté voor hun hart. Mijn ziel groet de ziel in jou.
De bezieling die soms ver te zoeken is. Dikke lagen stof en vuil belemmeren het blootleggen van de essentie. De reflectie van de schittering die pijn doet aan de ogen en we er daarom maar liever een pleister op plakken.
Of gewoon nog een lesje mindfulness erover heen gooien kan ook. Als toeschouwer zonder oordeel, kijken naar de wereld om je heen. Waarin alles is zoals het is en alles er mag zijn. Geen gehechtheid aan gedachten en gevoelens, die slechts van voorbijgaande aard zijn en het hele leven en alles wat je ervaart en meemaakt eigenlijk gewoon een verhaal is.
Ook al kijk ik met die ogen naar alles wat er om me heen gebeurt, dan nog houd ik het niet droog af en toe. Want achter ieder verhaal zit ook gewoon een leven
En de zogenaamde ‘gewone’ verhalen die ik dagelijks hoor, zijn stuk voor stuk melancholische levensliederen waar André Hazes nog een puntje aan kan zuigen. Het grijpt me aan en gaat dwars door alles heen. Het enige wat er over blijft is puur mens-zijn. En de kleine dingen die het doen.
Wat compassie echt betekent. Hoe liefde pijn kan verzachten. Hoe diepe wonden geheeld kunnen worden door aandacht en geduld. Stapje voor stapje.
Nooit geweten dat littekenweefsel zo sterk kon zijn. Ik ben blij met ieder minuscuul dingetje en besef dat dit juist het leven mooi maakt. Deze momenten zijn van onschatbare waarde en maken me rijk. Geluk zit in een klein hoekje. Waar je ook bent. Bloed, zweet en tranen, het hoort er allemaal bij.
Daarvoor zijn we tenslotte mens.
Anouk Prop is psycholoog en yogadocent en werkt op het snijvlak van psychologie, yoga, trauma healing en mindfulness in haar eigen praktijk Eaudizee. Voor het weeshuis in India bedacht ze haar eigen sponsoractie www.expedition-kili.nl en momenteel werkzaam in een verslavingskliniek in Thailand.
Van Anouk verscheen ook de blog Contactgestoord is zo gek nog niet.
Geef een reactie