Verloren zelf: In het Boeddhisme is alles altijd veranderlijk. “Loesje” vat het mooi samen: “ Alles is veranderlijk en dat zal altijd zo blijven.” Hoe zit dat als je meerdere (psychische-) crises ervaart, naast ziekte, overlijden, verlies bijvoorbeeld? Blijft er nog iets over van wie je was?
Kun je terugveren of is het behelpen met wat er over is?
Wie ik was
In mijn ervaring is het na de zoveelste psychose, behelpen.
Als ik kijk naar wie ik was: ik danste graag (salsa), mediteerde één keer in de week, was een beetje geïnteresseerd in het Boeddhisme, geloofde in reïncarnatie en spiritisme, maakte muziek op de laptop, nodigde vrienden uit voor mijn verjaardag, ik had geen moeite met reizen met het openbaar vervoer en vrienden zien, ik was creatief, deed cursussen, deed aan sporten, vrijwilligerswerk bij een natuurorganisatie, was avontuurlijk en kon relatief veel aan.
Achteruitgang
Door de psychoses in 2015 heb ik flinke klappen gekregen: door Abilify en bewegingsdrang kon ik niet goed dansen. Later: de Corona nekte een hoop contacten die ik nog uitnodigde één keer per jaar met mijn verjaardag. Ik ging door oorsuizen en slecht slapen steeds minder doen: er bleef weinig over van wie ik was behalve blogs schrijven.
Afgebrokkeld
Nu na mijn recente psychose: het voelt alsof alles wie ik was afgebrokkeld is. De afgelopen psychose was spiritueel op een negatieve manier, waardoor ik mijn spiritualiteit beschouw als gebroken. In herstel heb ik het gevoel alsof er weinig meer over is van wie ik werkelijk ben: mijn talenten zijn weggesmolten: ik kan momenteel lager geschoold werk aan en alleen maar eenvoudig vrijwilligerswerk. Ik ben angstig, gespannen, voel me afhankelijk, onveilig, de dagbesteding ging niet door, mijn zelfvertrouwen is extreem laag, ik zie zeer af en toe vrienden. Vrijwilligerswerk van tien jaar bij de natuurorganisatie is weggevallen, geen horen bij, geen lol, geen collega’s meer, -weg.
Hoe kan ik weer opkrabbelen en mezelf terug vinden?
Ik ben net begonnen met een herstelcursus “Zicht op Herstel” met lotgenoten en ervaringsdeskundigen. Ik sloot me aan bij een vrouwensportschool en deed er yoga. Onlangs wilde ik boksen proberen: het ging nog best redelijk. Verder heb ik een gesprek met een vrijwilligerswerk coördinator en iemand van het UWV.
Overlevingsinstinct
Hoewel ik sterk het gevoel heb dat er weinig meer over is van wie ik ben en wat ik kan, dat mijn intelligentie intact is maar dat het is pijnlijk dat het niet meer past bij de mogelijkheden. Het overlevingsinstinct is er nog, ook al voel ik me vaak zeer negatief, dat alles zo verandert en keihard kan zijn.
Geef een reactie